Stefan Żeromski pisząc opowiadania "Zmierzch" i "Zapomnienie" opisywał przyrodę w sposób impresjonistyczny. Inspirację dla tej twórczości stanowiły niewątpliwie obrazy malarzy impresjonistów, w których widoczne było stosowanie barw odpowiednich dla pory dnia, malowanie cieni i gry światła, stosowanie kontrastu. Żeromski stworzył w tych opowiadaniach modernistyczny obraz przyrody, która była wówczas dosyć powszechnym tematem. Spowodowane to było między innymi fascynacjami filozofią Artura Schopenhauera, który uznawał kontakt z naturą jako formę oderwania od świata, drogę do osiągnięcia stanu Nirwany.
Natura była postrzegana przez artystów tej epoki również jako azyl, do którego cierpiąca dusza może udać się po chwilowe chociaż ukojenie. Żeromski w swoich opowiadaniach wysunął opisy przyrody na pierwszy plan to właśnie na ich tle postawił bohaterów i ich losy.
Zacznijmy od opowiadania "Zmierzch", w którego pierwszych już słowach znajdujemy modernistyczny obraz przyrody. Ciągły ruch w przyrodzie, jej przemijanie zaakcentowane jest przez nagromadzone w opisie epitety: "miedziany blask", "szare kłęby", "cień fioletowy", czy "przejrzysty kurz". Można zaobserwować brak zdecydowany kształtów ponieważ wszystko pogrążone jest we mgle, dzięki temu krajobraz składa się w jedną całość. Porównania ubogacają ten opis: "rude plamy jak kawałki szyb przepalonych", natomiast onomatopeje pozwalają usłyszeć dźwięki jakie wydaje przyroda: "świstem skrzydeł", "dudniący lot", "pogwizdywanie kulików". Następnie autor przechodzi do opisywania tytułowego zmierzchu: "Od tych punktów świecących odbijają się małe i nikłe płomyki, wpadają w głębokie pustki, jakie tworzy pośród przedmiotów ciemność niezupełna, wibrują w nich, łamią się, drżą przez mgnienie oka i gasną, gasną po kolei". Zmierzch to tytułowy "bohater opowiadania". Jest on opisany w sposób dynamiczny, autor używa również środków impresjonistycznych w doskonały sposób oddając grę światła w zapadającym zmroku. Aby sprawić by tekst był melodyjny autor używa dużej ilości synonimów, oraz stosuje zabieg powtarzania pewnych fragmentów. Opowiadanie napisane zostało pięknym poetyckim językiem, stosując środki artystycznego wyrazu i melodyjność charakterystyczną dla poezji sprawia, że jego proza nabiera lirycznego charakteru.
Zbudowanie takiego opisu stawia mocny akcent na wysiłek jaki czynią bohaterowie opowiadania. Sprawia to, że wyjątkowo ciężka praca Gibałów nabiera bardziej wyrazistego znaczenia. Opisy są zbudowane na zasadzie kontrastu. Jednak przeżycia bohaterów na swój sposób również współgrają z otaczającą ich przyrodą. Przykładem tego może być Walkowa i jej uczucia związane z nadchodzącą nocą: "kiedy rozlewa się nad powierzchnią gruntu szara próżnia, zagląda w oczy i uciska serce jakąś nieznaną zgryzotą". Ciężka praca zagłusza u niej instynkt macierzyński, jednak budzi się on wraz z nadejściem zmierzchu, który zawsze przecież symbolizował koniec pracy i nadejście godzin zasłużonego odpoczynku. Natura przestała więc być wyznacznikiem rytmu życia pracujących na roli chłopów, noc nie oznacza już odpoczynku. Opis przyrody wzbogaca wprowadzenie symbolu, który jeszcze bardziej podkreślić ma liryczny charakter opisu, tym symbolem jest gwiazda : "w głębinie niebios (...) płonie i ciska w poprzek mroków ubogie swoje światełko". Gwiazda przeczy prawom natury, świeci kiedy zapada zmrok, tak odczytywać należy również pracę bohaterów, którzy przecież o zmroku powinni zejść z pola, odłożyć pracę do momentu, aż przyjdzie dzień.
"Zapomnienie" również zostało zbudowane na zasadzie kontrastu - piękny opis przyrody kłóci się zdecydowanie z sytuacją w jakiej znalazł się bohater opowiadania. Tutaj opis przyrody również nosić może nazwę opisu lirycznego. Autor używa środków artystycznych charakteryzujących poezję i również w tym opowiadaniu sięga po narzędzia impresjonistyczne aby oddać piękno natury. W tym zadaniu dużą rolę odgrywają epitety: "ogromne krople rosy", "zimne fale", "przejrzyste obłoki mgieł" i porównania: "rosa jak obrus biały". Autor buduje opis tak, aby czytelnik mógł również usłyszeć dźwięki: ("cichy szmer płynie w zbożu", "nastaje cisza długa, dopóki nie wypadnie z niej staccato (...) miłosnej pieśni" i poczuć zapachy: "nasycone zapachem poziomek, jałowcu, młodej wikliny (...), wilgotnym, gęstym, duszącym się zapachem lasu", "pachnie to jak dziki bukiet". Jak widać łączą one w sobie zjawiska zmysłowe przez co jesteśmy w stanie w pełni odczuwać roztaczany przed nami opis - Żeromski posłużył się więc w swoich opisach synestezją.
Oba omawiane opowiadania zawierają impresjonistyczne, piękne opisy przyrody, które poprzez użycie środków poetyckich nabierają wyrazu lirycznego. Jest zabieg celowy, który prowadzi do uwypuklenia sytuacji ludzi występujących w opowiadaniach. W "Zmierzchu" i "Zapomnieniu" Żeromski posłużył się kontrastem, aby wzbudzić refleksję u czytelnika, pobudzając jego wrażliwość na przyrodę pobudza również współczucie i zrozumienia dla strasznej sytuacji bohaterów. Kiedy opisy przyrody pisane są językiem poetyckim to kiedy pojawia się człowiek ten język ulega zmianie jest opisem brutalnej prozy życia i wyrazem nieszczęścia bohaterów. Żeromski tworząc swe opowiadania chciał zaakcentować nieuchronność ludzkiego losu, dać wyraźny wyraz cierpieniu człowieka pogrążonego w ciemnościach biedy.
