Wiersz "Do Justyny. Tęskność na wiosnę" opowiada o miłości, niestety tej nieszczęśliwej i niespełnionej. Autor, który jednocześnie wydaje się być podmiotem lirycznym, paradoksalnie zestawia cierpienia wywołane tęsknota za ukochaną Justyną z przyrodą, która właśnie na wiosnę budzi się do życia, rozkwita. Na pierwszy rzut oka zestawienie to może wydać się czytelnikowi zupełnie nieprawidłowe i śmieszne.
Nastrój wiersza jest smutny. Bohater opowiada o swoim bólu i rozczarowaniu, chociaż przecież cały świat otaczający podmiot liryczny żyje własnym życiem, rozkwita. Wszystkie myśli bohatera krążą wokół ukochanej kobiety. A przyroda zamiast sprawić, że stanie się weselszy, jedynie wzmaga jego tęsknotę.
Jest to przykład liryki sentymentalnej. Napisany jest łatwym do zrozumienia językiem, dlatego czytelnik bez większego trudu może rozumieć co poeta miał na myśli pisząc utwór. Ma bardzo regularną budowę i posiada rymy.
Drugi wiersz - "Laura i Filon" jest sielanką. Jego akcja ma miejsce na wsi, a opowiada o dwojgu zakochanych ludziach. Jak każda sielanka także i ta (wbrew pozorom, ponieważ sama nazwa - sielanka, może kojarzyć się z tematyką wyłącznie przyjemną i beztroską, z podejmowaniem tematów łatwych), przedstawia cierpienia, rozczarowania, radości płynące z miłości. Opowiada także o uczuciu zazdrości, które to zawsze towarzyszy zakochaniu. Żadna miłość nie jest pełna bez uczucia zazdrości.
Historia, którą przedstawia w wierszu poeta, wydaje się nie być niezwykle skomplikowana. Laura i Filon umawiają się pod jaworem (drzewo). Kiedy kobieta przychodzi o konkretnej godzinie na umówione miejsce, zauważa, że kochanka wcale tam nie ma. Zdenerwowana Laura zaczyna podejrzewać swojego wybranka o zdradę, wpada w rozpacz. Wówczas Filon (który celowo schował się w zaroślach, aby sprawdzić reakcję kochanki) pokazuje się narzeczonej i uspakaja ją, że postąpił tak wyłącznie dlatego, iż chciał sprawdzić jej miłość do siebie. (Wszystko to nieco naiwne i banalne, ale za to wyraziste w treści).
Zakończenie historii okazuje się być szczęśliwe. Para wyznaje sobie wzajemnie miłość i wierność.
Cechami charakterystycznymi sielanki są m. in.: wprowadzenie tematyki miłosnej, obecność elementów przyrody, która jest tłem do wszystkich przeżyć kochanków, podkreślenie ogromnej roli uczuć i wprowadzenie elementów ludowych.
