Ignacy Krasicki urodził się 3 II 1735 roku w Dubiecku nad Sanem, w zubożałej rodzinie magnackiej dziedziczącej tytuł hrabiowski. W 1743 roku rozpoczął naukę w kolegium lwowskim (pomimo, że już od trzech lat w Warszawie istniało Collegium Nobilium Konarskiego). W maju 1757 roku złożył egzamin teologiczny i został wyświęcony na subdiakona, a niedługo później uzyskał probostwo katedralne przemyskie. W wieku 24 lat wyjeżdża na studia do Rzymu. W 1765 roku zaczyna współpracę z "Monitorem", zostaje wybrany na kustosza katedralnego kapituły lwowskiej, a niebawem jako prezydent trybunału małopolskiego podróżuje do Lublina i Lwowa. Zdaniem niektórych badaczy miastem opisanym w "Monachomachii" jest właśnie Lublin. Po otrzymaniu nominacji biskupa warmińskiego osiada w Lidzbarku, jednak nadal utrzymuje kontakty z Warszawą i królem. Mając 39 lat publikuje "Hymn do miłości Ojczyzny" - jedno z największych osiągnięć oświeceniowej liryki patriotycznej. Utwór ten stał się nawet na jakiś czas hymnem narodowym. Rok później powstaje "Myszeis" - pierwszy z poematów heroikomicznych, opowieść o zwycięskiej wojnie toczonej przez myszy i szczury. Utwór odczytywany jest jako satyra obyczajowa, a przez niektórych również jako alegoria polityczna. W 1776 roku powstaje pierwsza powieść nowożytna "Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki". Łączy ona elementy powieści obyczajowej, satyrycznej, awanturniczej i utopijnej. Napisana jest w formie pamiętnika tytułowego bohatera, który podróżując po XVIII wiecznej rzeczywistości gromadzi wszelkie możliwe doświadczenia. Krasiński przede wszystkim był człowiekiem bardzo mądrym i utalentowanym. Jego talent zauważono już w czasach dzieciństwa, gdy pisał pieśni pobożne dla swojej matki. Był także niezwykle odważny, odwagę jego przejawiała się głównie w tym, że on jako osoba duchowna ośmielił się krytykować, wyśmiewać i ośmieszać stan duchowny. W swoich utworach ukazuje gorzką prawdę ponad wszystko. Poeta dba o obiektywizm, nie atakuje nigdy konkretnych osób, a jedynie typy ludzkie. Bywa okrutny, szyderczy, a nawet makabryczny - jest bystrym obserwatorem wszystkiego, co go otacza. Wyśmiewa pychę, ignorancję, głupotę, lekkomyślność, fałsz, demagogię, skąpstwo, pieniactwo i nadgorliwość. Miał jednak usposobienie z natury pogodne, spokojne, życzliwe, lecz nie tyle z wrażliwości serca, ile z powściągliwego rozsądku, wrodzonego poczucia humoru, żywej niechęci do wszystkiego, co nie było w dobrym tonie i dobrym guście. Jest typowym przedstawicielem oświecenia, gdzie ceniono rozum i umysł.
"Kandyd" jest jedną z najgłośniejszych powiastek filozoficznych Woltera, wydaną w 1759 roku. Opowiastka filozoficzna to taka, w której autor ustosunkowuje się do pewnych filozofii. Ten utwór wymierzony jest w optymistyczny nurt filozofii oświecenia. Kandyd ( z fr. candid - uczciwy, poczciwy ) i jego mistrz Pangloss są zwolennikami tej filozofii, lecz konfrontacja z przykrymi doświadczeniami życiowymi wykazuje jej niedorzeczność. Wolter pochwala jedynie stałość uczuć. Powiastka filozoficzna stworzona przez Woltera służyła przede wszystkim szerzeniu nowych oświeceniowych poglądów. Podstawowymi wyznacznikami tych poglądów były: krytyka i ośmieszanie przesądów, zabobonów, fanatyzmu religijnego, dezawuowanie zastanej filozofii, atak na instytucje Kościoła i monarchię absolutną, refleksja nad naturą człowieka i nad mechanizmami stosunków społecznych. Ze względu na obecność tych problemów nie tylko w powiastkach Woltera, ale w całej bogatej twórczości innych pisarzy określa się często ich całokształt mianem "wolterianizmu". Najbardziej znamienną cechą wolterianizmu jest krytycyzm, odrzucanie wszelkich autorytetów, nadrzędna idea tolerancji dla różności postaw ludzkich, a także liberalizm i racjonalizm, prowadzące do deizmu, czyli uznania istnienia Boga, lecz odrzucenia religii objawionej, a więc i instytucji Kościoła. Stary uczony, Marcin (z "Kandyda") powiedział: "Cnota i szczęście na świecie są rzadkie".
Obaj poeci mają podobny sposób patrzenia na świat, jednak różni ich ten wolterowski optymizm.
