Kryzys ekonomiczno gospodarczy, jaki ogarnął Europę pod koniec lat 30 XX wieku dotarł tez polski. Pierwsza oznaka kryzysu na ziemiach polski była decyzja rządu z 1928 roku, które zezwalała na swobodny, niekontrolowany wywóz kapitału z polski. Następny rok odsłonił prawdziwe oblicze kryzysu, spadla produkcja przemysłowa, spadły rezerwy dewizowe i kruszcowe, a rozpoczęła się galopująca hiperinflacja. Wartość pieniądza spadała z dnia na dzień, co doskwierało głównie rolnikom, którzy dostawali za swoje plony coraz mniej wartościowe pieniądze. Kryzys dotknął także przemysł, choć w mniejszym stopniu, choć dzięki wprowadzeniu interwencjonizmu państwowego starano złagodzić się jego skutki. Wobec tak zaistniałej sytuacji, aprobowano szukać wyjścia z dramatycznej sytuacji, autorem planu ratowania gospodarki był ówczesny mister gospodarki Eugeniusz Kwiatkowski. Jego plan wyjścia z kryzysu opierał się na kilku podstawowych założeniach:

a) ratować gospodarkę kiedy kryzys zaczął wygasać,

b) na nowo tworzyć, regulować gospodarkę,

c) wprowadzić centralne planowanie,

d) proces ten ma odbyć się siłami wewnętrznymi,

e) brać pożyczki z kraju i zagranicy.

Kwiatkowski był za szerszym interwencjonizmem państwa w sprawy gospodarcze, poparte poprzez plany gospodarcze, które miały zapewnić rozwój krajowi. W 1936 roku przedstawiono 4-letni planu, który stawiał na rozwój określonych sektorów.:

a) rozwój przemysłu zbrojeniowego,

b) wydobycie surowców,

c) rozwój energetyki.

Plan ten został zrealizowany w ciągu dwóch następnych lat. Po realizacji założeń pierwszego powstał nowy kolejny długofazowy plan rozwoju kraju - 15-letni plan został podzielony na 3 okresy 5 letnie, w każdym z tych okresów stawiano na rozwój innych odcinków gałęzi:

a) przemysł zbrojeniowy,

b) komunikacja,

c) rolnictwo,

d) przemysł motoryzacyjny,

e) 3-letni okres wyrównujący.

W 1939 wszedł w życie pierwszy z tych odcinków, jednak zmiana sytuacji międzynarodowej, wybuch wojny, nie pozwolił na realizacje kolejnych etapów. Wielkim osiągnięciem tego okresu pod przewodnictwem Kwiatkowskiego był stworzenie Centralnego Okręgu Przemysłowego COP, usytuowanego miejscu strategicznym dla kraju, daleko od granic z sąsiadami - widły Wisły i Sanu a od południa pasmo gór. Wielka uwagę skupiono na rozwój przemysłu zbrojeniowego, niebezpieczni sąsiedzi budzili obawę o losy polski w najbliższej przyszłości, stad tez próbowano modernizować armie polska. Powstawały nowe zakłady zbrojeniowe i plany budowy myśliwców, karabinów przeciwpancernych.