Stosunki między wielkimi mocarstwami europejskimi (ZSRR, Wielką Brytanią i Francją) a Trzecią Rzeszą w okresie międzywojennym zmieniały się zależnie od panującej w danym momencie, a także ze zmian na geopolitycznej mapie Europy. Omawiany temat dotyczy wydarzeń mających miejsce w latach 1933 ( przekształcenie się Republiki Weimarskiej w III Rzeszę) - 1939 (wybuch II wojny światowej).
Po rewolucji październikowej Rosja była krajem pogrążonym w ruinie gospodarczej. Doskwierał brak żywności i wielu podstawowych artykułów. Znacjonalizowany został transport, handel i przemysł. Aby rozwiązać istniejące problemy gospodarcze wprowadzono komunizm wojenny. Oznaczało to militaryzacje zakładów produkcji, przymusowe pobory żywności od chłopów, a w miastach wprowadzenie przydziałów żywności na kartki. Skutkiem wprowadzenia komunizmu wojennego było zaostrzenie się sytuacji wewnętrznej w Rosji (głównie na wsi). W 1921 r. podjęto decyzję o wprowadzeniu NEP (Nowej polityki gospodarczej), co miało uratować sytuację gospodarczą kraju. Powoli gospodarka rosyjska zaczęła się stabilizować. W 1922 r. Rosja Radziecka została przekształcona w Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Do władzy doszedł Józef Stalin. W polityce zagranicznej kierował się on nieufnością względem tzw. państw kapitalistycznych. Konferencję monachijską Stalin nazywał "monachijską zdradą", a w latach 1938 - 1939 ZSRR czuł się wyraźnie zagrożony ze strony Niemiec. Zwłaszcza, że te zachęcały jawnie Japonię do rozbicia ZSRR w Azji. Jednak już w latach 1936 - 1937 Stalin podjął próbę odbudowy stosunków z Rzeszą. 23 VIII 1939 r. doszło do zawarcia w Moskwie układu o nieagresji, zwanego potocznie paktem Ribbentrop - Mołotow. Zawarcie tej umowy zaskoczyło światową opinię publiczną. Nie wiedziano jednak o załączonym do układu tajnym aneksie, przewidującym podział stref wpływów pomiędzy ZSRR a Niemcami (wzdłuż linii biegnącej od Morza Bałtyckiego aż po Morze Czarne). Stalin liczył, że dzięki temu ZSRR uniknie wojny z Niemcami i sam będzie mógł występować w roli agresora. Tymczasem Hitler wcale nie zamierzał dotrzymywać warunków umowy.
Natomiast zupełnie inaczej kształtowały się stosunki polityczne między zachodnimi państwami byłej Ententy a Trzecią Rzeszą. Wielka Brytania i Francja nie sprzeciwiły się imperialistycznym planom Hitlera, który po dojściu do władzy w 1933 roku, systematycznie łamał postanowienia traktatu wersalskiego (z 1919 r.). Adolf Hitler doszedł do władzy, wykorzystując powszechne niezadowolenie społeczne panujące w Niemczech. Niemcy rozczarowani postanowieniami traktatu wersalskiego, walczyli z dramatyczną sytuacją panującą w ich kraju. Po I wojnie światowej Niemcy były osłabione także pod względem militarnym. Hitler, łamiąc postanowienia traktatu wersalskiego, w 1935 r. rozpoczął odbudowę armii. Zamiast potępienia ze strony zachodnich mocarstw, spotkało się to z milczeniem, a Wielka Brytania podpisała nawet umowę zezwalająca Niemcom na rozbudowę floty. W marcu 1936 r. Niemcy dokonały remilitaryzacji Nadrenii. W tym czasie jakakolwiek reakcja ze strony Francji spowodowałaby wycofanie wojsk niemieckich z Nadrenii. Ale żadnej reakcji nie było. Utwierdziło to Hitlera w przekonaniu o słuszności ekspansywnej polityki Trzeciej Rzeszy. Podobnie jak wydarzenia roku 1938. Po przyłączeniu (tzw. Anschluss) Austrii do Trzeciej Rzeszy (III 1938 r.) państwa zachodnie ograniczyły swoją reakcję do wystosowania not dyplomatycznych. Politykę Wielkiej Brytanii w tym okresie nazywa się polityką "appeasementu", czyli łagodzenia. Starano się spełniać żądania Hitlera, licząc, że uda się uniknąć wojny. Kolejnym celem Hitlera było włączenie czechosłowackich Sudetów do Trzeciej Rzeszy. Wielka Brytania i Francja dały swoje przyzwolenie na ten akt ekspansjonizmu niemieckiego. W czasie wrześniowej konferencji w Monachium (1938 r.) przedstawiciele tych państw, wraz z Hitlerem i Mussolinim zadecydowali o oddaniu Niemcom Sudetów. Nie przeszkodzono też Hitlerowi, gdy w marcu 1939 r. wojska niemieckie zajęły Czechosłowację i w jej miejsce wprowadziły zależny od Trzeciej Rzeszy Protektorat Czech i Moraw. Jednak okazało się, że polityka appeasementu nie przynosi efektów. Hitler wysunął kolejne żądania. Tym razem wobec Polski. Ta nie zamierzała jednak stać się kolejną ofiarą "pokojowej ekspansji" Niemiec i odrzuciła żądania Hitlera. Dopiero wówczas Wielka Brytania udzieliła Polsce gwarancji wsparcia na wypadek wojny z Niemcami (25 VIII 1939 r.). Jak się później okazało były to gwarancje bez pokrycia, a Brytyjczycy i Francuzi do końca się łudzili, że unikną wojny z Niemcami.
