Po śmierci Henryka IV władzę przejęła w imieniu syna Ludwika XIII Maria Medycejska. W czasach jej panowania monarchia francuska przeżywała kryzys. W 1624 kardynał Rchelieu mianowany został pierwszym ministrem Ludwika III. Polityka kardynała zmierzała do ugruntowania monarchii absolutnej i wzmocnienia pozycji Francji w Europie. Celem nadrzędnym było stworzenie nieograniczonej władzy monarszej , do czego dążyli król i kardynał. Dążył do całkowitego scentralizowania władzy, bezwzględnie rozprawiając się z wszelką opozycją. W miejsce dotychczasowej rady królewskiej powołał rząd złożony z ministrów. Największymi przeciwnikami centralizacji państwa byli hugenoci. Posiadali liczne przywileje, które gwarantował im edykt nantejski, nie chcieli się podporządkować decyzjom kardynała. W 1628 roku Richelieu złamał ich opór, zdobył główną ich twierdzę La-Rochelle. Hugenoci zostali pozbawieni niezależności politycznej ale w specjalnym dokumencie z 1629 roku zapewniono im wolność wyznania. Kardynał przyczynił się do rozbudowy floty i armii francuskiej, dzięki temu odniosła ona wiele sukcesów militarnych. W gospodarce był zwolennikiem merkatylizmu, ograniczał przywóz towaru z innych krajów a popierał eksport i rodzimą produkcję. Tworzył również spółki handlowe z Ameryką i Indiami czy nawet Rosją. Wprowadzał wysokie podatki, które ściągano dopuszczając się licznych nadużyć.
Kardynał Richelieu zmarł w 1642 roku a Ludwik XIII w 1643 roku.
Po śmierci Ludwika XIII w imieniu syna Ludwika XIV władzę sprawowała jego matka Anna Austriaczka, w rzeczywistości rządził pierwszy minister kardynał Jules Mazarin. Dopiero po jego śmierci Ludwik XIV sprawował rządy osobiście.
Następca Ludwika XIII przeniósł swoją rezydencję królewską do Wersalu, został wybudowany największy i najwspanialszy w Europie królewski gmach. Król rządził samodzielnie nie dzieląc się władzą z nikim. Monarcha dążył do wyeliminowania arystokracji z władzy politycznej i tłumienia od samego początku wszelkich prób buntu. Dumnych arystokratów zamknął w Wersalu i uczynił z nich posłusznych dworaków. Administrację oparł na bogatym mieszczaństwie, które za cenę stanowisk i dochodów zrezygnowało z dążeń politycznych.
Ludwik XIV jest autorem słów "państwo to ja". Król sterował sprawami państwa przy pomocy oddanych sobie urzędników. Stanowiska ministrów piastowali do tego specjalnie przygotowani urzędnicy. Jednym z nich był Jean Baptiste Colbert, który kierował administracją i finansami państwa, wychowanek Mazariniego. Będąc generalnym kontrolerem finansów, dążył do rozwoju rolnictwa, rzemiosła i handlu. Prowadził politykę merkantylizmu, był również wybitnym mecenasem sztuki i nauki. Z jego inicjatywy wzmocniono również flotę handlową.
W 1685 roku nastąpiło cofnięcie edyktu z 1594 roku wydanego w Nantes. Zlikwidowało to ostatnią opozycje w państwie, wówczas to kilkaset tysięcy osób opuściło Francję. Kraj stał się jednolity religijnie.
Na arenie międzynarodowej Francja za czasów Ludwika XIV odgrywała znaczącą rolę. Wtedy Francja poszerzyła granice o część Flandrii, a także księstwo Dwu Mostów, Luksemburg, część Lotaryngii, a także część Alzacji ze Strasburgiem. Pod koniec życia Ludwika XIV nazywano również Królem Słońce. W 1715 roku Ludwik po 72 latach zakończył panowanie.
