1.) Okres wschodzącego średniowiecza zapoczątkował zmiany w roli kościoła i jego wpływu na rzecz kultury:
- rok 476r. to zmierzch kultury antyku, upadek miast równoznaczny z końcem edukacji miejskiej, oznaczał ze tylko kościół mógł przekazywać naukę pisania i czytania.
- Kościół jako jedyny zachował dziedzictwo filozofii i literatury antyku, z czego wybierano i podtrzymano tylko to, co zgadzało się z zasadami i nauka chrześcijaństwa.
- Duchowieństwo podtrzymało model szkoły oparty na tzw. Siedmiu sztukach wyzwolonych;
- Trivium(gramatyka, retoryka, dialektyka)
- Quadrivium(arytmetyka, geometria, astronomia, muzyka)
Podstawowymi ośrodkami kultury w owym czasie były zakonne klasztory, które specjalizowały się w rozwijaniu rzemiosła, sztuki a także rozbudowywały bogate biblioteki. Nadrzędnym hasłem duchowieństwa stal się synkretyzm religijny, prośba pogodzenia inkorporacji do kultury chrześcijańskiej rożnego rodzaju spuścizny po religiach pogańskich i przed-chrześcijańskiej. Skutkiem takiego myślenia było scalanie ludności wierzącej, chrześcijańskiej w Europie w pojmowaniu otaczającego ich świata jako nieodłącznej walki dobra i zła. Władcy wspierali role kościoła w życiu społecznych, zyskując na tym legitymizacje własnej władzy w imię zasady "nie ma władzy bez Boga". Językiem używanym i potocznym stosowanym w całej Europie stała się łacina. Łacina używana przez duchowieństwo była językiem nauki i religii, kościół utrwalał ten stan rzeczy poprzez rozbudowę swojej struktury organizacyjnej w osobie parafii. Rozwój średniowiecza niwelował różnice miedzy kultura stosowana przez kościół a tradycjami ludowymi. Wraz z rozwojem sztuki do szerszej rzeszy odbiorców zaczęła docierać wyższa kultura chrześcijańska, dzięki rozwojowi duchowieństwa postępował rozwój szkół przyparafialnych.
