Kobieta i miłość to dwa tematy, po które bardzo często i chętnie sięgają poeci w każdej epoce, te zaś ze względu na swą różnorodność kształtują odmiennie wizje poetów, ich poglądy, a co za tym idzie także ich twórczość.
Barok również dostarcza nam utwory o tej tematyce. Biorąc zaś pod uwagę samą epokę, wiersze te podobnie jak i ona są niejednokrotnie bardzo zaskakujące, przewrotne, zawierają często głęboką refleksję, mają kunsztowną formę i bogatą treść.
Miłość i kobieta to tematy, po które sięgał również Jan Andrzej Morsztyn. Morsztyna jako poetę barokowego zainteresowało głównie w tych motywach nagromadzenie kontrastów, ponieważ zarówno natura kobiety, jak i uczucie miłości są przewrotne, skomplikowane, nieprzewidywalne, są piękne i brzydkie zarazem, pożądane choć potrafią ranić, niszczyć.
Utwory, w których spotkamy się z ową tematyką to na przykład: " Do trupa," "Niestatek," " Ogród miłości," "Cuda miłości," " O swej pannie." Spotykamy się w nich z podobna wizja miłości i kobiety. Miłość może ranić, zwłaszcza ta nieszczęśliwa, wówczas zakochany jest podobny do trupa, tyle, że bardziej cierpi. ( "Do trupa"). Ranić może także kobieta, przedstawiona jest ona przez Morsztyna jako piękna lecz niestała białogłowa (" O swej pannie," " Niestatek "). Kobieta jest nieprzewidywalna, miłość nie zawsze daje radość i szczęście, jednak poeta potrafi je wychwalać, pragnąć ich i twierdzić iż "..u mnie wprzód rozum niż miłość się zmieni." ("Raki"). Miłość i kobieta zmienne podobnie jak ulotny świat, do którego należą ( "Niestatek" ).
