W Polsce jednym z najwybitniejszych twórców barokowego nurtu dworskiego był Jan Andrzej Morsztyn.
W swojej twórczości nawiązywał do włoskiego artysty G. Marina. Charakterystycznymi cechami poezji Marina była kunsztowność, ozdobność, nagromadzenie kontrastów i porównań.
Poezji Morsztyna zwykło się przypisywać określenie błaha treść i kunsztowna forma. Określenie błahej treści bierze się z faktu iż przeważającą tematyką utworów Morsztyna jest miłości i życie dworskie, a także flirt.
Cechą charakterystyczną jego utworów jest stosowanie dwóch bardzo ważnych dla poety figur poetyckich. Są to:
- Kontrast czyli przeciwstawienie ze sobą dwóch zupełnie różnych cech np. miłość- śmierć, biały - czarny.
- Paradoks czyli takie sformułowanie, które początkowo wydaje nam się jako bezsensowne, sprzeczne z zasadami logiki, po głębszej analizie jest jak najbardziej prawdziwe.
Przykład paradoksu odnajdujemy w jednym z najbardziej znanych sonetów Morsztyna pt. "Do trupa". Polega on na zestawieniu podobieństw jakie łączą osobę nieszczęśliwie zakochaną a trupem. W utworze tym wykazane zostają także różnice. Paradoksalne jest natomiast zakończenie tego sonetu. Nieszczęśliwie zakochany jest w gorszej sytuacji niż trup. Bo trup jest już szczęśliwy bo nie cierpi nieustannych męczarni jakie przeżywa nieszczęśliwie zakochany.
Innym równie znanym utworem jest wiersz pt. "Niestatek". Jest to wiersz należący do nurtu typowo barokowego. Jest wiersz ten prawdziwym triumfem jego warsztatu poetyckiego. Zbudował wiersz na anaforze- czyli wyrazie lub zwrocie od którego rozpoczyna każdy wers. Stosuje także w wierszu oksymorony, paradoksów np. ognisty mróz i wspomniany już wcześniej kontrast. Wszystko to by ukazać absurdalność stałych cech jakimi obdarzona jest każda niewiasta.
