Odrodzenie, inna nazwa renesans, to epoka, która powstała w połowie czternastego wieku we Włoszech. Później dopiero przybył do Polski. Jest to czas dla polskiej kultury niezwykle ważny. Twórcy tej epoki wzorowali się na autorach, artystach włoskich, ale sami stworzyli imponująco dużo oryginalnych dzieł. Najwybitniejszymi pisarzami okresu odrodzenia polskiego uważa się między innymi: Szymona Szymonowica, Klemensa Janickiego, Mikołaja Reja, ale przede wszystkim Jana Kochanowskiego.

Jan Kochanowski przyszedł na świat w 1530 roku, w małej miejscowości Sycyna, mieszczącej się niedaleko Radomia. Pochodził ze średnio zamożnej, szlacheckiej rodziny. Najprościej byłoby podzielić jego życie na trzy, najbardziej oczywiste etapy: okres pobierania nauk, studiowania, czas przebywania na dworach królewskich, aż w końcu czas, kiedy poeta osiadł już na stałe w Czarnolesie. Aby móc zrozumieć, dlaczego mówi się, że twórczość Kochanowskiego przesiąknięta jest założeniami i ideami humanizmu, należy wyjaśnić samo pojęcia - humanizm. Jest to podstawowy i chyba najważniejszy prąd umysłowy epoki odrodzenia. Polegał on na tym, że w centrum zainteresowania stał człowiek i jego życie, czy problemy. Ale to nie jedyne wyjaśnienie. Pojęcie to oznacza również zasadę harmonijnego funkcjonowania z bliźnimi. Niemal wszystkie dzieła Jana Kochanowskiego, opierają się na humanistycznych założeniach. A przez to stają się najwyrazistszym przykładem humanistycznych, polskich dzieł okresu renesansu. W utworach tego poety widać wyraźnie zainteresowanie (typowe dla tej epoki) kulturą, sztuką i filozofią antyczną. Poeta stawiał rozum ludzki ponad wszelkie wartości. Uważał, że za jego sprawą człowiek może zgłębić i dotrzeć do wszelkich tajemnic świata. Dzieła są również dowodem na to jak bardzo na sposób myślenia Jana Kochanowskiego o świecie, wpłynęła filozofia stoicka i epikurejska. Autor często również sięgał do twórczości wybitnego liryka antycznego - Horacego. To od niego poeta zaczerpnął przekonanie, że człowiek powinien korzystać z wszelkich przyjemności życia, jedynym warunkiem jest zachowanie umiaru. Horacy powtarzał, "carpe diem", czyli "chwytaj dzień" - to następna zasada szczęśliwego życia człowieka odrodzenia.

Pieśń IX - widoczne są zaczerpnięte z filozofii epikurejskiej, przekonania autora, że człowiek powinien cieszyć się przyjemnościami życia. Kochanowski mówi, że należy póki na to czas korzystać z tego, że ma się obficie zastawiony stół. Człowiek powinien wszystko robić w swoim czasie - bawić się, kiedy jest na to odpowiednia chwila, smucić, kiedy wymaga tego czas... Ludzie, aby być szczęśliwszymi, powinni nauczyć się, że najważniejsza jest chwila obecna. Nie należy determinować swojego postępowania tym, co może przynieść nam przyszłość, bo i tak nie jesteśmy w stanie tego przewidzieć, ani niczego ominąć. Pieśń IX jest również rozwinięciem zasad filozofii stoickiej. Jedną z nich było przekonanie, że człowiek w swoim zachowaniu powinien zachować "złoty środek", umiar. Można korzystać z tego co nas otacza - biesiad, alkoholu, ale z umiarem i rozsądkiem. Człowiek musiał nauczyć się być świadomym, że raz spływa na nas czas radości i szczęścia, a niekiedy okresy smutku i załamania. Czas odrodzenia mówił, że życie ludzkie to pomieszanie ze sobą momentów szczęśliwych i pięknych, z tymi tragicznymi, smutnymi i okropnymi. Ale wszystko należy znosić z godnością, spokojem i opanowaniem.

Fraszka "Do gór i lasów" - utwór ten zalicza się do autobiograficznych. Poeta przedstawia czytelnikowi swoje całe życie. Wspomina więc swoje lata, kiedy to był młodym człowiekiem. opowiada również o wielu wyjazdach jakie odbywał po całej Europie, okresach, kiedy to zdobywał nauki na różnych europejskich uniwersytetach, pobytach na dworach królewskich. Autor snuje refleksje na temat nieuniknionego upływu czasu, przemijalności, zmienności. Na samy końcu utworu poeta powie, że najbardziej ceni ludzi, którzy w porę zaczynają to rozumieć:

"A ja z tym trzymam,

kto co w czas uchwyci".

Człowiek renesansu, to jednostka, która zwracała wielką uwagę na swoje wszechstronne wykształcenie, rozwój. Podchodząca do życia optymistycznie, ale potrafiąca zachować we wszystkim co robi "złoty środek", umiar. Najważniejszy był rozum ludzki.

Należałoby się zastanowić na ile poeta sam potrafił we własnym życiu zachowywać taki umiar? Czy sam będąc człowiekiem stosował się do założeń humanizmu?

Na pewno należy uznać Kochanowskiego za człowieka wielce wykształconego, obytego w świecie. Ponad to był on wielkim patriotą, kochającym swoją ojczyznę.

Ten humanistyczny światopogląd Kochanowskiego, załamuje się wraz z tragicznym wydarzeniem w jego osobistym życiu - śmiercią dwu i pół letniej córeczki, Urszulki. Wówczas Kochanowski napisał cykl dziewiętnastu trenów.

Fraszki są to utwory genialne, będące dowodem wielkie mistrzostwa poetyckiego Jana Kochanowskiego. Widać w nich wyraźnie rozwinięcie antycznego przesłania: "Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce".