Miłość jest uczuciem, któremu poświęcono wiele miejsca na kartach literatury, zresztą nic dziwnego, wszakże to jeden z najmocniejszych afektów, jakie człowiek może odczuwać, to ona wszakże nieraz decyduje o postępowaniu danej jednostki, nawet całych państw, to wreszcie ona stanowi przedmiot marzeń niemalże każdego człowieka. Oczywiście, mówiąc o miłości możemy mieć na myśli bardzo różne jej odmiany, wszakże uczucie, które łączy mężczyznę i kobietę, znacznie się różni od tego, które odczuwa matka do swego dziecka czy brat do siostry, niemniej jednak jej istota jest niezmienna - to zatroskanie o przedmiot naszej adoracji.

Uczucie, które połączyło Adama i Ewę w powieści Doroty Terakowskiej zatytułowanej. "Poczwarka , było z tych , o których marzy każda kobieta i każdy mężczyzna. Gdy jednak na świat przyszła Elżbietka, ich dziecko, które było upośledzone, miłość naszych bohaterów zaczęła usychać. W zamian za to pomiędzy Ewą i Elżbietą nawiązała nić sympatii, która wkrótce przeobraziła się w piękną i silna miłość. Uczucie za uczucie można by powiedzieć.

Ania Shirley, tytułowa bohaterka powieści Lucy Mand Montgomery zatytułowanej "Ania z Zielonego Wzgórza", była sierotą, która pokochała swych opiekunów, Matyldę i Mateusza Cuthbertów, miłością czystą i przepojoną wdzięcznością, gotową na największe poświęcenia. Wszakże gdy do wiedziała się, że Maryla po śmierci Mateusza ma kłopoty z utrzymaniem domu na Zielonym Wzgórzu, porzuciła bez chwili wahania swe wymarzone studia i wróciła do Avonlea, aby pomóc swej opiekunce. Miłość Ani to przykład uczucia, która jest gotowe poświęcić się dla dobra osoby, do której jest skierowane.

Przykład na miłość romantyczną możemy odnaleźć na przykład w dramacie Szekspira "Romeo i Julia". Główna bohaterka jest młodą, a nawet bardzo młodą dziewczyną (niedawno skończyła czternaście lat), pełną wdzięku, słodyczy, równocześnie zaś nieświadomą swego piękna i niezbyt doświadczoną. Podczas balu ma obejrzeć kandydata do swej ręki - Parysa, wybranego jej przez rodziców. Jednakże to nie na jego widok jej serce zabiło żywiej, lecz Romea. Uczucie miłość, które ją ogarnia, powoduje ogromne zmiany w jej osobowości, w jej duszy. Przestaje być dziewczynką, zaczyna być kobietą. W pełni świadomie podejmuje decyzję, że chce być z tym oto mężczyzną. Realizacji tego pragnienia podporządkowuje swe wszystkie działania, angażując przy tym w to cały swój spryt, inwencję i odwagę, na jakie ją stać. To ona wychodzi z propozycją małżeństwa, nie czekając w tej mierze na inicjatywę ukochanego.

Romeo, podobnie jak Julia, w początkowych partiach dramatu wydaje się być niezbyt dojrzałym, ale i na niego, co się wkrótce okazuje, wywiera ona ogromny wpływ. Szczęście, jakie odczuwa kochając i będąc kochanym, pozwala mu dojrzeć, czego znakiem jest gotowość do poświęceń dla ukochanej. Z nieco zniewieściałego młodzieńca przemienia się w pełni ukształtowanego mężczyznę, który wie, czego chcę i wie, jak to osiągnąć.

Koleje ich miłości przybierają tragiczny wymiar. Wyznanie, które sobie uczynili po balu, pozwala im się utwierdzić w swych uczuciach, a równocześnie umacnia w nich poczucie dojrzałości, którą właśnie osiągnęli. Teraz już wiedzą, że chcą być ze sobą na wieki. Następuje potajemny ślub, gdyż ich rody - Montekich i Kapuletów - są ze sobą skłócone. Po tym ślubie następuje szereg niefortunnych zdarzeń. Rodzice Julii nalegają coraz mocniej by poślubiła Parysa, natomiast Romeo w awanturze ulicznej zabij Tybalta, kuzyna swej ukochanej, za co zostaje wygnany z Werony. Zrozpaczona dziewczyna zwraca się po radę do ojca Laurentego. Ten daje jej napój, który sprawi, że przez czterdzieści godzin będzie wyglądała na zmarłą, dzięki czemu uniknie niechcianego ślubu. Julia przystaje na to. Niestety posłaniec, który miał o wszystkim zawiadomić Romea, zawiódł. Młodzieniec przybywa do grobu ukochanej i z rozpaczy wypija truciznę. Wkrótce budzi się Julia. Zobaczywszy co się stało, przebija się sztyletem. Ich romans zakończył się tragicznie, ale bez wątpienia nie można powiedzieć, iż ich miłość nie była spełniona.

Jeszcze innym rodzajem miłości jest ta, której przedmiotem jest ojczyzna. Ten temat szczególnie często był poruszany w literaturze romantycznej, wystarczy tu wspomnieć choćby "Konrada Wallenroda" Adama Mickiewicza oraz trzeciej części "Dziadów" tegoż autora, a także tej tworzonej w czasie drugiej wojny światowej. Wystarczy tu wymienić takich poetów jak Krzysztof Kamil Baczyński czy Tadeusz Gajcy. Wszyscy ci autorzy, zarówno romantyczni, jak i dwudziestowieczni, uznawali uczucie do ojczyzny za coś naturalnego dla człowieka, coś, czemu wszystkie nasze dążenia powinny być bezwzględnie podporządkowane, coś, co sprawia, iż możemy o sobie myśleć jako o prawdziwych ludziach.

Oczywiście, to nie wszystkie rodzaje miłości, wszakże jeszcze możemy mówić o uczuciu platonicznym, o uczuciu przyziemnym, nakierowanym wyłącznie na zaspokojenie seksualne, o uczuciu nakierowanym na jakąś ideę, itd., itp., sądzę jednak, że niniejszy przegląd zupełnie wystarcza na dowód, iż niejedno ona ma ona imię i że stanowi jedną z najważniejszych składowych naszego życia.