Jan Andrzej Morsztyn, reprezentant barokowej poezji dworskiej, był surowym sędzią swego twórczego rzemiosła. Błyskotliwe i lekkie wiersze o tematyce miłosnej i towarzyskiej wykonane zostały z ogromną starannością i są dowodem na obeznanie autora z regułami i współczesnymi mu szkołami poetyckimi. Oryginalność barokowych tendencji artystycznych, sprawność językowa Morsztyna, jego dążność do zadziwienie i zaskakiwania najlepiej ukazuje słynny sonet "Do trupa".
Z tytułu można wywnioskować, że wiersz to turpistyczna oda do zmarłego. Nic bardziej błędnego. Już w pierwszym wersie intryguje i dziwi nas oryginalność konceptu, który polega na analogicznym zestawieniu nieszczęśliwego kochanka i moribunda. Pozornie paradoksalny koncept w dalszych strofach zostaje wyjaśniany poprzez wyliczenie argumentów, które z jednej strony łączą obu nieszczęśników, a z drugiej stopniowo uzmysławiają, że jednak więcej ich dzieli niż łączy. Anaforyczne zwroty rozpoczynające kolejne wersy od zaimka wskazującego (liryka zwrotu do adresata): "ty" kolejno odsłaniają podobieństwa i różnice. Paralelicznie zbudowane antytezy informują o sytuacji trupa i zakochanego. Obaj zabici, tylko że kochanka dotknęła "strzała miłości", a nie "strzała śmierci", trup jest pozbawiony krwi, a tego drugiego pokrywa bladość, po kilku cechach łączących trupa z zakochanym, czas na to, co ich różni: oto żywy "kwili", czuje srogi ból, musi znosić to cierpienie, podczas gdy trup nic nie czuje, jest "jak lód", ma spokój i stanie się prochem. W miarę czytania podziw nad pomysłowością autora wzrasta. Zaskakująca puenta daje do zrozumienia, że ten nieszczęśliwy i niespełniony kochanek, który w swym sercu skrywa przeszywający ból, jest w gorszej sytuacji niż zmarły. Zrozpaczony podmiot liryczny wyraźnie hiperbolizuje swe uczucia.
Formalnie wiersz to sonet, gdyż składa się z czterech strof, dwie pierwsze są czterowersowe, a dwie kolejne trzywersowej. Podział strukturalny odpowiada treściowemu. Pierwsza część wiersza ma bardziej charakter oposowy (zestawienie podobieństw fizycznych), zaś druga - refleksyjny (ukazanie różnic psychicznych).
Sonet "Do trupa" to jedna z najbardziej niespotykanych form poetyckich, która porusza problem miłości, a także i śmierci.
