W starożytnej Grecji okresu klasycznego (ok. piątego wieku przed naszą erą) naczelną zasadą estetyki jest wyważony, elegancki umiar, harmonijne zestawienie elementów i form. Owo umiłowanie do harmonijnego umiarkowania widoczne jest między innymi w greckiej architekturze tamtego okresu. Piękne świątynie i budynki świeckie zachwycały pięknymi ozdobami, płaskorzeźbami i strzelistymi kolumnami porządku korynckiego. Większość przedmiotów artystycznych, jakie wytworzyli w swej kulturze starożytni Grecy związana była z wyznawanym przez nich kultem. Zasadniczym tematem obrazów, fresków, płaskorzeźb i posągów były postaci mitologiczne, całe scenki i epizody zaczerpnięte z mitów. Również w architekturze najpiękniejsze, najbardziej zdobne były budowle sakralne. Grecy fascynowali się pięknym, nagim ciałem, propagowali zawody, podczas których młodzi mężczyźni natarci oliwą oddawali się zapasom i innym sportom. Grecy utożsamiali jednak kulturę fizyczną, kult pięknego ciała z pięknem umysłu. Nigdy nie rozdzielano tych dwóch wartości, nie ograniczano się jedynie do kultu ciała. Obowiązywała zasada kalos- khagatos, dobra i piękna. To, co piękne musiało być także dobre, wartościowe, to zaś co dobre, było piękne. Owa fascynacja ciałem, jego ruchem, rysunkiem napiętych pod skórą mięśni widoczna jest przede wszystkim w helleńskiej sztuce rzeźbiarskiej. Kolejni mistrzowie dłuta wprowadzali wzorcowe modele ludzkiego ciała i jego proporcji (np. Poliklet ujął je w swoim posągu "Dyfos"). Swoje rzeźby zaklinali greccy artyści w brązie, marmurze oraz malowanym kamieniu. Do piątego wieku rzeźby były bardzo statyczne, martwe, od tego momentu jednak zaklęty został w nich ruch, dynamizm. Najlepszym przykładem takiej rzeźby będzie słynny "Dyskobol" Myrona.
Ten czas rozwoju rzeźby to także moment, w którym do sztuki zakradają się emocje, postaci są już nie tylko stateczne, spokojne i harmonijnym uśmiechu. Pojawiają się sceny bardziej gwałtowne, obrazujące cierpienie, radość i inne uczucia. Charakterystyczna dla Grecji jest także ceramika. Najbardziej znane jest tu malarstwo wazowe, w charakterystycznych, czerwono-czarnych barwach. Spośród budowli najlepiej oddają styl grecki świątynie, w tym przede wszystkim Akropol.
Mistrzami budownictwa zostali jednak w starożytnym świecie Rzymianie. Podstawowym budulcem stała się tutaj cegła sklejana zaprawą. Dzięki temu mogli wprowadzić do budowli półokrągłe sklepienia, kopuły, które urozmaicały płaskie dotąd stropy. W zakresie rzeźby rzymianie jeszcze bardziej rozwinęli ekspresję przekazu, zwracając się już nie tylko w stronę uczuć, ale także brzydoty, starości, zrezygnowali z idealizujących, harmonijnych wyobrażeń w jakich specjalizowali się Grecy. Rzymianie rozwinęli również sztukę portretową, umieszczaną w dużej mierze na bitych w Cesarstwie monetach.
