Jan Kochanowski, wybitny renesansowy twórca, przyszedł na świat niedaleko Radomia, w miejscowości nazywającej się Sycyna, w 1530 roku. Odszedł w Lublinie w 1584 roku. Traktuje się go jako twórcę wybitnego z wielu powodów, m. in. - dlatego, że jako pierwszy polski twórca pisał w języku ojczystym, co też niezwykle wpłynęło na innych pisarzy, ale również wzbogaciło naszą rodzimą literaturę i słownictwo. Był poetą, który doceniony został już wtedy, kiedy pisał. Zresztą tak jest do dziś. Jego dzieła są kunsztowne pod względem formy i budowy, ale również podejmują niezwykle istotne, renesansowe problemy - np. jaka jest rola człowieka w świecie? Kim jest Bóg? Związki człowieka z naturą?
Kochanowski nie krył swojego zachwytu twórcami antycznymi - Horacym, Homerem - dlatego inspiracje ich dziełami widoczne są w poezji polskiego twórcy. W swoich dziełach często odwoływał się również do filozofii stoicyzmu i epikureizmu.
Kochanowski pisał fraszki przez wszystkie lata swojego życia. Ten gatunek literacki odsyła nas do kultury antycznej, wówczas pisał je między innymi Marcjalis. Na gruncie polskim Kochanowski był absolutnym pionierem jeśli chodzi o ten gatunek literacki (później Rej i jego figliki). Samo słowo fraszka pochodzi z języka włoskiego "frasca" i oznacza drobiazg, czy żart. Dziś znamy kilkanaście fraszek poety, które dzielą się ze względu na różne kryteria - dotyczą różnych tematów: religijności, obyczajowości, wad i słabości ludzkich, patriotyzmu, odpowiedzialności za losu państwa. Zatem rozróżniamy mi. In fraszki biesiadne, obyczajowe, liryczne, osobiste. Poeta zawiera w nich własne poglądy, sądy, spostrzeżenia. Są one niezwykle trafne, żartobliwe i ironiczne. Co ciekawe opisują one ogólne wady ludzkie, a nie odwołują się personalnie do konkretnych osób, faktów, czy sytuacji. Fraszki są niezwykle cennym i wiernym obrazem życia w czasie renesansu. Zawarte są w nich poglądy poety wywodzące się z epikureizmu i stoicyzmu.
Poeta pisał również pieśni. Swoje inspiracje czerpał z twórczości Petrarki, Horacego, Propercjusza. Ukazują one obraz człowieka renesansu, człowieka humanisty. Są także specyficznie (jak na tę epokę) antropocentryczne - człowiek w centrum zainteresowania, w centrum wszystkiego. Podobnie jak fraszki, pieśni również dzielą się na - patriotyczne, refleksyjne, filozoficzne, egzystencjalne, miłosne, religijne, biesiadne. Kochanowski był patriotą dlatego też często pisał pieśni nawołujące do odpowiedzialności za losy własnej ojczyzny. Przykładem może być Pieśń V - "Pieśń o spustoszeniu Podola". Znajdują się w tym utworze znamienne słowa poety, będące przestrogą - "Nową przypowieść Polak sobie kupi, / Że i przed szkodą i po szkodzie głupi". Chodziło o to, że Polacy przegrali bitwę niejako z własnej winy. Nie troszcząc się o swoje państwo i pozwalając na takie konsekwencje. W innej pieśni Kochanowski powie do ludzi mających wpływ na losy ojczyzny: "Wy, którzy pospolitą rzeczą władacie". Poucza ich, że nie powinni myśleć wyłącznie o swoich prywatnych korzyściach, ale o cały naród. Kolejne ważne pieśni to ewidentne odwołanie się Kochanowskiego do poezji Horacego - Pieśń XXIV i Pieśń XXV (to dwie ostatnie pieśni). Obie opowiadają o stosunku Kochanowskiego do własnej poezji, do roli poety w ogóle. W jednej z nich znajdują się znamienne słowa, w których sam Kochanowski powie o sobie, że jest: "Niezwykłym i nie lada piórem opatrzony". A dalej powie: "Polecę precz, poeta, ze dwojej złożony / Natury".
Przykładem pieśni o charakterze religijnym może być, pieśń zatytułowana "Czego chcesz od nas Panie, za Twe hojne dary?".
W swojej twórczości Jan Kochanowski wyrażał własne poglądy i przekonania. Nakłaniał obywateli o troskę nad własnym państwem, wskazywał im ich wady i słabości, aby oni sami mogli nad nimi panować, nakazywał cieszyć się chwilą, czerpać korzyść z przebywania blisko natury i przyrody. Jego utwory są swoistym renesansowym katechizmem, wyrażającym poglądy poety. Wszystkie dzieła poety dotyczą człowieka, jego problemów, spraw, rozterek, dlatego tak bardzo są wciąż aktualne i świeże.
