Utwór Edwarda Stachury „Prefacja” mówi o tym, co jest w życiu człowieka „godne i sprawiedliwe”. Poeta nawiązuje do prefacji – części mszy, w której kapłan wygłasza słowa otwierające liturgię Eucharystyczną: „Zaprawdę godne i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże.” Fragment tej przemowy dziękczynnej został wykorzystany w utworze Stachury i otwiera każda ze strof. Podmiot liryczny wygłasza dziękczynienie i podaje, jak należy żyć.
Skupia się na tym, by cieszyć z rzeczy małych, pięknych, z przyrody, z tego, że wszystko przemija i odnawia się: „Deszcz ustaje/ Sady kwitną”, „Przeszła wojna/ Wstaje trawa”. Podmiot liryczny jest obserwatorem przyrody i świata, zachęca do tego samego – trzeba oglądać gwiazdy, być uważnym. Człowiek powinien być wytrwały, nie poddawać się, wstawać z upadku, próbować kolejny raz. Powinien korzystać ze wszystkiego, co życie oferuje, „grać na skrzypcach”, być „pełnym pasji” – starać się jak najlepiej wykorzystać swój czas. Nie można skupiać się na tym, co nas boli, trzeba szukać dobrych stron, wydarzeń, które są przyjemne i sprawiają radość, i to je pielęgnować. Trzeba zwracać uwagę na przyrodę i z niej czerpać energię.
Nade wszystko jednak trzeba być człowiekiem. Podmiot liryczny mówi wprost „Żeby człowiek/ Był człowiekiem”, co oznacza życzenie, by każdy był godny, sprawiedliwy, uczciwy i po prostu ludzki. Często ludzie zapominają, co to znaczy być człowiekiem, co niesie ze sobą ludzki wymiar naszego życia. Bycie ludzkim oznacza współczucie, zrozumienie, empatię, mądrość, umiejętność rozumienia drugiego człowieka.
