Średniowiecze swoją uwagę kierowało głównie w stronę Boga. Z tego też powodu wszystkie dziedziny nauki i sztuki w jakiś sposób odwoływać się musiały do teologii i od niej również były zależne. Szczególnie teocentryczne okazały się filozofia i literatura, których twórcami byli niejednokrotnie ludzie całkowicie oddani swojemu Bogu: pustelnicy, zakonnicy, mnisi.
Przykładem takiego człowieka może być chociażby św. Franciszek z Asyżu, który jako młody mężczyzna wyrzekł się odziedziczonego bogactwa i poświęcił swoje życie ubogim oraz potrzebującym, zachowując przy tym niezwykłą radość życia. Ten nadzwyczajny święty jest twórcą "Pieśni o Bracie Słońcu", w której opowiedział o doskonałej harmonii, w jakiej może żyć człowiek ze światem dzięki boskiemu pośrednictwu. Bóg, w pieśni św. Franciszka występuje naturalnie w roli najwyższej, najpotężniejszej i najdoskonalszej Istoty, której niezaprzeczalnie należy się cześć i uwielbienie. To On bowiem powołał do życia świat, na którym żyjemy oraz stworzył wszystkie żywe istoty, w tym człowieka. Ten ostatni powinien być odpowiedzialny za cały dobytek, jaki powierzył mu Pan.
Obowiązkiem ludzi jest także okazywanie Bogu wdzięczności za wszelkie dobro, którego doświadczają oraz za bezinteresowne piękno otaczającego ich świata, ponieważ, jak czytamy w tekście: "wszystko, co stworzył Bóg jest piękne i godne miłości".
Nawet śmierć przyjmować należy ze spokojem i bez żalu, ponieważ zbliża nas ona do Stwórcy i jest początkiem życia wiecznego.
Także "Kwiatki św. Franciszka" pełne są wiary, miłości i nadziei, stanowią wyraz przekonania o naturalnej, wrodzonej dobroci człowieka. Nasz święty asceta był przekonany, iż dusza ludzka przeznaczona jest do życia w nieskończonej radości i szczęśliwości. Franciszek nawoływał do trwania w wierze radosnej, opartej na miłosierdziu i umiłowaniu boskiego dzieła, jakim jest świat. Każde stworzenie jest przecież wynikiem kreacji Boga, a więc powinno się szukać w nim Boskiego piękna, należy umieć odnaleźć w nim dobro.
Kolejnym utworem, jaki obrazuje relację pomiędzy człowiekiem, jego Bogiem oraz światem, jest hymn Jana Kochanowskiego, pt.: "Czego chcesz od nas, Panie". Także w tym tekście Bóg zobrazowany został jako genialny Artysta i Architekt, któremu należy się nieskończona wdzięczność i cześć. Poeta jest pełen uwielbienia dla doskonałości Stwórcy, zachwyca się różnorodnością, barwnością, cudownością świata i dziękuje swojemu Mistrzowi za wszelkie dary. Jedynym sposobem na oddanie czci jest w tym wypadku modlitwa i pochwalna pieśń, którą spisuje bogobojny twórca.
Przywołane powyżej utwory są przykładem bardzo podobnych relacji, jakie zachodzą pomiędzy Bogiem a jego wiernymi oraz otaczającym ich światem. Bóg występuje w nich jako genialny Budowniczy. Jego dzieło natomiast wychwalane jest w dziękczynnych modlitwach przez wiernych, którzy co dzień odkrywają piękno świata w jego najdrobniejszych szczegółach. Najważniejszą i najdoskonalszą modlitwą jest przede wszystkim radość z życia, jakim zostaliśmy obdarowani.
