Dom rodzinny

Maksymilian Maria Kolbe przyszedł na świat w Zduńskiej Woli 8 stycznia 1894 roku, jeszcze tego samego dnia parafialnym kościele p.w. Wniebowzięcia NMP przyjął sakrament chrztu, podczas którego nadano mu imię Rajmund. Jego wyjątkowa religijność dała się zauważyć już w pierwszych latach dzieciństwa. Juliusz i Marianna, rodzice Rajmunda byli ludźmi bardzo religijnymi i w tym duchu wychowywali syna. Wpajali mu ideały moralności chrześcijańskiej i miłość do ojczyzny. Ziemie polskie nadal znajdowały się pod zaborami, jednak duch narodowowyzwoleńczy był wciąż żywy. Także młody Rajmund pragnął wyzwolenia kraju, miał nawet zamiar wystąpić z zakonu jeszcze przed rozpoczęciem nowicjatu i wstąpić w szeregi wojska. Jednak matka sprzeciwiła się tym planom i pod wpływem jej nalegań odstąpił od ich realizacji.

Życie zakonne (Kraków, Rzym)

Będąc klerykiem w zakonie franciszkańskim św. Maksymilian czuł w sobie powołanie do walki w imię Niepokalanej Dziewicy, nie wiedział jednak o jaką walkę Jej chodzi, wiedział, że go wzywa, ale nie rozumiał do jakich dzieł. Objawienie nastąpiło w Rzymie. W 1912 roku Został tam wysłany przez przełożonych zakonnych. Długie godziny kontemplacji nad źródłem zła na świecie doprowadziły go przekonania, że niewola polityczna, w jakiej znalazła się Polska, nie jest największym złem, ani najgorszym rodzajem niewoli. Zrozumiał, że prawdziwe zło to niewola błędu i grzechu, w jaką popadają miliony ludzi na całym świecie. Wtedy pojął sens swego powołania, wiedział, że musi walczyć w obronie Kościoła, głosić Słowo Boże. Ówczesny rektor kolegium franciszkańskiego w Rzymie ojciec Stefana Ignudi, przekonał go, że największym wrogiem Kościoła i wszystkich wyznawców jest masoneria. To skłoniło św. Maksymiliana do założenia w 1917 r. stowarzyszenia o nazwie Militia Immaculatae. Militia Immaculatae ( w skrócie MI)oznacza Rycerstwo Niepokalanej, jest to ruch o charakterze maryjno-apostolskim, łączy on w sobie te cechy, które ś. Maksymilian już od dziecka piastował ze szczególnym umiłowaniem - służbę Matce Bożej i wolę rycerskiej walki.

Działalność w Polsce.

W Rzymie św. Maksymilian uzyskał dwukrotnie tytuł doktora, z filozofii i teologii, kiedy wrócił do kraju rozpoczął wykłady z historii Kościoła w krakowskim seminarium OO. Franciszkanów. Jednocześnie zajmował się tworzeniem pierwszych kół Rycerstwa Niepokalanej. Działalność tę rozpoczął od seminarium dla kleryków, a potem rozszerzył także dla ludzi świeckich. Spore poparcie dla tej inicjatywy skłoniło go w 1921 r. do stworzenia organu prasowego Rycerstwa Niepokalanej. Pieniądze na pokrycie kosztów wydawniczych (papier, druk), gromadził, zbierając jałmużnę. W styczniu 1922 roku ukazał się pierwszy numer pod tytułem Rycerz Niepokalanej, osiągając nakład 5 tys. egzemplarzy. Dzieki temu możliwe było dotarcie do coraz szerszej grupy osób zainteresowanych ruchem apostolskim.

Rozwój wydawnictwa nabierał tempa, w październiku 1922 r. trzeba było je przenieść z dotychczasowej siedziby w klasztorze krakowskim do większej w Grodnie. W 1927 roku nastąpiła kolejna przeprowadzka tym razem do Teresina pod Warszawą. Tam to właśnie na pięciomorgowej działce, otrzymanej od księcia Jana Druckiego Lubeckiego, ojciec Maksymilian wybudował Niepokalanów. Klasztor, który stanowił ośrodek działalności Rycerstwa Niepokalanej, z czasem okazał się jednym z największych i najwspanialszych

Działalność misyjna

Pragnienie głoszenia Słowa Bożego skłoniło św. Maksymiliana do wyruszenia Wschód. 26 lutego 1930 roku wyruszył na misje. 24 kwietnia dotarł do Japonii, a już miesiąc później ukazał się tam z jego inicjatywy pierwszy numer japońskiego "Rycerza Niepokalanej" (oryginale: "Seibo no Kisi"). Zapał misjonarza wkrótce przyniósł kolejne efekty w maju 1931utworzył japoński odpowiednik Niepokalanowa tzw. Mugenzai no Sono.

W Niepokalanowie

Sześć lat później powrócił na ziemie polskie i objął kapitułę prowincjalną do Krakowa. Pełnił też funkcję redaktora naczelnego "Rycerza Niepokalanej", nakład pisma wzrósł w grudniu 1938 roku do miliona egzemplarzy. Ponadto staraniami wydawnictwa ukazywały się: "Mały Dziennik", "Rycerzyk Niepokalanej" i "Mały Rycerzyk Niepokalanej" przeznaczone dla najmłodszych czytelników, a także kilka innych tytułów. W Niepokalanowie w 1938 r. uruchomiono prywatną radiostację (Stacja Polska 3 Radio Niepokalanów) a jednocześnie czyniono przygotowania pod budowę lotniska. Działalność Ojca Kolbe w Niepokalanowie rozwijała się bardzo dynamicznie aż do pamiętnego roku 1939, czyli wybuchu drugiej wojny światowej. Św. Maksymilian został aresztowany przez władze niemieckie i osadzony obozie w Amtitz, a potem w Ostrzeszowie. Zwolniony po dwóch miesiącach wrócił do Niepokalanowa, żeby organizować pomoc dla Polaków i Żydów wysiedlonych w czasie wojny. Przeorganizował klasztor i wydawnictwo tak, by mogły służyć poszkodowanej ludności. Zbudowano tam wiele prowizorycznych warsztatów, warsztatów których naprawiano maszyny rolnicze, zegarki, rowery i co tylko wymagało reperacji, stworzono też tartak, kuźnię, blacharnię i szwalnie. Istniał też punkt sanitarny, służący pierwsza pomocą.

Pobyt w obozie

17 lutego 1941 r. o. Maksymiliana aresztowano po raz drugi, przebywał najpierw na Pawiaku , a po trzech miesiącach przewieziono go do Oświęcimia. Mimo nieludzkich warunków zachował swą waleczną postawę do końca, oddał swoje życie w zamian za uratowanie współwięźnia, Franciszka Gajowniczka. 14 sierpnia 1941 r. o. Maksymilian umarł w bunkrze głodowym, dobity zastrzykiem fenolu.

Kanonizacja

17 października 1971 r. papież Pawła VI ogłosił ojca Maksymiliana błogosławionym, a 10 października 1982 r. Jan Paweł II zaliczył go w poczet świętych.