Św. Łukasz, pochodził z Antiochii Syryjskiej. Tutaj otrzymał, gruntowne wykształcenie. Nie był Żydem, potwierdza to św. Paweł Apostoł, kiedy wymienia w swoim Liście do Kolosan, najpierw przyjaciół z narodu żydowskiego, a później z pogaństwa. Łukasza, odnajdujemy w drugiej grupie. Przyjął on nauki chrystusowe przed przystąpieniem do św. Pawła. Nie należał do uczniów Jezusa. Z zawodu był lekarzem, człowiekiem wykształconym, obeznanym z literaturą. Zajmował się również malarstwem, namalował obraz Matki Bożej. Posługiwał się pięknym językiem literackim, który potwierdza jego wykształcenie. Biegle pisał w języku greckim, charakteryzowała go także kronikarska dokładność. Około roku 40 po narodzeniu Chrystusa, stał się jego wyznawcą. Około roku 50 po narodzeniu Chrystusa, spotyka św. Pawła. Przyłącza się do niego i wędruje z nim jako uczeń i lekarz. Łukasz towarzyszy mu w wędrówce do Jerozolimy i Rzymu. Nawet, kiedy św. Paweł został aresztowany, Łukasz nie opuszcza go. Mieszka u św. Filipa, gdzie otrzymuje opiekę i wsparcie. Św. Piotr, cieszy się z obecności Łukasza, bowiem w tym czasie był bardzo osamotniony. Łukasz, ma kontakt z osobami, które pamiętały Jezusa. Św. Piotr, św. Jakub Starszy. Po męczeńskiej śmierci św. Pawła, ginie wiedza na temat Łukasza. Jeden z autorów wstępu do ewangelii, twierdzi, że Łukasz umiera w Beocji, mając 84 lata. Ta wiadomość została uznana za wiarygodną. Przypuszcza się, że po śmierci św. Pawła, rozpoczyna działalność misyjną.

Pozostawił po sobie Ewangelię i Dzieje Apostolskie. Bardzo skrupulatnie rozpoczął przekazywanie informacji, które umieścił w Ewangelii, chciał, aby nie były one powieleniem innych treści "Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami oraz sługami słowa. Postanowiłem, więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś mógł przekonać się o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono". (Łk 1,1-4). Św. Łukasz nie był bezpośrednim uczestnikiem zdarzeń, które opisuje, jednak bardzo wiele czasu poświęcił na to, aby przekaz był bardzo wiarygodny. Układ Ewangelii, jest podobny jak w Ewangeliach, św. Marka i św. Mateusza. W swojej zawarł informację o zdarzeniach, których nie znajdziemy w innych ewangeliach: zwiastowanie narodzenia Jana Chrzciciela i Jezusa Chrystusa, narodziny św. Jana, pokłon pasterzy i znalezienie w świątyni, Jezusa, który naucza kapłanów. Jest także autorem tzw. Ewangelii Dzieciństwa Jezusa. Opisywał także Matkę Bożą. Przedstawił także pierwsze wystąpienie Jezusa w Nazarecie i próbę targnięcia się na życie Chrystusa. W jego ewangelii przeczytamy o jawnogrzesznicy w domu Szymona faryzeusza, umieścił także wspomnienie okrzyku niewiasty: ,,Błogosławione łono, które Cię nosiło i piersi, któreś ssał". Przytoczył przypowieści, które inni apostołowie pominęli. "O miłosiernym Samarytaninie, o nieurodzajnym drzewie, o zaproszonych na gody weselne, o zgubionej owcy i drachmie, o synu marnotrawnym, o przewrotnym włodarzu, o bogaczu i Łazarzu. Przekazał nam scenę uzdrowienia dziesięciu trędowatych i nawrócenie Zacheusza".

Ewangelia św. Łukasza zawiera część wstępną, wprowadzającą, narodzenie i życie, niejawne Jana Chrzciciela, i Jezusa, dalej poznajemy "przygotowanie działalności Jezusa, działalność Jezusa w Galilei, działalność Jezusa w Judei, męka i zmartwychwstanie". Jako jedyny opisuje w ewangelii, dokładne opisy chorób, i używa terminów medycznych. Opisując choroby, które Jezus uzdrawia, używa terminów stworzonych przez Hipokratesa. Swoją ewangelię, dedykuje Teofilowi. Mógł to być dostojnik rzymski, który dzięki niej miał umocnić swoja wiarę. Czas napisania dzieła, nie jest znany, datuje się je na lata 61-63, według innych na rok 70. Jako potwierdzenie tezy podaje się fakt, iż św. Łukasz napisał mowę o zniszczeniu Jerozolimy i świątyni jerozolimskiej. Mowę tą, należy traktować jako fakt o wydarzeniu, który miał miejsce. Ewangelia św. Łukasza, jest najdłuższą księgą Nowego Testamentu, biorąc pod uwagę objętość. Księga nie jest jednolita stylistycznie. Wstęp napisany jest piękna greką. Pozostała część, rozdział pierwszy i drugi, opisujący dzieciństwo Jezusa, jest napisana greką potoczną, z częstymi słowami aramejskimi, czy hebrajskimi. Główna część dzieła, napisana jest również piękną greką. Pokazuje uniwersalność życia Jezusa, które jest świadectwem możliwości Zbawienia całego świata i wszystkich ludzi. Św. Łukasz pokazuje, że w zamyśle bożym jest również miejsce dla kobiet, dzieci, osób starych i chorych. Ludzi, którzy nie mają dobrej reputacji. Pokazuje, że dla Boga nie ma ludu wybranego. Wybrani są wszyscy ludzie, którzy chcą iść za Jezusem i naśladować go. Wiele miejsca poświęcił także, na ukazanie modlącego się Jezusa, i potęgi modlitwy.

Równie cennym dokumentem są Dzieje Apostolskie. To w tym dokumencie, dowiadujemy się, co stało się po wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa. Bardzo dokładnie opisał te wydarzenia.

Ewangelia św. Łukasza, podkreśla błogosławieństwa zbawienia, które przynosi Jezus. Pokazuje, jak łaska boża objawia się w Chrystusie. Przez Dantego, został określony jako " historyk łagodności chrystusowej".

Nie znamy miejsca pochówku św. Łukasza. Efez, Beocja, Wenecja i Padwa, zapewniają, że są w posiadaniu relikwii. Przez wiele lat pokazywano i czczono relikwię w Konstantynopolu. Następnie relikwie przewieziono do Wenecji, a później do Padwy.

Św. Łukasz stał się patronem Hiszpanii, a także introligatorów, malarzy, lekarzy, notariuszy, rzeźbiarzy, rzeźników oraz złotników. Malował oprócz portretów Marii Panny, postać Jezusa i apostołów.

W ikonografii, przedstawiany jest jako młodzieniec, o ciemnych, krótkich, falistych włosach, ubrany w tunikę. W sztuce zachodniej ukazany jest z łysiną, bez zarostu. Często przedstawiany jest, jak maluje obraz. Atrybuty, które mu towarzyszą to: paleta malarska, księga, przyrządy medyczne, skalpel, postać wołu, zwój.

W ewangelii, ukazuje Chrystusa, jako centrum istoty życia ludzkiego. W Dziejach Apostolskich, koncentruje się na działalności apostolskiej św. Piotra i św. Pawła, podkreślając rolę szczególną Ducha Świętego, w rozwoju i szerzeniu się religii chrześcijańskiej. Opisuje także powstanie Kościoła i jego początki. Symbol wołu, jaki mu przypisano, związany jest z modlitwa Zachariasza występującą w jego ewangelii.

Swoje dzieło kierował do tych, którzy nawrócili się i pragnęli utwierdzać się w wierze.

18 października, przypada święto św. Łukasza Ewangelisty. Celebrowana wtedy eucharystia, ma wyjednać wszystkim wierzącym uzdrowienie i chwałę, a także utwierdzić w wierze. Św. Łukasz był początkowo poganinem, więc swoją osobą pokazuje wszystkim, że zbawienie przeznaczone jest dla wszystkich ludzi, a nie tylko wybrańców jednego narodu. Ten Ewangelista, ukazuje Jezusa, jako tego, który przynosi otuchę potrzebującym i niesie Dobrą Nowinę.

Wielu ludzi do dzisiaj zachwyca Ewangelia św. Łukasza. Jej treść, podnosi ludzi na duchu, bowiem pokazuje, że zbawienie pochodzi od Boga i oparte jest na jego przebaczeniu. Przekazuje informacje bardzo dokładnie, bowiem wie, że człowiek, który szuka nawrócenia, potrzebuje wielu dowodów. Jego imię pochodzi od łacińskiego słowa "lucius", czyli "światły".