Leopold Staff sam podsumował swoją twórczość słowami : Jedyna godna rzecz na świecie: twórczość, a szczyt twórczości to tworzenie siebie. Ten właśnie poeta tworzył siebie, nie był cały czas wierny tym samym poglądom i tym samym filozofiom - jego sztuka ewoluowała. Aby dobrze zobrazować te zmiany należy przywołać jego utwory: "Kowal", "Deszcz jesienny" i "Przedśpiew" napisane w różnym czasie mogą dać świadectwo zmianom jakim poddawała się jego twórczość poetycka pod wpływem ówczesnych poglądów filozoficznych.

"Kowal" został wydany w 1901 roku w zbiorze pod tytułem "Sny o potędze". Jest to utwór nawiązujący do filozofii Fryderyka Nietzschego odrzuca on tutaj jedynie doktryny mówiące o etyce chrześcijańskiej. Bohaterem wiersza jest człowiek, który żyje aby się doskonalić. Jest to wizja nietzscheańskiego nadczłowieka, który dąży do stworzenia ideału - tym ideałem ma być właśnie on sam. Tytuł wiersza nawiązuje do ogromnej pracy jaką bohater musi wykonywać - jest ona porównywana z pracą jaką wykonuje kowal. Praca nad sobą jest stawiana na pierwszym miejscu - jest sensem życia, bohater raczej rozbije swe serce w proch niż dopuści do skażenia słabością:

"Bo lepiej giń, zmiażdżone cyklopowym razem,

Niżbyś żyć miało własną słabością przeklęte,

Rysą chorej niemocy skażone, pęknięte"

Podmiot liryczny nie może dopuścić do siebie żadnej ludzkiej wady i niedoskonałości, chce być idealny i nad tym musi nieustannie pracować.

Tak więc poetycki debiut Staffa naznaczony był wpływem filozofii Nietzschego, opiewał w swych utworach ideę siły i hartu ducha, dążenia do doskonałości oraz potrzebę ciągłej pracy nad sobą.

Staff napisał sonet "Kowal" z dużą dokładnością i wiernością zasadom budowy sonetu - dwie zwrotki czterowersowe i dwie trzywersowe pisane trzynastozgłoskowcem, okraszone rymami: abab cdcd eff ghi.

Pisząc w 1903 roku "Deszcz jesienny" poeta znajdował się pod wpływem charakterystycznego dla epoki Młodej Polski dekadentyzmu, oraz elementy schopenhaueryzmu. Utwór utrzymany jest w nastroju smutku i pesymizmu, przekonaniu o beznadziejności ludzkiego życia. Obraz deszczowego, szarego dnia wprowadza czytelnika w nastrój smutku jaki jest udziałem bohatera utworu. Podmiot liryczny stracił coś nieokreślonego i czuje ogromną pustkę po tej stracie. Niespełnione marzenia i zawiedzione nadzieje oddają Schopenhauerowską teorię o tym, że człowiek w swym krótkim życiu nie może zaznać szczęścia:

"Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz się zlękło,

Ktoś chciał mnie pokochać, lecz serce mu pękło"

Podmiot liryczny znajduje się w stanie oderwania od świata zewnętrznego, nie jest zainteresowany nim, ponieważ się nim zawiódł.

Utwór jest pieśnią, zawiera trzy zwrotki podzielonych refrenem, nosi ona znamiona sylabotroficzności - ta sama ilość sylab i akcentów w wersie. Występują tu rymy w układzie parzystym.

"Przedśpiew" pochodzi z wydanego w 1908 roku zbioru "Gałąź kwitnąca". Staff znów odchodzi od wcześniejszych idei i odrzuca je na rzecz franciszkanizmu i klasycyzmu, co jasno widać w "Przedśpiewie". Zmiana przynosi ze sobą odejście od pesymizmu i beznadziei - poeta doświadczony przeszłymi cierpieniami zrozumiał, że należy cieszyć się z życia:

"I pochwałę tajń życia w pieśni i w milczeniu,

Pogodny mądrym smutkiem i wyprawnym w cierpieniu".

Niespełnione marzenia i nadzieje nauczyły go przyjmowania życia z godnym stoika spokojem i doceniania nawet małych radości. Zna świat i człowieka od najgorszej strony jednak stara się widzieć również te dobre. Utwór nawiązuje do filozofii epikurejskiej i jej sztandarowego hasła "Carpe diem". Ukazuje siebie jako człowieka dojrzałego, który rozumie życie i chce się nim cieszyć mimo, że nie jest ono łatwe. Dojrzałość i znajomość życia podkreśla nieco luźnym nawiązaniem do Terencjusza: "Żyłem i z rzeczy ludzkich nic nie jest mi obce".

Budowa utworu charakteryzuje się ciągłością, napisany został trzynastozgłoskowcem i wzbogaconym rymami parzystymi.

Powyżej cytowane i omawiane utwory ukazują zmiany w twórczości Leopolda Staffa. Jej ewolucja symbolizuje zmiany poglądów poety. Na przełomie kilku lat opiewa w swych utworach różne filozofie co świadczy o ciągłych poszukiwaniach sposobu na życie i jego sensu. Wierny pozostaje jedynie zasadom klasycznej poetyki, jego utwory są pisane zawsze zgodnie z jej doktrynami.