Cierpienie od zarania dziejów wpisane jest w nasze ludzkie życie. Każda jednostka ludzka jest inna, gdyż przypisane są jej indywidualne cechy. Jednakże gdy poszukujemy jednej wartości wspólnej, to z całą pewnością na plan pierwszy wysuwa się cierpienie. Historia świętego człowieka, która stara tradycja przechowywała w Izraelu jest niezwykle pokrzepiająca, choć dramatyczna. Jest to opowieść łącząca cierpienie i ból, z której wynika, że cierpienie uszlachetnia i jest stałą częścią naszego jestestwa. Hiob to symbol człowieka cierpliwego, który zachował godność w swym cierpieniu. Hiob, człowiek wschodniego pochodzenia, był bardzo majętny i szlachetny. Jego szczera miłość i bezgraniczna ufność w Boga zostały zauważone przez Szatana. Postanowił on za przyzwoleniem Stwórcy poddać go straszliwej próbie. Natychmiast na Hioba spadło pasmo nieszczęść i porażek. Skradziono mu bydło, owczarnia zapaliła się od uderzenia pioruna, a silny pustynny wiatr zrównał z ziemią jego dom, grzebiąc pod nim wszystkie jego dzieci. Mimo tak wielu nieszczęść Hiob przyjmował wszystko z pokorą mówiąc: "Pan Bóg dał, Pan Bóg wziął, niech się dziej Jego Święta wola, niech imię Jego będzie błogosławione". Postawa Hioba nie podobała się Szatanowi, który postanowił posunąć się jeszcze dalej, zsyłając na niego trąd. Wówczas opuszczony przez żonę i przyjaciół, pozbawiony dachu nad głową, zamieszkuje na gnoju przy wejściu do wsi. Ze spokojem i ufnością odpowiada swym najbliższym: "Jeśli zgrzeszyłem, niech mi Pan Bóg przebaczy. Oby moje cierpienie obmyły moje winy. Lecz nie będę złorzeczył Jego Świętemu Imieniu, dochowam Mu ufności"! Nieskalana wiara Hioba zwyciężą. Pan Bóg zwrócił mu jego majątek i sprawił, że rodzina ponownie się powiększyła o siedmiu dorosłych chłopców.

My, żyjący we współczesnym świecie zadajemy sobie pytanie o sens cierpienia. Dlaczego niesłusznie spotykają nas męki? Dlaczego dotykają nas różnego rodzaju schorzenia, tragedie, skoro jesteśmy głęboko wierzący? Czy powinniśmy być bezgrzeszni i niewinni? Księga Hioba jest opowieścią o nieskalanej wierze, pokazuje właściwy stosunek do męczeństwa i życia w niepowodzeniach. Bardzo często identyfikujemy się z główną postacią, gdyż sami przeżywamy takie tragedie. Również literatura wzorowała się na motywie Hioba. To zagadnienie było bardzo często poruszane w pozytywizmie, zwłaszcza w nowelach. Większość nowel pozytywistycznych powstała z przejrzyście rozkrzewianego założeniami Milla, że głównym celem jednostki jest jej użyteczność społeczna: "Czyny są dobre, jeżeli przyczyniają się do szczęścia, złe, jeżeli przyczyniają się do czegoś przeciwnego. Przez szczęście rozumie się przyjemność i brak cierpienia; przez nieszczęścia- cierpienie i brak przyjemności. Moralność utylitarystów uznaje w człowieku zdolność poświęcenia swojego własnego największego dobra dla innych." Toteż ważnym wątkiem opowiadań pozytywistycznych stało ukazanie się losów społeczeństwa i jego problemów. Powieściopisarze epoki pozytywizmu opisywali warunki bytowe i trudne wybory dzieci, sytuację ich istnienia i potencjał rozkwitu. Potępiają przy tym ziemiaństwo i urzędy, nazywając ich znakiem obcych rządów. Wśród nowel pozytywistycznych możemy wyodrębnić utwory, które wywodziły się z ideologii romantycznej: Janko Muzykant czy Anielka. Janko Muzykant Henryka Sienkiewicza, przedstawia tragedię poniżonego dziecka, które cierpiało przez to, że nie mogło zrealizować swoich marzeń. Kolejnym utworem opisującym dziecięce cierpienie jest Anielka. To historia z czasów powstania styczniowego i uwłaszczenia chłopów przez rządy carskie. Ogromna majętność szlachecka, pozbawiona pozaklasowych robotników, zaczęła powoli upadać, szczególnie zaś ci, beztroscy i bezprawni właściciele. Główna postać, czyli Anielka była córką jednego z właścicieli majątku ziemskiego. Przeżywała bolesne rozgoryczenie, jak wdziała daleko odbiegająca praktykę życiową od norm etycznych rozkrzewianych w jej otoczeniu. Chodziło tu przede wszystkim o krzywdzenie i złe odnoszenie się do społeczności chłopskiej. Anielka jest doskonałym obrazem psychologicznym dziewczynki patrzącej na kraj wypełniony nieporozumienia i konfliktami. Głównymi więc postaciami nowel pozytywistycznych są z jednej strony osoby zwykłe, proste, na ogół to klasa robotnicza i społeczeństwo chłopskie, a z drugie prześladujący ich reprezentanci rządu i majątku. Jednak upodobanie powieściopisarzy jest zawsze w człowieku biednym i pokrzywdzonym. Przykładem tym cech są nowele Elizy Orzeszkowej: Dobra pani, Marii. Konopnickiej Nasza szkapa. Nowe role dla dziecięcych bohaterów wyznaczył Bolesław Prus. Napisał m.in. sielankowe Przygody Stasia i wzorowaną na Dickensie Sierocą dolinę. Jednakże obok tych nowel pojawiły się także nowe utwory, przedstawiające świat dorosłych oczami dzieci (Grzechy dzieciństwa, Omyłka).

Podsumowując swoje przemyślenia, dotyczące postaci literackich, które wzorowane były na hiobowej historii, przytoczę słowa Gustawa Herlinga Grudzińskiego, umieszczone się w opowiadaniu Wieża: "Gdyby nie było w życiu ludzkim na ziemi rzeczy wobec których nasza wyobraźnia rozkłada ręce, musielibyśmy złorzeczyć rozpaczy przenikającej literaturę zamiast szukać w ich utworach nadziei."