1. Definicja językaJęzyk naturalny to system znaków konwencjonalnych, fonicznych, służący do porozumiewania się o wszystkim (uniwersalny), charakteryzujący się dwuklasowością (czyli udziałem gramatyki) dzięki czemu możliwe jest tworzenie nieograniczonej liczby znaków językowych (wyrazy, związki wyrazowe) i zdań.

2. Cechy języka – wymień i scharakteryzujKonwencjonalność – polega na tym, że między formą znaku językowego a jego treścią nie ma związku podobieństwa. Znaczenie znaku konwencjonalnego wynika z konsekwencji umowy społecznej, uzusu, czyli zwyczaju językowego. Foniczność – polega na tym, że podstawową postacią języka naturalnego jest postać foniczna dźwiękowa brzmieniowaDwustopniowość języka, czyli podwójna artykulacja, polega na tym, że: - znaki językowe, czyli elementy znaczące (np. morfemy, -ek, -arz,-a, wyrazy dom, pies, kot, związki wyrazowe) zbudowane są z elementów nic nie znaczących, z diakrytów - w języku diakrytami są fonemy (pomyślane głoski), fonemów jest stosunkowo, nie dużo, do kilkudziesięciu - znaków językowych jest bardzo dużo - na tym polega ekonomia języka, z małej liczby elementów nieznaczących tworzymy wiele elementów znaczących Dwuklasowość, polega na tym, że: język składa się z dwóch klas: słownika (zbioru znaków językowych) i gramatyki (reguł łączenia znaków niższego rzędu, w związki znaków wyższego rzędu). Dzięki temu język jest systemem otwartym, nieograniczonym, produktywnym.Uniwersalność – polega na tym, że za pomocą języka możemy mówić o wszystkim, również o nim samymAbstrakcyjność, zdalność, czyli niezależność języka od tu i teraz; za jego pomocą możemy mówić o tym, co było, co będzie, kłamać, mówić o tym co nie istniejePolisemiczność, polega na tym, że znaki językowe mogą być użyte wtórnie w nowych znaczeniach, np. księżyc