Homer jest uznawany za autora dwóch najdoskonalszych eposów bohaterskich "Iliady" i "Odysei", i choć istnieją pewne wątpliwości, czy oba dzieła są wynikiem pracy jednego autora, nie ma to większego znaczenia dla samego stylu, zwanego homeryckim.
Styl homerycki to język eposu, a więc język wyszukany, poetycki, utrzymany w podniosłym stylu, w niektórych partiach wręcz patetyczny. Charakterystyczna dla Homera jest opisowość, sceny ukazywane są z namaszczeniem i drobiazgowym ujęciem szczegółów. I tak na przykład, kiedy widzimy walczącego Achillesa wiemy jak dokładnie wyglądała jego zbroja. Inną cechą jest epizodyczność. Opisy poszczególnych wyglądów przeradzają się miejscami w samoistne sceny, tak jest właśnie w przypadku tarczy Achillesa, która zawiera odrębne sceny.
Homer zwyczajem starożytnych stosował stałe epitety i tak niektóre określenia bardzo często pojawiają się przy niektórych postaciach, na przykład Achilles bardzo często jest określany mianem prędkonogiego.
Wreszcie trzeba powiedzieć jeszcze o porównaniach homeryckich, czyli porównaniach, których ów drugi człon, czyli porównujący jest bardzo rozbudowany i również niejednokrotnie stanowi odrębny epizod.
Dzieła Homera ustanowiły wzorzec gatunku, kolejni twórcy raczej naśladowali mistrza, niż tworzyli własne poematy, przykładem może być "Eneida" Wergiliusza, która choć wybitna jest poniekąd odtwórcza tak na płaszczyźnie stylu jak i fabuły.
Eposów powstawało wiele, gatunek uchodzi za szczególnie trudny, jednocześnie ważny. Na gruncie polskim powstawało wiele tego typu dzieł, większość nie została ukończona, najwybitniejszym eposem jest "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza, który również ma wiele cech wspólnych z dziełami Homera, w tym także stylizację.
