W czasach wczesnopiastowskich, rolnictwo było podstawową formą gospodarowania. Ziemię uprawiali członkowie rodu (plemienia), czyli jej prawowici właściciele. W okresie wczesnośredniowiecznym istniała bowiem, nie tylko praktyka wspólnego gospodarowania ziemią, ale także tradycja corocznego jej podziału pomiędzy poszczególne rodziny, tworzące ród.
Ponieważ z czasem zmianie uległy tak zwyczaje, jak i organizacja plemienno-rodowa, ewoluująca w kierunku państwa wczesnośredniowiecznego, ziemia stała się własnością "opola", czyli wspólnoty terytorialnej. Na marginesie warto zauważyć, że zmianę te wywołały zjawiska powodujące słabnięcie więzi wewnątrz plemienia, oraz przyczyniające się do zastępowania dotychczasowych wspólnot plemiennych, wspólnotami terytorialnymi. Zmiany te były jak najbardziej prawidłowe, i oznaczały ewolucję społeczności słowiańskiej w kierunku bardziej cywilizowanym oraz postępowym.
Wracając do rolnictwa w czasach słowiańskich wspólnot terytorialnych. Otóż, charakteryzowało się ono strukturą wypaleniskową, czyli żarową. Słowianie wypalali zalesione obszary, a następnie nawiezioną, użyźnioną popiołem ziemię, uprawiali. Metoda ta nie była jednak metodą skuteczną oraz wydajną. Tak bowiem oto, wypalone gleby, bardzo szybko jałowiały, co powodowało potrzebę poszukiwania nowych obszarów nadających się pod uprawę, oraz opuszczanie starych.
Słowianie z czasów wczesnośredniowiecznych byli producentami wszelkich przedmiotów oraz artykułów (np. konsumpcyjnych) niezbędnych do codziennego funkcjonowania. Ciekawą pozycję we wspólnocie zajmowało rzemiosło i rzemieślnicy. Tak bowiem oto, rzemieślnicy pałali się rolnictwem, traktując wyrób przedmiotów czy wszelkiego rodzaju artykułów, jedynie jako zajęcie dodatkowe.
Nic więc dziwnego, że wśród żyjących w osadach Słowian, największą, najbardziej liczną część stanowili cieszący się wolnością osobistą chłopi. Niewielki procent ówczesnej ludności stanowili niewolni, najczęściej rekrutujący się z jeńców wojennych. Oczywiście w strukturze społecznej Słowian, żyjących we wspólnotach terytorialnych, nie mogło zabraknąć możnych. Pochodzili oni z plemiennych rodów arystokratycznych, bądź z rodów książęcych. W czasach wczesnośredniowiecznych możni żyli na poziomie oraz w warunkach, analogicznych do pozostałej części mieszkańców osady. Z czasem, w okresie piastowskim ich prestiż społeczny oraz majątkowy rósł, a co za tym idzie, zaczęły się pojawiać wyraźne dysproporcje w położeniu możnych oraz ludności chłopskiej. W niedługim okresie czasu, podobny statut oraz standard życia zaczął przysługiwać także duchowieństwu, które to wraz z możnymi, doświadczyło licznych nadań w XI stuleciu. Nadawanie majątków duchowieństwu oraz świeckim możnym, wraz z zamieszkującym je chłopstwem, było pierwszym krokiem na drodze feudalizacji.
