Dzieje polityczne XIV i XV w. obfitują w liczne barwne wydarzenia, których skutki zrewolucjonizowały cały system władzy i gospodarkę naszego kontynentu. W niniejszej pracy zamierzam przybliżyć i opisać temat wojny stuletniej między Anglią a Francją w okresie późnego średniowiecza.

Jedną z najważniejszych przyczyn były przemiany, jakim podlegały społeczeństwa i państwa w tamtym czasie. Monarchie feudalne przekształcały się w bardziej scentralizowane państwa terytorialne, do czego we Francji na przeszkodzie stały zarówno posiadłości angielskiej dynastii Plantagenetów oraz samodzielność feudalnych władztw (Burgundii, Bretanii, Flandrii i innych). Francuzi zaczęli dążyć do zagarnięcia bogatej Flandrii. Wywołało to niezadowolenie tamtejszych mieszczan, produkujących swe sukna z angielskiej wełny. Ten antyfrancuski ruch popierali Anglicy. Bezpośrednią przyczyną wojny był spór o tron Francji, na którym pragnął zasiąść Edward III, król Anglii, po matce Kapetyng. Niestety, jego roszczenia nie zostały uznane. Koronę Francji zatem nałożył przedstawiciel bocznej linii Kapetyngów - Filip VI Walezjusz. Do otwartego konfliktu doprowadziło poparcie udzielone Szkocji przez Francję.

W pierwszym ćwierćwieczu wojny, armia angielska, posiadająca mniejszą liczbę żołnierzy, ale za to bardziej wykwalifikowaną, odnosiła wiele zwycięstw. Pierwszą bitwą, którą przegrała Francja, był bitwa pod Sluis w 1340 roku. W 1346 roku pod Crecy, Anglicy na nowo rozgromili oddziały przeciwników. W tym czasie, Europę pustoszyła epidemia dżumy, zwanej „czarną śmiercią”. Było to również jedną z przyczyn przegrania przez Francuzów bitwy pod Poitiers w 1356 roku. Konsekwencją tego zajścia było oddalenie od władzy króla Francji, Jana III Dobrego. Na skutek tych wydarzeń militarnych oraz głębokiego kryzysu w obu krajach miejsce miały powstania chłopskie, we Francji - żakieria, w Anglii - powstanie Wata Tylera. W 1360 roku zawarto pokój w Bretigny, na mocy, którego władca

Anglii, Karol V Mądry otrzymał Akwitanię i port w Calais, on sam natomiast zobowiązał się do zapłacenia okupu.

W 1365 roku doszło do ponownych starć, zakończonych rozejmem w 1375 r. Anglicy utracili większość nabytych ziem. W 1380 r. na tronie francuskim zasiadł Karol VI. Był on chory psychicznie, niezdolny do sprawowania rządów. O koronę zaczęli ubiegać się „Burgundczycy” oraz „armaniakowi”. Ci pierwsi należeli do stronnictwa księcia Burgundii, ci drudzy natomiast byli zwolennikami księcia Ludwika orleańskiego, brata królewskiego. Rywalizacja ta doprowadziła do wojny domowej, co wykorzystał Henryk V, nowy władca Anglii. W 1415 roku, doszło do bitwy pod Azincourt, której zwycięzca był Henryk V. Po zajęciu Normandii, zmusił Karola VI Szalonego do zawarcia traktatu w Troyes (1420 r.), poślubił jego córkę i tym samym został ogłoszony nowym królem Francji. Po jego śmierci, rządy sprawował jego syn (Henryk VI). To wywołało opór ze strony Francuzów i ich ogromne poparcie dla Karola. Duży wpływ na dalszy przebieg wojny miała wiejska dziewczyna z Lotaryngii, Joanna D’Arc. Była przekonana, iż otrzymała od Boga misję wyzwolenia Francji i przywrócenia prawowitego władcy. Dzięki jej silnym staraniom, Karol VII został koronowany w Reims w 1429 roku. W 1435 roku doszło do podpisania pokoju przez księcia Burgundii z Karolem VII. Wydarzenie to przesądzało o dalszych losach wojny. W 1453 roku Anglicy zostali wyparci z królestwa.

Jedną z najpoważniejszych konsekwencji wojny stuletniej były wojny domowe. W celu utrzymania jedności monarchii i umocnienia swojej władzy, królowie musieli przezwyciężać ogromne ilości buntów możnych i książąt. We Francji udało się rozpocząć proces przebudowy wewnętrznej, ze względu na poparcie niższej szlachty i urzędników. Anglia na wojnie stuletniej utraciła swój status, zostały jej odebrane wszystkie francuskie domeny. Do pogłębienia kryzysu przyczyniły się również nieudolne rządy Henryka VI i spowodowane tym konflikty dwóch rywalizujących ze sobą rodów. Sporom tym nadano miano „Wojny dwóch róż” od herbów głównych protagonistów: Lancastrów (czerwona róża) i Yorków (biała róża). Zwycięzcą okazał się potomek obu rodów, Henryk VII, pierwszy Tudor na tronie angielskim. Wojna stuletnia pomimo nieszczęść, jakie przyniosła, dostarczyła też wielu plusów. Podczas jej trwania, dokonała się reorganizacja armii, prawa wojennego oraz techniki wojskowej. Ponadto, wielu młodych mężczyzn, biednych feudałów czy niemajętnych rycerzy otrzymało zatrudnienie.

Wojna stuletnia w swym przebiegu poważnie różniła się od poprzednich konfliktów zbrojnych. Wojska najemne, mając na uwadze swoje interesy, przedłużały czas trwania wojny. Co więcej, władcy obawiali się wcześniejszego zakończenia kampanii wojennej, gdyż mogłoby to doprowadzić do rabowania miast i wsi przez niemających zatrudnienia żołnierzy. Dlatego też, wojnę te cechowały bardziej zbrodnicze rebelie, niż otwarte działanie wojenne.