Przypowieść, parabola to " gatunek należący do literatury moralistyczno - dydaktycznej, najczęściej związany z wierzeniami religijnymi. Posługuje się narracją, w której postaci i zdarzenia pełnią rolę nosicieli i zarazem przykładów prawd oraz prawideł uniwersalnych, a nie jednostkowych".
W Starym Testamencie, jedną z najbardziej znanych przypowieści jest "Przypowieść o Hiobie". Hiob, był bardzo oddany Bogu. Wypełniał wszystkie jego prawa. Jednak Bóg wystawił, go na próbę. Bohater, najpierw traci cały swój olbrzymi majątek, później giną wszystkie jego dzieci, a na końcu Bóg zsyła na niego trąd. Hiob, nie odwraca się od swego Pana. Cały czas, modli się do niego. Pomimo tego, że najbliżsi ludzie, przyjaciele i żona, doradzają mu, aby zostawił Boga, ponieważ wcale mu nie pomaga. Hiob, nie słucha ich i wierzy nadal. Bóg, za jego wierność, oddaje mu wszystkie dobra: majątek, dzieci i zdrowie. Bohater tej przypowieści, jest archetypem człowieka, który jest doświadczany przez los, zupełnie niewinnie.
W Nowym Testamencie, znajdujemy przypowieści, przez które Jezus Chrystus, naucza prawd bożych. Jedną z Przypowieści Ewangelicznych, jest przypowieść "Synu marnotrawnym". Jezus, opowiada historię człowieka, który miał dwóch synów. Jeden z nich poprosił o swoją część majątku i wyruszył w świat, drugi nadal pracował ciężko w gospodarstwie ojca. Kiedy syn, wydał już wszystkie pieniądze, które dostał, na zabawę i przyjemności, zrozumiał swój błąd. Postanowił wrócić i pracować w rodzinnym majątku, jako sługa. Kiedy ojciec zobaczył skruszonego swoim postępowaniem syna, nie ukarał go, lecz rozkazał ubrać w nowe szaty i wydać ucztę na jego cześć. Drugi syn, krzyczał na ojca, że dla niego nigdy nie zorganizował żadnej uczty, chociaż ciągle dla niego pracuje. Ojciec odpowiedział mu, że ważniejsza jest miłość i skrucha, niż zamknięcie w sobie i utajona złość. Przypowieść ta, pokazuje miłość Boga do człowieka i radość z każdego nawrócenia.
Przypowieść "O miłosiernym Samarytaninie", uczy ludzi, że nie należy dzielić ludzi, ze względu na majątek, czy wyznanie. Każdy powinien widzieć przede wszystkim w drugiej osobie człowieka, który np. potrzebuje pomocy. Na drodze z Jerozolimy do Jerycha, a jest to droga pustynna, leżał ranny człowiek. Wędrowało po niej wielu kapłanów, jednak nikt nie pomógł potrzebującemu, ponieważ nie należał do ich społeczności. Pomocy udzielił mu dopiero człowiek, który był z grupy społecznej nienawidzonej przez Izraelitów - Samarytan. Bohater tej przypowieści, stał się symbolem bezinteresownej pomocy, bez względu na to, kim jest, drugi człowiek.
Przypowieści, zostały sklasyfikowane, przez biblistów i językoznawców. Wyodrębnili oni następujące cechy:
- rozwinięte porównania: "ziarno gorczycy", "zaczyn chlebowy".
- symbolikę: "zaginiona owca", "zagubiona drachma",
- alegorie: "chwast wśród pszenicy",
- porównania, metafory: "robotnicy w winnicy", " syn marnotrawny",
W przypowieści, wyodrębniono trzy człony. Dwa pierwsze składają się z przykładów, ostatni z pouczenia. Nie ważne są postacie, lub przedmioty występujące w przypowieści, lecz ich moralizatorskie przesłanie. Teksty te posiadają fabułę zakończoną, zamkniętą. Są zbiorami prawd moralnych. Ich przesłanie, ma charakter ponadczasowy. W przypowieści odnajdziemy zawarte dwie rzeczywistości, jedna z nich związana jest z życiem codziennym, bliskim człowiekowi, druga ma znaczenie filozoficzne, które należy zinterpretować.
