Wraz z wybuchem I wojny światowej odżyła w Polakach nadzieja na odzyskanie niepodległości. W wyniku konferencji paryskiej i zawartego podczas jej obrad traktatu wersalskiego ukształtowały się granice granic Rzeczypospolitej. W granicach naszego państwa znalazł się znaczny procent mniejszości narodowych sięgający blisko 35 procent. Polskę zamieszkiwały odtąd mniejszości; ukraińska, białoruska, żydowska, niemiecka i czeska. Taki odsetek mniejszości narodowej niósł za sobą liczne konflikty o podłożu narodowym i religijnym.

Miejscem gdzie spory były najbardziej zaostrzone to kresy wschodnie. Wytyczona w tym miejscu granica etniczna stwarzała liczne problemy. Dążenia w tym miejscu około 15-procentowej mniejszości ukraiński w celu objęcia rządów we Galicji Wschodniej Wołynia i Chełmszczyzny przyczyniły się do wybuchu wojny w latach 1918 - 1919. Ukraińcy, dążąc do utworzenia samodzielnego państwa, opanowali niemal cały Lwów oraz Galicję Wschodnią od Sanu po Zbrucz i proklamowali Zachodnioukraińską Republikę Ludową (miała obejmować Galicję Wschodnią po San, Łemkowszczyznę po Nowy Sącz, Ruś Podkarpacką i pn. Bukowinę). Zakończyła się 24 kwietnia 1920 na skutek sojuszu między Ukraińską Republiką Ludową a II Rzeczpospolitą. Na mocy zawartego traktatu Polska odzyskała ziemie Galicji Wschodniej (aż po rzekę Zbrucz). Spór ten spowodował długoletni impas w stosunkach polsko - litewskich. Nawiązano je z powrotem dopiero w 1938 roku.

Swe dążenia choć w mniejszym stopniu podkreślała mniejszość białoruska. Ludność ta składała się w większości ze stanu chłopskiego który miał niską świadomość narodową.

Niezadowolenie z granic mocno akcentowali Niemcy. Na zachodzie Polski stanowili oni 50% ludności. Nie chcieli się oni pogodzić z decyzją traktatu wersalskiego w sprawie Polski.

Mniejszość żydowska stanowiła osobny problem. Od lata zamieszkiwała ona nasz kraj. Najsilniejsze skupiska Żydów były w wielkich miastach takich jak Warszawa, Łódź, Kraków, Lublin czy Częstochowa. Lecz nie zajęła ona jako nacja jednego stanowiska. Można wśród niej było spotkać ludzi przyjaźnie nastawionych do Polski jak ich przeciwników odradzającego się państwa.

Po zakończeniu I wojny światowej do traktatów pokojowych z Austrią, Węgrami, Bułgarią i Turcją dołączono tzw. klauzule mniejszościowe. Ich artykuł nr 93 nakładał na Polskę obowiązek przyjęcia odpowiednich rozwiązań w odniesieniu do spraw mniejszości narodowych. W 1919 roku nasz kraj wraz z Polską, Rumunią, Grecją i Armenią podpisał traktat mniejszościowy (tzw. mały traktat wersalski). Przyjęto również zasadę, w myśl której przystąpić do Ligi Narodów mogły tylko te państwa, które uregulują sprawy mniejszości narodowych. Zasady te opierały się na zasadzie równouprawnienia - zakazywały dyskryminacji, uprawniały do tworzenia instytucji zrzeszających grupy mniejszościowe, wnoszenia petycji do organów Ligi Narodów oraz do Stałego Trybunału. Potwierdziły tą konwencje późniejsze konstytucje marcowa ( 1921) i kwietniowa ( 1935). Ówczesny naczelnik państwa Piłsudski w swych poglądach widział Polskę jako kraj wielonarodowościowy.

Uregulowanie tych spraw pozwoliło mniejszości narodowym na nieskrępowaną działalność kulturową. Bez przeszkód mogła ukazywać się codzienna prasa.. Powstawały organizacje które grupowały dane nacje. Jednym z utrudnień był dostęp do edukacji we własnym języku gdyż szkolnictwo polskie było ściśle podporządkowane państwu.

Przed II wojną światową reprezentantem mniejszości niemieckiej w Polsce była partia Jungdeutsche Partei in Polen (Partia Młodoniemiecka w Polsce), założona w 1931 r. w Bielsku-Białej (kontynuowała tradycje powstałego na Śląsku Cieszyńskim w 1921 r. Niemieckiego Związku Narodowo-Socjalistycznego). Organizacja ta szybko rozprzestrzeniła się po obszarze całej Polski. Przed wybuchem II wojny prowadziła ona działalność kolaborancką i szpiegowską. Innymi organizacjami niemieckimi były : Związek Niemczyzny dla Ochrony Praw Mniejszości w Polsce (1921-23), Niemiecka Socjaldemokratyczna Partia w Poznańskiem i na Pomorzu (1920-33), Zjednoczenie Niemieckie w Sejmie i Senacie dla Poznańskiego, Okręgu Noteci i Pomorza (1924-33), Partia Niemiecka (1922-34), Niemiecka Chrześcijańska Partia Ludowa (1934-39), Niemiecka Partia Socjaldemokratyczna (1922-25).

Stosunki z mniejszościami pogorszyły się po wielkim kryzysie gospodarczym z roku 1929. W najgorszym położeniu były osoby które utrzymywały się z handlu. To one głownie przegrywały konkurencję z żydowskimi handlarzami. Z początkiem lat 30 w społeczeństwie polskim zaczynają się pojawiać głosy żądające nałożenie obostrzeń względem Żydów. Rząd polski nie decyduje się na takie działania. Wkrótce dochodzi do pierwszych wystąpień antysemickich. W 1935 roku w Grodnie, w 1936 roku w Przytyku i Mińsku Mazowieckim, w 1937 roku w Brześciu nad Bugiem i w Częstochowie mają miejsce wystąpienie ludności polskiej przeciwko Żydom.

Ograniczenia dotknęły szkolnictwo. W szczególności w stosunku do szkół wyższych. Uczniowie żydowskiego pochodzenia mieli odseparowane miejsca siedzące. W stosunku do Żydów przebywających poza granicami naszego państwa a mającymi obywatelstwo polskie Po 1938 roku wprowadzono przepis o odbieraniu obywatelstwa.

Pomimo tych utrudnień intensywnie rozwijało się życie umysłowe (w 3 nurtach językowych: hebrajskim , jidysz i polskim), literatura, prasa, teatr, film, sztuki plastyczne, oraz szkolnictwo (szkoły prywatne, gdzie jidysz lub hebrajski były językami nauczania bądź jednym z wykładanych przedmiotów); działały żydowskie instytuty naukowe.

Po 1935 roku powstają organizacje syjonistyczne dążące do odbudowy państwa Izrael. Otrzymywały one nawet pomoc od rządu polskiego który chciał pozbyć się tej nacji z kraju.

Mniejszość ukraińska stworzyła swoje własne dwa ugrupowanie polityczne. Pierwsze z nich to Ukraińskie Zjednoczenie Narodowo-Demokratyczne (UNDO). Dążyła do utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego, prowadziła walkę o realizację konstytucyjnych praw Ukraińców w Polsce, utrzymywała kontakty z ukraińskim podziemiem politycznym. Miała one duże wpływy wśród inteligencji i kleru. Była także niechętnie nastawiona w stosunku do strony radzieckiej. Drugą był Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Była to organizacja bojowa która przeprowadziła szereg zamachów w Polsce. Terrorem i sabotażem chciała odbudować niepodległą Ukrainę.

Białorusini utworzyli swą organizację o nazwie Białoruska Włościańsko-Robotnicza Hromada. Brała ona krótki udział w legalnym życiu politycznym.

Spraw mniejszości narodowych nie udało się do końca ustalić. Do momentu wybuchu II wojny światowej odżywały co jaki czas spory o podłożu narodowo - religijnym. Zmiany nastały z chwilą zakończenia wojny. Konflikty które wówczas się narodziły trwają do dziś.