Epoka Młodej Polski zapoczątkowała wiele kierunków i prądów literackich, ale tymi, które miały największy wpływ na literaturę były: impresjonizm, symbolizm i ekspresjonizm.
Poeci młodopolscy chętnie sięgali po temat tatrzańskiej natury i opis górskich krajobrazów. Był to doskonały sposób na ucieczkę od pesymistycznego dekadentyzmu i nieuchronnego podążania w stronę zagłady, który odczuwali twórcy młodopolscy. Mistrzem impresjonistycznego opisu Tatr był Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Przykładem tego jest utwór "Melodia mgieł nocnych (nad Czarnym Stawem Gąsienicowym)". W wierszu poeta pragnie uchwycić mgnienie zachwycającego piękna, które zaobserwował w górach. Tetmajer stara się oddać dynamiczne przeobrażania zachodzące w przyrodzie. Zmieniający się tatrzański krajobraz przypomina taneczne ruchy, a obserwujący tę osobliwość podmiot liryczny wyraża chęć udziału w tym wirującym zjawisku, połączenia się z naturą, które pozwoli choć na chwilę zapomnieć o problemach i przybliżyć się do tajemnicy istnienia.
Również w utworze "Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej" zastosowano technikę impresjonistyczną - poeta użył szeregu pastelowych kolorów, dzięki którym zapisał subiektywne doznania podczas oglądania górskiego pejzażu. Stosując charakterystyczne zwroty: "potok skrzy się i mieni", "srebrzystoturkusowa cisza" Tetmajer ujmuje mgliste, chwilowe wrażenia. Choć tatrzańskie krajobrazy pomagają oddać się tymczasowej uldze, nie trwa ona długo - pojawiają się nowe pragnienia, "tęsknica i niewysłowiony żal".
Tak jak inni twórcy epoki, także Jan Kasprowicz poddał się nowym prądom artystycznym typowym dla modernizmu. Jego najbardziej charakterystycznym utworem symbolicznym jest cykl złożony z czterech sonetów "Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach". Krwistoczerwony krzak dzikiej róży rośnie wśród szarych, surowych skał. Jego towarzyszką jest próchniejąca limba, którą powaliła burza. Impresjonizm przejawia się już w samym opisie górskiego pejzażu: pawiookie stawy, plamy szarych załomów, wężowiska kosodrzewin, a wśród nich dzika róża "pąs swój krwawy (…) ciska". Bohaterowie wiersza są symboliczni: krzak róży oznacza młodość i siły twórcze, zaś limba - starość, przemijanie, śmierć. Upersonifikowana róża jest podobna do dekadenta, który poddaje się tajemniczym rozterkom i pragnieniom, szuka schronienia wśród silnych skał, odczuwa lęki egzystencjalne.
Kasprowicz był tak zafascynowany nowymi prądami, że sięgnął również po poetykę ekspresjonizmu, który charakteryzował się symboliką odwołującą się do tradycji, dobitnymi środkami wyrazu, przemieszaniem poezji i prozy, łączeniem stylu wzniosłego i potocznego. Te cechy ekspresjonizmu wykorzystał poeta w dwóch zbiorach "Hymnów". Najbardziej wymownym z nich jest utwór "Dies irae", który odwołuje się do apokaliptycznej zapowiedzi nadejścia dnia Sądu Ostatecznego. Ta wizja jest przerażająca i wzbudza lęk. Jednocześnie poeta próbuje udowodnić, że winę za całe zło świata, ludzkie grzechy i ból powinien ponosić sam Bóg - Stwórca wszystkiego, czyli także zła. Tymczasem On wydaje się obojętny na ludzki los.
Sięgnięcie po nowatorskie techniki impresjonistyczne, symboliczne i ekspresjonistyczne jest wyrazem młodopolskich zmian i przełomu, jaki się dokonał w poezji pod wpływem epoki.
