Starożytni stworzyli ideał człowieka, który łączył w sobie piękno zewnętrzne, tężyznę fizyczną, a także wspaniałe cechy charakteru, takie, jak męstwo, honor, patriotyzm.

Człowiek antyczny dążył do ciągłego udoskonalania swego ciała i ducha. Ważną rolę odgrywało w jego życiu wykształcenie.

Niestety w dzisiejszych czasach zapominamy o niektórych starożytnych ideałach, takich , jak cnota , męstwo, umiarkowanie.

Wydaje się , że część społeczeństwa zachowuje się tak , jakby czerpała wyłącznie z idei głoszonych przez hedonistów. Najwyższym dobrem była dla nich przyjemność fizyczna i to właśnie ona motywowała wszelkie ich działania, była sensem istnienia.

O wiele bardziej użyteczne byłyby dla nas idee głoszone przez Epikura. Zakładał on , że celem życia ludzkiego jest przyjemność, nie chodziło mu jednak o rozkosz fizyczną, ale umysłową. Czerpać ją należy z dobrego , harmonijnego życia, w którym nie ma miejsca na krzywdzenie innych.

Według Epikura szczęście ludzkie mąci lęk przed śmiercią, dlatego należy go odrzucić i żyć , tak, aby być zadowolonym z każdego dnia. W życiu należy za wszelką cenę unikać cierpień, gdyż te mącą nasze zmysły.

Największym dobrem dostępnym człowiekowi jest jego życie, jest ono jedyną rzeczą daną nam na własność.

Warto przypomnieć sobie to twierdzenie Epikura , gdyż w dzisiejszym świecie, w którym niektóre państwa legalizują aborcję i eutanazję, nie szanuje się życia ludzkiego.

Według Epikura umysł powinien ciągle dążyć do lepszego poznania, a szczęściu powinna nieodłącznie towarzyszyć cnota.

Mało kto w dzisiejszym świecie mógłby się nazwać stoikiem. Twierdzili oni, że prawdziwe szczęście może płynąć wyłącznie z wewnętrznej harmonii człowieka, jego cnoty i rozumu. Nie można swojego szczęścia opierać na bogactwie , rozkoszach ciała, kaprysach losu. Wszystko to bowiem przemija i tylko człowiek , który żyje cnotliwie, niezależnie od wydarzeń zewnętrznych , może być naprawdę szczęśliwy.

Godna naśladowania jest starożytna zasada ,,złotego środka", według której nie należy uciekać w skrajności. Należy zachować rozwagę i wybrać najlepsze wyjście z dwóch przeciwieństw.

Zalecała ona umiarkowanie, nieodłącznymi towarzyszami człowieka powinny być cnota i wiedza, tylko one mogą zapewnić szczęście.

Ważnym ideałem było sceptyczne podejście do poznania, o którym dzisiaj zapominamy i zuchwale twierdzimy, że wszystko już wiemy i nie ma rzeczy niedostępnych ludzkiemu rozumowi.

Słynne są słowa Sokratesa ,, Wiem ,że nic nie wiem".

Ten filozof twierdził, ze człowiek powinien łączyć w swoim postępowaniu sprawiedliwość, odwagę i umiłowanie do prawdy, gdyż tylko one mogą zapewnić mu cnotliwe życie.

Mało kto potrafiłby poświęcić się tak, jak poświęcił się mitologiczny tytan Prometeusz , dla ludzkości. Miał on ulepić człowieka z gliny i z własnych łez . Prometeusz chciał pomóc stworzonemu przez siebie człowiekowi, dlatego nauczył go różnych rzemiosł , a nawet wykradł bogom ogień. Zbuntował się przeciwko bogom, gdyż zesłali na ziemie Pandorę, która wypuściła na ziemię wszystkie możliwe choroby i nieszczęścia. Prometeusz wiedział, że od tej pory życie stworzonych przez niego ludzi będzie pasmem trosk i cierpień, dlatego postanowił ukarać bogów za ich złośliwość. Niestety to bogowie mieli przewagę nad Prometeuszem, przykuli go do skał Kaukazu, aby przylatujący tam orzeł wyżerał mu wątrobę, która codziennie odrastała. Męki Prometeusza nie miały końca, został surowo ukarany, za to , ze zbyt mocno kochał ludzi. Miał świadomość, ze może zostać ukarany przez bogów, mimo to zaryzykował swoim życiem dla dobra innych. Od tej pory jest przykładem wielkiego poświęcenia i bezkompromisowości.

Przyglądając się niektórym młody osobom, które bezmyślnie narażają swoje życie , tylko po to, aby zaznać niesamowitych wrażeń można skojarzyć to z mitologiczną historią Ikara.

Jego ojciec Dedal był znakomitym budowniczym. To on zbudował słynny kreteński labirynt , w który zamknięto potwora Minotaura.

Panujący na Krecie król Minos był tak bardzo przyzwyczajony do Dedala, że nie chciał zezwolić na opuszczenie przez niego wyspy, gdy ten chciał udać się do swojej ojczyzny.

Dedal znalazł sposób na to, jak niepostrzeżenie opuścić wyspę, wykonał dla siebie i dla swego syna Ikara ogromne skrzydła z piór gęsich posklejanych woskiem. Zanim wylecieli ostrzegał syna, aby nie wzbijał się zbyt wysoko, bo słońce roztopi wosk. Jednakże ostrzeżenia nie pomogły. Ikar był tak zachwycony nowymi doznaniami, że chciał wzlecieć , jak najwyżej , nie zważał na ostrzeżenia ojca. Wosk się roztopił , skrzydła rozleciały, a Ikar zginął w młodym wieku tragiczną śmiercią.

Jego losy powinny być ostrzeżeniem dla tych wszystkich, którzy lekkomyślnie ryzykują własne życie , nie zważają na rady starszych i doświadczonych osób.

Brawura często prowadzi do śmierci młodych ludzi, którzy giną przez zbyt szybką jazdę, czy nieostrożne korzystanie z kąpieli.

Jednym z najpiękniejszych przykładów , jakie daje na Mitologia grecka są losy Penelopy, żony Odysa, która przez niemal dwadzieścia lat czekała na swego męża Odyseusza, który brał udział w wojnie trojańskiej, a później przez dziesięć lat błąkał się , nim trafił do domu.

Penelopa nie wierzyła tym, którzy twierdzili, że Odyseusz nie żyje .

Nie chciała wyjść za kogoś innego, kiedy była przymuszona do dania odpowiedzi zalotnikom, powiedziała, ze wyjdzie wtedy za mąż, gdy utka szatę żałobną dla ojca. Penelopa tkała w dzień, a w nocy pruła swoje dzieło, udowadniając w ten sposób swą wierność i oddanie.

W dzisiejszym świecie, w którym ludzie nie szanują uczuć, zdradzają swoich partnerów Penelopa powinna stać się wzorem do moralnej odnowy.

Starożytni stworzyli wiele ideałów, o których powinniśmy pamiętać i wcielać je w nasze codzienne życie, a jednocześnie brać pod uwagę przestrogi zawarte w starożytnych historiach..