Epopeja (gr. épos) to jeden z głównych gatunków epiki. Obejmuje on utwory wierszowane, rozbudowane. Epopeja ukazuje dzieje historycznych albo legendarnych bohaterów na tle wydarzeń istotnych dla danej społeczności. Genezy eposu można doszukać się w mitach, podaniach i baśniach, które opiewały przełomowe narodowe wydarzenia społeczno - polityczne, wybitne postaci czy wierzenia religijne.
Najwybitniejszymi dziełami epiki starogreckiej są Iliada i Odyseja, których autorstwo przypisuje się Homerowi. Dzieła te wyrosły z pieśni epickich, poruszających tematykę mitologiczno - historyczną, śpiewanych przez rapsodów i ajodów. Epos homerycki charakteryzuje się dwupłaszczyznową fabułą, przedstawiającą świat bogów i świat bohaterów. Pomiędzy tymi płaszczyznami fabularnymi istnieją liczne związki, gdyż wielu bohaterów związanych było z bogami więzami rodzinnymi. Bogowie ingerują w to, co dzieje się na ziemi. Nikt nie jest w stanie uciec przed boską wolą. Bogowie posiadali wiele cech ludzkich: liczne słabości, skłonność do gniewu, namiętności czy wygórowane ambicje. Fabuła posiada w epopei homeryckiej charakter epizodyczny. Narrator jest wszechwiedzący i obiektywny. Ujawniał się on zwłaszcza w inwokacji, która znajdowała się na początku utworu (w Iliadzie jest to zapowiedź głównego tematu - gniewu Achilla oraz apostrofa do Muzy). Styl eposu był patetyczny, występowały tu liczne opisy (np.: opis tarczy Achillesa), zwłaszcza scen batalistycznych. Charakterystyczna dla stylu homeryckiego była także obecność epitetów (np.: szybkonogi Achilles, gromowładny Zeus, boski Hektor) oraz porównań (tzw. porównań homeryckich). Epos pisany był heksametrem. Wzorzec stworzony przez Homera wykorzystywany był przez późniejszych twórców.
