Stanisław Staszic urodził się w 1755r. w Pile, zaś zmarł w 1826 roku. jego rodzina była średniozamożna, ale mimo to Staszic uzyskał dobre wykształcenie i został księdzem, ponieważ to była jedyna droga, aby mieć wpływ na losy kraju. Swoje myśli zawarł w dwóch dziełach: "Uwagi nad życiem Jana Zamojskiego" (1787)oraz "Przestrogi dla Polski" (1790). W pierwszym zajmuje się edukacją i wychowaniem, prawodawstwem, władzą wykonawczą i sądowniczą, sposobem wybierania władcy. Autor jest zwolennikiem demokratycznych rządów i sprzeciwia się władzy jednej osoby. W rozdziale zatytułowanym "Polska" zajmuje się problemem emigracji.
Drugi utwór, pt.: "Przestrogi dla Polski" jest adresowany głównie do szlachty, aby pohamowała swoje przywileje i dała je innym stanom. Pisze także o prawach człowieka i wprowadzeniu ich na terenie całej Rzeczpospolitej. Krytykuje magnatów i oskarża ich o brak poszanowania dla prawa, egoizm, zachłanność i rozpasanie szlachty. Wini ich za wszystkie zrywane sejmiki i demoralizację narodu . Podsumowuje to słowami: "Z samych panów zguba Polaków". Najwięcej miejsca poświęca kwestii zwiększenia praw dla mieszczan i chłopów, bo przecież te grupy społeczne decydują o rozwoju kraju, utrzymują go swoją pracą. Staszic mówi też o tym, ze główną droga do urbanizacji kraju jest postawienie na rozwój handlu i rzemiosła, dlatego trzeba zadbać o prawa dla miast, które są w końcu centrami przemysłowymi. Kiedy Polska zniknęła z mapy Europy Stanisław Staszic powrócił do nauki. Okazał się być wspaniałym geografem i geologiem a także założycielem Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
