W XVI wieku, w okresie wielkich odkryć geograficznych, państwa europejskie rozpoczęły zakładanie koloni. Hiszpanie i Portugalczycy podbili Amerykę Południową i Środkowa, a Francuzi i Anglicy usadowili się w Ameryce Północnej. Na wybrzeżach Afryki oraz Azji powstały europejskie faktorie handlowe, przynoszące ich posiadaczom fortuny. Ten proces opanowania i utrzymania w zależności terenów słabiej rozwiniętych przez kraje silne gospodarczo nazwano KOLONIALIZMEM. Trwał on od XVI do XX stulecia.

Kolonializm XVII - i XVIII-wieczny miał ograniczony zakres. Utrzymanie zamorskich posiadłości było trudne i kosztowne, o czym przekonali sie Anglicy podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych (1776-1783). Afryka zniechęcała brakiem żyznych ziem, upałem i chorobami tropikalnymi (np.: malarią). Na Wschodzie - w Indiach, Chinach i Japonii - istniały dobrze zorganizowane państwa, o kulturze znaczenie starszej niż europejska.

Wiele ówczesnych kolonii powstało jako prywatne przedsięwzięcia handlowe. Najsłynniejszym z nich była angielska Kompania Wschodnioindyjska. utworzona w 1600 r. W 1757 roku Kompania wykorzystała wewnętrzne rozbicie Indii, by rozpocząć podbój tego kraju. Został on zakończony w drugiej połowie XIX stulecia przez państwo brytyjskie.

XVIII-wieczne Indie były w przekonaniu Europejczyków krajem bajecznie bogatym. Wyobraźnie Anglików rozpalała myśl o majątkach zbijanych przez urzędników Kompanii. Na przykład niejaki pan Bolts przez piec lat pobytu uzbierał 90 tysięcy funtów, co w przeliczeniu na dzisiejsze złotówki wynosi około 13,5 miliona. A nie był on wyjątkiem.