W twórczości poety odnajdujemy różne tendencje typowe dla modernizmu, od naturalizmu przez metafizyczny symbolizm, apokaliptyczny katastrofizm, aż po wracającą do chrystianizmu postawę franciszkańską.

Poetykę naturalistyczną wykorzystał Kasprowicz w utworach poruszających problematykę polskiej wsi, szczególnie bliską i znaną poecie, który ze wsi właśnie pochodził. Dramat chłopów, biedę, głód, wszystko to Kasprowicz odmalowuje słowem z iście fotograficzną pamięcią i dokładnością. Kasprowicz nie porywa się na sentymentalizm, na ocenianie i wartościowanie, wiersz "W chałupie" jest skrajnie obiektywny, a przez to- o wiele bardziej sugestywny.

Do nurtu symbolizmu należy natomiast cykl "Krzak dzikiej róży". W elementach pejzażu górskiego poeta przedstawia dramat życia (rozpaczliwie wtulony w skałę krzak róży) i nieuchronność śmierci (powalona wichurą, toczona próchnem limba). Natura najpełniej odzwierciedla prawdy o życiu, harmonijną zasadę przemijania:

I

W ciemnosmreczyńskich skał zwaliskach,

Gdzie pawiookie drzemią stawy,

Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy

Na plamy szarych złomów ciska.

U stóp mu bujne rosną trawy,

Bokiem się piętrzy turnia śliska,

Kosodrzewiny wężowiska

Poobszywały głaźne ławy...

Samotny, senny, zadumany,

Skronie do zimnej tuli ściany,

Jakby się lękał tchnienia burzy.

Cisza... O liście wiatr nie trąca,

A tylko limba próchniejąca

Spoczywa obok krzaku róży.

Obok symboliki przedstawionych obrazów poeta rozwija również w cyklu sonetów "Krzak dzikiej róży" niezwykły talent impresjonistyczny, przejawiający się w subiektywnym widzeniu świata (samotny, senny, zadumany- animizacja rośliny), grą barw (pąs krwawy(...) na plamy szarych złomów ciska).

Dekadencja, poczucie schyłku i towarzysząca końcowi wieku rozpacz wyraziły się w katastroficznej twórczości poety. Apokaliptyczne wizje przedstawił Kasprowicz w wierszu (cykl "Hymny") "Dies Irae" (dzień gniewu- czyli odwołanie do obrazu Sądu Ostatecznego). Utwór ten pełen jest odwołań biblijnych, zawarta w Świętej Księdze apokalipsa zdaje się spełniać na oczach poety wraz z końcem wieku. Dokonuje się ostateczny podział na Civitas Dei- świat Boga i Civitas Diaboli- świat człowieka. Te wywodzące się ze średniowiecza wizje rozdwojenia świata, odwiecznej walki dobra ze złem są obecne w katastroficznej twórczości Kasprowicza. Rozpacz, rozpad, jaki dokonuje się na oczach przerażonego podmiotu lirycznego każe mu przeciwstawić się Bogu- autorowi takiego porządku rzeczy. W obliczu wszechmocy Boga i nieodwracalności jego planów nawet Szatan staje się istotą tragiczną. Niczym Prometeusz podmiot liryczny buntuje się w imieniu ludzkości przeciwko bezwzględnemu Stwórcy okrutnego, pełnego zła i niesprawiedliwości świata.

W późniejszej twórczości Kasprowicz odchodzi jednak od katastroficznej poetyki buntu. Zwraca się w stronę pokornej filozofii franciszkańskiej. Św. Franciszek był głosicielem piękna przyrody, świata i wszelkiego stworzenia bożego, które nie może być złe, podobnie jak plany i zamierzenia Boga. W "Hymnie św. Franciszka z Asyżu" podmiot liryczny zwraca się w stronę franciszkańskiej filozofii miłosierdzia, miłości bliźniego, zachwytu nad bożym stworzeniem. Pojawia się tu także- niezwykły w modernizmie- kult prostoty, mądrości prostego człowieka.