Charles Baudelaire, pierwszy z rodziny poetów przeklętych modernizmu, twórca sławetnych Kwiatów zła, po dziś dzień wywołuje emocje, o jakich pomarzyć może wielu poetów.

Charles Baudelaire - biografia

Urodził się 9 kwietnia 1821 roku w Paryżu, jako syn byłego księdza katolickiego, który porzuciwszy kościół, parał się pracą urzędnika, choć miał duszę artysty. Zmarł, gdy chłopiec miał sześć lat. Matka, aż trzydzieści cztery lata młodsza od ojca, po roku poślubiła innego człowieka - generała armii francuskiej, który jak można się domyślić, hołdował innym niż ojciec małego Charlesa metodom wychowawczym. 

Z ojczymem pasierb popadał zatem w coraz burzliwsze konflikty, których efektem stał się prowokacyjny styl życia młodego Baudelaire’a. Obranie drogi pisarza, zamiast prawnika, jak chcieli tego rodzice, trwonienie rodzinnego majątku, a nawet prostytuowanie się, co w połączeniu z ogólnie hulaszczym i rozpasanym trybem życia zaowocowało np. syfilisem i rzeżączką.

W akcie desperacji została podjęta decyzja o wysłaniu Charlesa na roczną podróż do Indii, by tam poznał tajniki handlu. Nie zaowocowało to jednak niczym innym oprócz barwnych opowieści, którymi od tej pory raczył słuchaczy przyszły poeta przeklęty. Eskapada zrodziła też jeszcze większe pragnienie, by tworzyć. Do samych Indii zaś Baudelaire nigdy nie dotarł. Z racji jednak, że osiągnął pełnoletniość, zażądał majątku po swym ojcu, po czym zrywając stosunki z rodziną, wiódł życie dandysa w Paryżu. 

Do legendy przeszedł jego ekstrawagancki strój z lakierkami, czerwonym krawatem i różowymi rękawiczkami w roli głównej. Żyjąc pośród bohemy artystycznej Paryża, poznał np. Balzaca i Nervala. Związał się z Jeanne Duval - mulatką, niewysokiej klasy aktorką, córką prostytutki. Burzliwy życiorys, obfity w bardzo ostre zakręty losu, spowodował próbę samobójczą, prędko jednak zaniechaną. Potem był epizod, w którym poeta (był już po debiucie, który jednakże przeszedł bez echa) wylądował na bruku, z racji odmówienia mu wsparcia przez rodzinę (własny majątek już dawno się wyczerpał). 

Twórca miał za sobą epizod zaangażowania się w politykę, gdy w 1848 wybuchła rewolucja lutowa, którą Baudelaire wspierał. Jej finalnym efektem jednak okazało się przejęcie dwa lata później władzy przez Napoleona III, który - ku rozpaczy twórcy - kazał wyburzyć stare dzielnice Paryża, najbardziej przez artystę wielbione. Wstręt do rzeczywistości, który wówczas poczuł, zaowocował poszukiwaniem alternatywy, którą dało mu sięgnięcie po narkotyki. 

Wydanie Kwiatów złabyło efektem tego właśnie w połączeniu z zafascynowaniem twórczością Edgara Allana Poe, malarstwem Delacroix i Maneta oraz muzyką Richarda Wagnera. Tomik ukazał się w 1857 roku, co zaowocowało wytoczeniem poecie procesu o obrazę moralności i skazaniem go na grzywnę. Jego wartość docenili młodzi twórcy dopiero dziesięć lat później. 

W 1859 roku umarł ojczym poety, a on sam, znękany chorobami, uzależnieniem od laudanum, stresem i biedą, powrócił do domu rodzinnego. Wyjechał z niego jeszcze do Belgii, gdzie miał naprawić swą sytuację finansową. Zamiast tego, został palaczem opium, pogrążył się w alkoholizmie, czego efektem był wylew, który miał miejsce na rok przed śmiercią poety, w czterdziestym szóstym roku jego życia. 

Matka zajmowała się swym na wpół sparaliżowanym synem przez ten ostatni rok. I to ona pospłacała wszystkie jego długi oraz wydała jego dzieła pośmiertnie. Charles Baudelaire zmarł w Paryżu 31 sierpnia 1867, zapewne w efekcie powikłań po syfilisie.

 Charles Baudelaire - twórczość

Twórczość Baudelaire’a bardzo staranna w swej formie, obfitująca w wyszukane i kunsztowne środki poetyckie, ukazuje w ciemnych barwach kryzys cywilizacji i kres człowieczeństwa. Kryje się pod tą ciemną powłoką jednak tęsknota poety za znalezieniem dobra absolutnego, w które wierzył. Uderza jego stosunek do śmierci, budzącej lęk i fascynującej zarazem. Oto jego niektóre opublikowane dzieła:

  • (1845) Salon1845
  • (1846) Salon1846
  • (1847) Panna Fanfarlo
  • (1857) Kwiaty zła
  • (1860) Sztuczne raje
  • (1863) Malarz życia nowoczesnego
  • (1864) Paryski spleen. Poematy prozą
  • (1866) Odpryski
  • (1868) Rozmaitości estetyczne
  • (1868) Sztuka romantyczna
  • (1897) Moje obnażone serce