W wierszu „Prefacja” Edwarda Stachury podmiot liryczny podaje, jak należy żyć. Przede wszystkim trzeba uważnie obserwować przyrodę i dostrzegać jej piękno, trzeba też starać się być coraz lepszym człowiekiem. By być szczęśliwym i przeżyć swoje życie godnie, należy też pracować nad własnym charakterem. „Śmiać się głośno / Płakać cicho” – to bardzo cenna rada.

  Wielu ludzi lubi opowiadać o swoim nieszczęściu, przeżywać go, wspominać, narzekać. Prowadzi to do tego, że nieszczęście, które spotkało człowieka, wydaje się być wiele większe. Zamiast rozwiązywać problem, ludzie skupiają się na nim, narzekają, przez co wszystko wydaje się wiele trudniejsze. Nie należy też obarczać swoimi problemami innych, opowiadać o nich wciąż na nowo, rozpowiadać o swoim nieszczęściu. Nie można głośno płakać i się nad sobą rozczulać. Nie prowadzi to do niczego dobrego. Najwięcej szkody jednak przynosi samemu nieszczęśliwemu. Trzeba mieć na tyle sił i hartu ducha, by znosić to, co nie zawsze jest przyjemne.

  Jeśli spotyka nas coś dobrego, trzeba to pielęgnować, z tego się cieszyć i opowiadać wkoło. Ludzie najchętniej dzielą się nieszczęściem, a tymczasem to szczęściem trzeba się dzielić. Wracać i rozpamiętywać dobre chwile, radosne. Trzeba śmiać się głośno, głośno się cieszyć.