Tadeusz Różewicz, współczesny poeta, dramatopisarz i prozaik, urodził się w 1921 roku w Radomsku. W czasie okupacji niemieckiej pracował fizycznie, a w latach 1943 -1944 należał do partyzanckiego Armii Krajowej. Po wojnie nawiązał współpracę z konspiracyjną prasą, podjął też studia na Wydziale historii sztuki UJ. Obecnie, od roku 1968 mieszka we Wrocławiu.
Jego pisarski debiut stanowił tomik wierszy i opowiadań pt. "Echa leśne", który został wydany dopiero w 1985 roku. Natomiast oficjalny debiut datuje się na rok 1947, kiedy to ukazał się zbiór zatytułowany "Niepokój". Rok później ukazała się "Czerwona rękawiczka". Ta wczesna twórczość jest naznaczona piętnem czasów wojny. Pokolenie, którego młodość przypadła na lata ludzkiej zagłady najboleśniej przeżyła to doświadczenie, do końca czuła się nim skażona. Toteż poezja Różewicz jest programowo niepoetycka, autor wychodzi z założenia, że po tragicznych wojennych wydarzeniach nie ma już w świecie miejsca na dawną poezję, piękną i nieskażoną, a już na pewno poeta współczesny nie może i nie ma prawa takowej pisać. Jego wiersze są bardzo ascetyczne, pozbawione niemal środków poetyckich, przypominają raczej mowę potoczną nią język wieszczów.
Kolejne tomiki to m.in.: "Czas, który idzie" (1951), "Równina" (1954), "Poemat otwarty" (1956), "Rozmowa z księciem" (1960), "Głos anonima" (1961), "Twarz trzecia" (1968), "Regio" (1969), "Płaskorzeźba" (1991). Pod koniec lat `50, Różewicz coraz silniej skłania się ku tematyce etycznej, analizuje stan współczesnej kultury, krytykuje postępującą dehumanizację społeczeństwa przejawiającą się w kierunku rozwoju cywilizacji. Obecnie refleksja poety dotyczy głównie zagadnień metafizyczno-egzystencjalnych.
Negatywna ocena współczesnej kultury dominuje w twórczości dramatycznej Różewicz. W swoich utworach podejmuje rozważania na temat kondycji człowieka we współczesnym świecie. Różewicz jest autorem wielu dramatów, oto kilka z nich: "Kartoteka", "Świadkowie, albo nasza mała stabilizacja", "Stara kobieta wysiaduje", "Akt przerywany", "Białe małżeństwo". Generalnie tematyka dramatów jest podobna jak w poezji i podlega podobnym przemianom, natomiast forma - otwarta kompozycja, brak wyraźnej struktury - stanowiła novum na gruncie polskim.
Jako prozaik, jest Różewicz autorem głównie opowiadań, które ukazywały się później w zbiorach, m.in.:" "Przerwany egzamin", "Wycieczka do muzeum", "Śmierć w starych dekoracjach".
