Zakończona w 1945 roku II wojna światowa jako wojna totalna przyniosła olbrzymie straty w ludziach, zginęło 53 miliony osób, a 30 milionów zostało inwalidami. Najwięcej ofiar poniosło ZSRR - 20 milionów osób, Polska straciła ponad 6 milionów mieszkańców. Zniszczonej Europie z pomocą przyszła Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Niesienia Pomocy Krajom Zniszczonym przez Wojnę (UNRRA) działająca w latach 1943-1947. Organizowała dostawy żywności, odzieży, lekarstw.

Konferencja w Poczdamie i traktaty pokojowe:

W dniach 17 lipiec - 2 sierpień 1945 roku odbyła się konferencja Wielkiej Trójki - Trumana, Stalina i Atlee w Poczdamie. Podjęto na niej decyzje dotyczące Niemiec, które postanowiono podzielić na cztery strefy okupacyjne. Również Berlin został podzielony na cztery sektory. W stosunku do Niemiec postanowiono stosować zasadę 4xD - demilitaryzację, denazyfikację, dekartelizację, demonopolizację. Poszczególnymi strefami mieli zarządzać okupanci a w sprawach całych Niemiec mieli działać jako Sojusznicza Rada Kontroli. Odszkodowania każde państwo miało realizować w ramach swojej strefy okupacyjnej a ZSRR miał dodatkowo otrzymać piętnaście procent potencjału przemysłowego z zachodnich stref w zamian za dostawy surowców. W odniesieniu do Austrii postanowiono o jej podziale na cztery strefy okupacyjne, pełna niepodległość uzyskała Austria dopiero w 1955 roku. Z resztą państw pokonanych, a więc Węgrami, Rumunią, Bułgarią, Finlandią, Włochami traktaty pokojowe podpisano w lutym 1947 roku. Triest do 1954 roku, kiedy to powrócił do Włoch został ogłoszony wolnym miastem. Rumunia traciła na rzecz ZSRR Besarabię i Północną Bukowinę. Węgry traciły na rzecz Rumunii północny Siedmiogród, a południową Słowację oddawały Czechosłowacji. Finlandia na rzecz ZSRR traciła okręg górniczy Petsamo, Wyspy Alandzkie i część Karelii. Kosztem Czechosłowacji ZSRR uzyskał Ukrainę Zakarpacką. ZSRR otrzymał 970 milionów $ reparacji i mógł rozlokować swoje oddziały w Polsce, Rumunii i na Węgrzech.

ONZ:

Podstawą działania Organizacji Narodów Zjednoczonych była przyjęta 26 czerwca 1945 roku Karta Narodów Zjednoczonych. Działać ONZ zaczęło w październiku 1945 roku a siedzibą został Nowy Jork. Celem ONZ było strzeżenie światowego pokoju i bezpieczeństwa oraz poszanowania praw człowieka. Zasady przyjęte przez ONZ obowiązywały wszystkie państwa, nie tylko te będące członkami. Głównymi organami ONZ było: Zgromadzenie Ogólne, Rada Bezpieczeństwa, Rada Ekonomiczno-Społeczna, Rada Powiernicza, Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, Sekretariat ONZ. Najważniejszym organem ONZ jest Rada Bezpieczeństwa składająca się z członków stałych i niestałych. Pięciu członków stałych to: USA, Chiny, ZSRR, Wielka Brytania i Francja. Bez zgody tych pięciu członków stałych nie mogły zapaść żadne wiążące decyzje. Zgromadzenie Ogólne będące ciałem plenarnym składa się z przedstawicieli wszystkich państw członków, dysponujących jednym głosem. Jako pierwszy stanowisko sekretarza generalnego piastował Norweg Trygve H. Lie. W 1948 roku Zgromadzenie Ogólne przyjęło Powszechną Deklarację Praw Człowieka.

Zimna wojna:

Po zakończeniu II wojny światowej powstał układ dwubiegunowy, w którym dwoma decydentami światowej polityki stały się USA i ZSRR. Był to stan tzw. zimnej wojny, za którego początek uważa się przemówienie Churchilla w Fulton w 1946 roku, w którym stwierdził, że Europa została podzielona na dwie części przez żelazną kurtynę rozciągającą się od Gdańska nad Bałtykiem do Triestu nad Adriatykiem.

Doktryna Trumana i Plan Marshall'a

USA przyjęły w 1947 roku doktrynę Trumana zwaną doktryną powstrzymywania polegającą na powstrzymywaniu komunizmu poprzez demonstrację własnej siły militarnej i udzielanie pomocy krajom zamorzonym objęciem wpływami komunistycznymi. Konsekwencją doktryny Trumana był plan Marshall'a dotyczący udzielenia pomocy finansowej dla odbudowy Europy ze zniszczeń wojennych. Realizowany był on w latach 1948-1952 i USA przekazały w jego ramach do Europy 133,5 mld $ pomocy. Udział w Planie Marshall'a odrzucił ZSRR i reszta krajów bloku komunistycznego. Dla usankcjonowania wojskowej obecności USA i obrony krajów europejskich przez zakusami ZSRR w 1949 roku powstał Pakt Północnoatlantycki (NATO) z udziałem USA.

Blok komunistyczny:

ZSRR dzięki II wojnie światowej poszerzył swoje terytorium o Litwę, Estonię, Łotwę i Besarabię a także kosztem Polski. Dodatkowo zaczął na terenie Europy Środkowo-Wschodniej tworzyć własną strefę wpływów obejmującą Polskę, Czechosłowację, Jugosławię, wschodnią część Niemiec, Węgry, Rumunię, Bułgarię, Jugosławię i Albanię. Taktyka zaprowadzania komunistycznej władzy w tych państwach była podobna, najpierw jeszcze w okresie wojny tworzono komunistyczną partyzantkę i w Moskwie przygotowywano kadry komunistycznych partii. Następnie wysyłano z Moskwy działaczy komunistycznych, by na miejscu tworzyli struktury komunistycznych władz krajowych. Jednocześnie propaganda kreowała obraz ruchu, partyzantki i partii komunistycznej jako wyzwolicieli od faszystowskich władz okupacyjnych. Następnym etapem były wybory, w których pod pozorami praworządności a w rzeczywistości w wyniku fałszerstw partie komunistyczne przejmowały władzę, tworzyły rząd i przystępowały do rozprawy z przeciwnikami politycznymi. Posuwano się do aresztowań, oskarżeń i procesów, w których na podstawie sfałszowanych dowodów i zeznań wydawano wyroki skazujące, niejednokrotnie na śmierć. Najbardziej niewygodne partie polityczne delegalizowano, pozostawiano te lojalne wobec władz komunistycznych. Ostatnim etapem kreowania komunistycznych porządków było jednoczenie partii robotniczych i lewicowych w ramach struktur jednej partii komunistycznej. Dla koordynacji i kontroli działań partii komunistycznych całego bloku powołano w 1947 roku do życia Kominform - Biuro Informacyjne Partii Komunistycznych. Z kolei w celu integracji gospodarek krajów komunistycznych w 1949 roku powstała Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG).

W 1948 roku w ramach bloku komunistycznego doszło do konfliktu na linii ZSRR-Jugosławia. Stojący na czele jugosłowiańskiego ruchu komunistycznego Josip Broz Tito dążył do zachowania niezależności w kierowaniu krajem i polityce zagranicznej. Stalin uznał jego postawę za niebezpieczną i zagrażającą trwałości całego bloku komunistycznego, dlatego Jugosławia została w 1948 roku wykluczona z Kominformu a Tito oskarżony o odejście od ideałów komunistycznych. ZSRR a za jego przykładem inne państwa komunistyczne zerwały stosunki dyplomatyczne z Jugosławią. Liczono na to, iż Jugosławia znajdzie się w międzynarodowej izolacji i nie będzie w stanie samodzielnie funkcjonować, a Tito w końcu ugnie się, ukorzy i powróci pod opiekuńcze skrzydła Stalina. Tymczasem Jugosławia otrzymała pomoc finansową z Zachodu i dzięki temu przetrwała najtrudniejszy okres. Konflikt ze Stalinem zaowocował związkami Jugosławii z Zachodem i niezależnością tego państwa od Moskwy. Obywatele państwa jugosłowiańskiego nie cierpieli na niedobory towarów, mogli korzystać ze swobody wyjazdów do Europy Zachodniej i podejmować tam pracę. Po śmierci Stalina ZSRR znormalizował stosunki z Jugosławią.

Odprężenie i destalinizacja po śmierci Stalina:

Stalin zmarł 5 marca 1953 roku. Jego śmierć spowodowała przede wszystkim walkę o schedę i władzę w ZSRR. Przejął ja triumwirat Chruszczow, Malenkow, Mołotow. Szybko pozbyli się oni niewygodnego Berii oskarżając go o zbrodnie okresu stalinowskiego. Jako wroga państwa i narodu radzieckiego rozstrzelano Berię w grudniu 1953 roku. Na czele służb bezpieczeństwa przekształconych w Komitet Bezpieczeństwa Publicznego (KGB) stanął Iwan Sierow. W 1956 roku na XX zjeździe KPZR doszło do krytyki kultu jednostki i okresu rządów Stalina jako czasu wypaczeń. Od tego momentu rozpoczyna się okres odwilży, kontrolowanej liberalizacji i destalinizacji. Ogłoszono w ZSRR amnestię dla więźniów, złagodzenie reżimu komunistycznego nastąpiło też w pozostałych krajach bloku komunistycznego. W 1955 roku ZSRR i kraje komunistyczne utworzyły sojusz militarny zwany Układem Warszawskim powołany do obrony i wzajemnej pomocy w razie napaści na któregoś z członków.

W 1953 roku w Berlinie wschodnim będącym stolicą utworzonego w 1949 roku NRD doszło do powstania robotników. Przyczyną było utwierdzanie systemu stalinowskiego i sowietyzacja na terenie NRD. Gospodarce NRD narzucono system planowy i skupiono się na rozbudowie przemysłu ciężkiego i zbrojeniowego. Spowodowało to wraz z koniecznością spłat reparacji obniżenie poziomu życia społeczeństwa. Sytuację pogarszała walka z kościołem, ze względu na dramatyczną warunku wprowadzono reglamentację żywności, zwiększała się liczba osób uciekających na Zachód. Gdy w kwietniu 1953 roku ogłoszono podwyższenie cen żywności i jednocześnie norm produkcyjnych doszło do wybuchu buntu. Ludzie robili przerwy w pracy i krótkie strajki. W czerwcu 1953 roku robotnicy z Berlina wręczyli przedstawicielom władz - Ulbrichowi i Grotewohlowi protest dotyczący podniesienia norm. Z robotnikami nie chciano rozmawiać, wtedy zorganizowano pochód przez miasto. Następnego dnia w głównych miastach NRD wybuchły strajki a robotnicy urządzili w Berlinie manifestację. Władze postanowiły rozprawić się z opozycją siłą a ostateczną decyzję podjęła w tej kwestii Moskwa. W starciach z siłami bezpieczeństwa zginęło ponad trzysta osób. Ostatecznie zrezygnowano z podwyżek cen żywności. ZSRR wycofało się ze ściągania reparacji, jednak poprawa warunków pracy nastąpiła w NRD dopiero po wydarzeniach poznańskiego czerwca w Polsce.

Powstanie węgierskie:

Konsekwencją XX Zjazdu KPZR było powstanie węgierskie w 1956 roku. Na Węgrzech system stalinowski był wyjątkowo represyjny, istniały tam obozy pracy. Nie dokonano żadnych zmian po śmierci Stalina na fali ogólnej liberalizacji bloku sowieckiego. Społeczeństwo oczekiwało jednak zmian, w 1956 roku powstał opozycyjny Klub i. Petofiego a opozycja skupiała się wokół Partii Drobnych Posiadaczy i Imre Nagy'a. Sfrustrowani i zniecierpliwieni Węgrzy w październiku 1956 roku wyszli na ulice Budapesztu żądając w trackie manifestacji liberalizacji systemu, wolnych wyborów, pluralizmu politycznego, usunięcia z Węgier wojsk radzieckich. Sytuacja nie spacyfikowały zmiany we władzach, gdy premierem został Nagy a sekretarzem partii Kadar. Do wybuchu powstania w Budapeszcie doszło na skutek wezwania wojsk radzieckich dla zaprowadzenia porządku. Powstańcy obrzucali radzieckich żołnierzy butelkami z benzyną, walczyli z wojskiem radzieckim ostrzeliwującym zarówno siedziby publiczne jak i budynki prywatne. Opór Węgrów był niesłychanie silny jednak przewaga liczebna wojsk radzieckich pozwoliła na stłumienie powstania budapeszteńskiego. Jednocześnie używając podstępu aresztowano przedstawicieli nowych reformatorskich władz. Powstańców sądziły i skazywały na kary śmierci doraźne trybunały, sześć tysięcy wywieziono do ZSRR, masowo uciekano do Austrii, w walkach z interwentami radzieckimi zginęło około 2,5 tysiąca osób. W 1958 roku wyrok śmierci wykonano m.in. na Nagy'm, został zrehabilitowany w 1989 roku.

Polski październik 1956 roku:

Drugim krajem, gdzie doszło do reakcji na śmierć Stalina była Polska. Na XX Zjeździe KPZR stwierdzono, iż delegalizacja KPP w 1938 roku była niesłuszna i dokonano rehabilitacji jej członków zamordowanych w trakcie czystki pod koniec lat trzydziestych. W marcu 1956 roku w trackie pobytu w Moskwie w dość zagadkowych okolicznościach zmarł I sekretarz PZPR Bolesław Bierut, szybko zaczęły krążyć plotki, iż został otruty. Zastąpił go Edward Ochab, jednak kryzys w społeczeństwie polskim się zaostrzał. W czerwcu 1956 roku wybuchł strajk w poznańskich Zakładach im. Cegielskiego. Manifestacja udała się pod siedzibę Urzędu Bezpieczeństwa, doszło do strać i zamieszek. W ich wyniku zginęło 55 osób a dalsze 19 zmarło w wyniku odniesionych ran. Dla zaprowadzenia porządku do Poznania przyjechał Cyrankiewicz a władze zapowiedziały dalsze represje. Nastroje nie uspokoiły a w kraju dojrzewał kolejny bunt. Zdając sobie sprawę z powagi sytuacji ZSRR przygotowywał się do interwencji w Polsce. Z 18 na 19 października radzieckie oddziały stacjonujące na Śląsku a dowodzone przez marszałka Rokossowskiego rozpoczęły przemarsz w kierunku Warszawy. Sytuacja stawała się coraz bardziej napięta. Po stronie stojącego na liberalnym skrzydle PZPR i wypuszczonego niedawno z więzienia Gomułki powiedzieli się jednak Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego generała Komara oraz dowódca lotnictwa generał Frey-Bielecki. W tej sytuacji obrady toczyło VIII plenum KC PZPR, do którego dopuszczono Gomułkę, ponadto do Polski przybyła delegacja władz radzieckich z Chruszczowem na czele mająca nadzorować interwencję radziecką. Kierownictwo PZPR zdecydowanie zapewniło, że jest w stanie poradzić sobie i opanować sytuację w kraju samodzielnie. Gomułka dal do zrozumienia, że jest nawet gotowy internować delegację radziecką. Chruszczow wziął udział w obradach VIII plenum, na którym I sekretarzem wybrany został Gomułka. Wielu uwierzyło, że wraz z Gomułką sytuacja w kraju poprawi się, że dojdzie do złagodzenia reżimu i liberalizacji. Zmiany wprowadzone przez Gomułkę okazały się jednak pozorne i krótkotrwałe.

Konflikt ZSRR i Chin:

Konflikt ten pojawił się pod koniec lat pięćdziesiątych. W Chinach komunizm wprowadzony został w 1949 roku i było to o tyle ciekawe, że przeskoczono do niego z feudalizmu, nie przechodząc zupełnie etapu kapitalizmu. Społeczeństwo chińskie było w przeważającej mierze rolnicze, niemal nie było robotników. W 1949 roku przeprowadzono reformę rolną, która polegała najpierw na skolektywizowaniu całej ziemi a następnie na jej podziale między rodziny w zależności od ich wielkości. Właścicieli odbieranej ziemi czy budynków szykanowano i represjonowano, często skazywano na śmierć. Komuniści chińscy rozpętali akcje przeciwko zdrajcom i sługom imperializmu, dochodziło do aresztowań, śledztw, tortur, wyroków śmierci. Szczególnej nagonce oddano inteligencję, zmuszano do upokarzających samokrytyk. W 1955 roku przystąpiono do kolejnej reformy rolnej, ziemię, którą wcześniej rozdano chłopom z powrotem kolektywizowano i tworzono gospodarstwa spółdzielcze i kołchozy. W 1958 roku przystąpiono do realizacji "Wielkiego Skoku", który w założeniu miał w ciągu piętnastu lat doprowadzić Choiny do pozycji światowego mocarstwa. Kołchozy łączono komuny wiejskie, które miały zajmować się zarówno produkcją rolna jak i przemysłową państwo przejmowało na własność dosłownie wszystko, komuna miała zastąpić struktury rodziny. Komuny jednak nie sprawdzały się, kraj popadł w kryzys gospodarczy, zaczęła pojawiać się groźba głodu. W ramach partii komunistycznej na skutek nieudanych przedsięwzięć w niełaskę popadła grupa zwolenników Mao Tse Tunga. W 1963 roku rozpoczął on nową inicjatywę nosząca nazwę "Rewolucji Kulturalnej". Podstawą swych działań uczynił armię i młodzież, obiektem stała się inteligencja wysyłana na przymusową reedukację na wieś do prac przy uprawie ryżu. Zaczęto niszczyć dzieła sztuki, zabytki kultury, wszystko związane z kulturą duchową. W kraju zapanował chaos, który umożliwił powrót do pełni władzy Mao.

Działania w Chinach niepokoiły ZSRR, który nie chciał dopuścić, by Chiny osiągnęły równorzędną z nim pozycję. Konflikt radziecko-chiński narastał potęgował go jeszcze spór graniczny. Celem komunistycznej partii chińskiej stała się nie tylko walka z imperializmem USA ale także z ZSRR. Mao Tse Tung celowo podsycał konflikt z ZSRR prowokując liczne konflikty graniczne, w 1966 roku do lokalnej wojny doszło w rejonie rzeki Ussuri i na wyspach Damanskich. Oblegano ambasadę ZSRR w Pekinie. Uspokojenie i stabilizacja sytuacji w Chinach nastąpiła dopiero po śmierci Mao w 1976 roku. Osądzono odpowiedzialnych za "rewolucję kulturalną" a tworzących tzw. "bandę czworga", w której znalazła się żona Mao, po osądzeniu zostali oni skazani na śmierć. Od momentu objęcia władzy przez Deng-Xiao-Pinga wprowadzono kapitalizm w gospodarce i nawiązano poprawne stosunki ze światem zewnętrznym, m.in. z ZSRR i USA, jednak nie dokonano żadnych zmian w dziedzinie ustroju politycznego.

Dekolonizacja:

Po II wojnie światowej USA i kraje Europy Zachodniej utrzymały swoje liczne kolonie na terenie Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Coraz bardziej w krajach tych umacniały się jednak nastroje emancypacyjne i niepodległościowe, dlatego zgodzono się na ich częściową autonomię a z czasem zdecydowano na całkowite uniezależnienie i nadanie statusu państw niepodległych. Jednakże słabe i uzależnione ekonomicznie od metropolii nowopowstałe państwa nie radziły sobie samodzielnie dlatego szybko popadały w nowe formy uzależnienia od państw wyżej rozwiniętych. Przenosiły one na teren dawnych kolonii swoje zakłady produkcyjne i wykorzystywały kilkakrotnie tańszą siłę roboczą. Zapewniały też sobie korzystanie na preferencyjnych warunkach z tamtejszych źródeł surowców.

Już w trackie II wojny, bo w 1941 roku niepodległość uzyskały zależne dotąd od Francji Liban i Syria. Następnie na skutek przegranej w wojnie i kapitulacji Japonii doszło do wyzwolenia w 1945 roku Indonezji, w 1946 roku Filipin, w 1947 roku Indii i Pakistanu, w 1948 roku Birmy i Sri Lanki. W wyniku wojny w Indochinach w 1954 roku powstał Wietnam i Laos a w 1953 roku niepodległość uzyskała Kambodża. Kolejnym etapem dekolonizacji były procesy mające miejsce w Afryce w 1960 roku nazwanym nawet "Rokiem Afryki", bowiem niepodległość uzyskało wtedy aż czternaście państw. Kolonie portugalskie - Angola, Mozambik uzyskały niepodległość dopiero po "rewolucji goździków" w 1974 roku.

Powstanie Izraela:

Pod koniec XIX wieku powstała ideologia syjonistyczna, która zakładała utworzenie państwa żydowskiego na terenie Palestyny. Realizacja tego celu miała zająć się powołana w 1897 roku na kongresie w Bazylei Światowa Organizacja Syjonistyczna, a głównym ideologiem ruchu był Teodor Herzl. W 1917 roku Palestyna stała się terytorium mandatowym Wielkiej Brytanii, która zapowiedziała utworzenie w przyszłości na jej terytorium państwa żydowskiego, dlatego przez cały okres międzywojenny napływali tam Żydzi. Ze względu na obecność tam ludności arabskiej szybko doszło do konfliktu. Brytyjczycy za czas w 1939 roku wyznaczyli dziesięć lat jako maksymalny okres utworzenia państwa żydowskiego. Ze względu na narastający konflikt palestyńsko-żydowski Wielka Brytania po II wojnie wiwatowej przekazała nadzór na Palestyną ONZ. Z inicjatywy ONZ powstał projekt, by dwa państwa - żydowskie i arabskie połączyć unią gospodarczą, w tym celu przystąpiono nawet do podziału Palestyny. Z decyzją tą nie pogodzili się Arabowie i doszło do wybuchu konfliktu. Gdy w 1948 roku z Palestyny wycofali się Anglicy ogłoszono tam powstanie państwa Izrael. Spowodowało to wybuch wojny z Ligą Państw Arabskich, która jednak zakończyła się zwycięstwem Izraela i nabytkami terytorialnymi. Nie mogący pogodzić się z nową sytuacją Palestyńczycy udali się na emigrację do okolicznych państw, tworząc tam diasporu i żyjąc w namiotowych obozach dla uchodźców. Izrael dotowany przez Żydów z całego świata szybko przeżył cud gospodarczy. Przystąpiono do zagospodarowywania pustyni i tworzenia charakterystycznych wspólnot rolnych zwanych kibucami.

Gdy w 1956 roku rząd Nasera doprowadził do nacjonalizacji Kanału Sueskiego doszło do międzynarodowej interwencji z udziałem Izraela, Francji i Wielkiej Brytanii. Alki zostały przerwane na stanowcze żądanie ZSRR i USA a nacjonalizacja Kanału Sueskiego nie została cofnięta. Obawiając się zwiększającego znaczenia i pozycji Egiptu, który co rusz inspirował wystąpienia antyizraelskie mając w tym zresztą poparcie ze strony ZSRR Izrael postanowił zastosować atak wyprzedzający. W trackie tzw. wojny sześciodniowej od 5 do 10 czerwca 1967 roku Izrael zajął wzgórza Golan, Półwysep Synaj i część Jordanii. Co prawda Izrael musiał zrezygnować z większej części nabytków, jednak pozostał mu Półwysep Synaj, ponadto zdecydowanie wzrósł jego prestiż, wydźwięk propagandowy zwycięstwa był znaczny. "Wojna sześciodniowa" dała pretekst do użycia po raz pierwszy tzw. "gorącej "linii' - połączenia telefonicznego istniejącego między Waszyngtonem a Moskwą od czasu "kryzysu Karaibskiego" w 1962 roku.

Wciąż pozostawała nierozwiązana kwestia ludności palestyńskiej, która domagała się odzyskania swego terytorium i usunięcia z niego państwa Izrael i Żydów. Palestyńczycy zjednoczyli swoje siły w Organizacji Wyzwolenia Palestyny na czele z Jasirem Arafatem. OWP była wspierana przez sąsiednie kraje arabskie, doprowadziła ostatecznie do powstania Autonomii Palestyńskiej.

Mimo zawarcia pokoju egipsko-izraelskiego w 1970 roku następca Nasera Anwar Sadat przygotowywał się do kolejnej wojny z Izraelem. Atak nastąpił w 1973 roku w święto żydowskie Jom Kippur, co miało gwarantować element zaskoczenia. Egipcjanie zaatakowali od strony Półwyspu Synaj a Syria od strony wzgórz Golan. Syryjczycy zostali zmuszeni do odwrotu a Egipcjan otoczono na Półwyspie Synaj. Na skutek interwencji ONZ doszło do zawieszenia broni. Egipt odzyskał Półwysep Synaj a Syria Wzgórza Golan. USA musiały doprowadzić do zawieszenia konfliktu ze względu na zmniejszenie dostaw ropy naftowej przez kraje arabskie, co zaowocowało ogromnym wzrostem cen na ten surowiec. Po wojnie Jom Kippur Sadat zmienił swą taktykę i postanowił podjąć rokowania dyplomatyczne z Izraelem. Zerwał stosunki z ZSRR i w 1978 roku podpisał w Camp David układ pokojowy z Izraelem. Za swoją ugodową postawę Sadat zapłacił życiem, bowiem został zamordowany w zamachu terrorystycznym w 1981 roku przez ekstremistyczne Bractwo Muzułmańskie.

W 1987 roku na terenie państwa Izrael doszło do wybuchu powstania ludności arabskiej zwanego "intifadą". W 1988 roku Arafat proklamował powstanie państwa palestyńskiego. W 1994 roku w Kairze Jasir Arafat ze strony palestyńskiej oraz Ichak Rabin i Simon Peres ze strony izraelskiej podpisali układ dotyczący przyznania ograniczonej autonomii Palestyńczykom na terenach Strefy Gazy i w mieście Jerycho. Izrael miał wycofać stamtąd swoje wojsko, a wprowadzić miano policje palestyńską. W 1995 roku autonomią objęto także Zachodni Brzeg Jordanu, co było równoznaczne z koniecznością likwidacji na tym terenie osiedli osadników żydowskich. W tym samym roku na znak protestu prawicy izraelskiej doszło do zamordowania architekta porozumienia z Palestyńczykami Icchaka Rabina. Sytuacja na terenie państwa izraelskiego jest na tyle skomplikowana, iż od dzisiejszego dnia nie doczekała się swego rozwiązania. Obawiano się, że do eskalacji konfliktu i napięć dojdzie za premierostwa prawicowego Ariela Sarona i faktycznie ludność palestyńska znów sięgnęła po broń i zaczęła organizować liczne zamachy terrorystyczne, jednak Saro wykazał zdecydowaną wole porozumienia.