Tadeusz Konwicki, syn Michała Konwickiego i Jadwigi z domu Kieżun, urodził się 22 czerwca 1926 w Nowej Wilejce. W Wilnie uczęszczał go gimnazjum, co przerwał wybuch wojny.

Tadeusz Konwicki - biografia: przed literaturą

W związku z nowymi realiami musiał podjąć pracę. Parał się pracą robotnika kolejowego, pomagał też elektrykowi w szpitalu w swej rodzinnej miejscowości. Dzięki uczęszczaniu na tajne komplety zdał maturę, a od roku 1944 zaangażował się w walkę z okupantem jako żołnierz podziemia niepodległościowego. 

Brał udział w akcji Burzai walczył w partyzantce antyradzieckiej. Po rozwiązaniu oddziału przekroczył nowe granice Polski i dostał się do Gliwic, gdzie krótko pracował jako urzędnik. Następnie podjął studia polonistyczne, najpierw na Uniwersytecie Jagiellońskim, potem na Warszawskim. Ostatecznie jednak ich nie ukończył.

Tadeusz Konwicki - biografia: czas debiutu, czas pokolenia pryszczatych

Pierwszy raz publikacja Tadeusza Konwickiego pojawiła się w 1946 roku - był to reportaż z Szkice z Wybrzeżaz własnymi ilustracjami autora. W tym też roku autor zaczął pracować jako korektor oraz redaktor techniczny w tygodniku Odrodzeniew Krakowie. Współpracował jednak jeszcze i z innymi pismami oraz tworzył opowiadania o tematyce wojennej lub ukazującej stan młodego pokolenia tuż po wojnie. 

Wczesne opowiadania Konwickiego zostały zebrane w tomie Wiatr i pył. W roku 1949 pisarz poślubił Danutę Lenicę, plastyczkę, ilustratorkę książek dla dzieci. Na przełomie lat 40. i 50. twórczość Konwickiego zaczęła wpisywać się w nurt związany z literatami i publicystami socrealistycznymi, z tzw. formacji "pryszczatych".

Tadeusz Konwicki - twórczość pełnym głosem

Ideowy bunt Tadeusza Konwickiego przyszedł wraz z powieścią Rojsty, w której wyraził gorzkie rozczarowanie nieskutecznością walk partyzanckich na Wileńszczyźnie. Oceniwszy, jak gołosłowne są obietnice komunizmu, pisarz świadomie pozostał poza ugrupowaniami literackimi. Pozostał outsiderem, który swą odskocznię od spraw go otaczających znalazł w opisywaniu utraconej Arkadii swej małej ojczyzny. 

Choć jego pierwsza mówiona "pełnym głosem" powieść Z oblężonego miasta skupiała się na pokrzywdzonych z ramienia partii i potrzebie wyrażania swej solidarności z nimi, już takie tytuły jak Dziura w niebie, Zwierzoczłekoupiór, Kronika wypadków miłosnych, Bohiń to charakterystyczny na tym etapie dla twórcy powrót do Wileńszczyzny jego dzieciństwa. 

Potem jednak zaczął tworzyć również prozę psychologiczną - Sennik współczesny, Wniebowstąpienie, Nic albo nic oraz aluzyjny paradziennik Kalendarz i klepsydra. Są one wykładnią ówczesnych poglądów Konwickiego na temat owoców wojny i stalinizmu. Najważniejszym dziełem spośród nich jest Wniebowstąpienie. Po zaniku pamięci, bohater o mitycznym imieniu Charon wędruje poprzez przez pogrążoną w dożynkowej fecie Warszawie ukazując czytelnikowi obraz całej gomułkowskiej rzeczywistości. 

Usunięty z partii za podpisanie listu w obronie profesora Leszka Kołakowskiego, Konwicki zaczął publikować w drugim obiegu. Tak ukazał się jego antyreżimowy tryptyk Kompleks polski, Mała apokalipsa, Rzeka podziemna, podziemne ptaki. Kolejne znaczące pozycje to paradziennik Wschody i zachody księżycaoraz wywiad rzeka Pół wieku czyśćca. Już w oficjalnym obiegu mogły się ukazać Nowy Świat i okolice, Zorze wieczorne, Czytadło oraz ostatni z wydanych - Pamflet na siebie.

 Tadeusz Konwicki - twórczość nie tylko literacka

Tadeusz Konwicki w kinie pracował najpierw kierownik literacki, m.in. Zespołu Filmowego Kadr, ale również jako scenarzysta, a w końcu reżyser. Ostatni dzień lata, Zaduszki, Salto, Jak daleko stąd, jak bliskoto jego filmy autorskie. Adaptując zaś Dziady, cz. III nakręcił Lawę, a według prozy Czesława Miłosza - Dolinę Issy. W Kronice wypadków miłosnychw reżyserii Wajdy pojawił się zaś jako... aktor.

Tadeusz Konwicki zmarł 7 stycznia 2015 w Warszawie.