Przyszły król Polski, Jan Sobieski był synem Jakuba, kasztelana krakowskiego oraz Zofii Teofili Daniłowiczówny, która wywodziła się ze znanej magnackiej rodziny i była wnuczką hetmana Stanisława Żółkiewskiego. Jan urodził się w Olesku w roku 1629. Otrzymał staranne wykształcenie: był uczniem słynnego krakowskiego Gimnazjum św. Anny i słuchaczem wykładów na tamtejszym uniwersytecie. W latach 1646 - 1648 odbył, wraz ze starszym bratem Markiem, podróż po krajach Europy Zachodniej. W jej trakcie zwiedził Niemcy, Niderlandy, Francję oraz Anglię. Kiedy wrócił do kraju, akurat trwało powstanie Chmielnickiego. Sobieski uczestniczył w bitwach z Kozakami i Tatarami. W bitwie pod Beresteczkiem odniósł ciężkie rany. W okresie "potopu szwedzkiego" początkowo był po stronie Karola X Gustawa, jednak po czterech miesiącach przeszedł na stronę Jana Kazimierza i walczył pod rozkazami Stefana Czarnieckiego. W czasie bitwy pod Warszawą stał na czele sprzymierzonych oddziałów tatarskich. Sobieski uczestniczył także w wojnach z Rosją. W 1665 r. poślubił córkę francuskiego markiza i wdowę po Janie Zamoyskim - Marię Kazimierę d'Arquien (nazywał ją Marysieńką). Była ona dwórką Ludwiki Marii Gonzagi - żony króla Jana Kazimierza. W taki sposób młody magnat został wciągnięty w orbitę stronnictwa dworskiego i zarazem profrancuskiego. W trakcie rokoszu Lubomirskiego stał po stronie króla. W 1665 r. został marszałkiem wielkim koronnym, w 1666 r. hetmanem polnym koronnym, a w 1668 r. otrzymał buławę hetmana wielkiego koronnego. Rok 1673 przyniósł mu wspaniałe zwycięstwo nad wojskami tureckimi w bitwie pod Chocimiem. Sukces ten spowodował, że po śmierci Michała Korybuta Wiśniowieckiego, został wybrany w roku 1674 na króla Polski. Jednak koronowany został dopiero w 1676 r., a w międzyczasie (w latach 1674 - 1675) prowadził kampanie wojenne przeciwko Turkom. Pierwsze lata panowania cechują się dużą aktywnością polityczną Sobieskiego i jego sporymi sukcesami militarnymi. W roku 1683 poprowadził słynną odsiecz dla oblężonego przez wojska tureckie Wiednia. Ostatnie dziesięciolecie jego panowania nie przyniosło mu większych sukcesów. Niepowodzeniem zakończyła się m. in. wyprawa mołdawska z 1691 r. Jan III Sobieski zmarł w roku 1696 w Wilanowie. Jego zwłoki spoczywają w wawelskiej krypcie św. Leonarda.
Jan III Sobieski nie tylko był wybitnym wodzem, ale także sprawował mecenat nad sztuką, wspierał rozwój malarstwa i rzemiosła artystycznego. Jego pałac w Wilanowie należy do najwspanialszych zabytków polskiego baroku. Oprócz rezydencji wilanowskiej, za jego panowania powstało wiele budowli, m. in. pałac Krasińskich w Warszawie, czy kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie. Sobieski był też protektorem wyszukanej dworskiej kultury. Jan III Sobieski jest też autorem listów do swojej żony Marysieńki. Uchodzą one za jeden z najcenniejszych zabytków epistolografii (sztuki pisania listów) staropolskiej. Listy powstawały w okresach rozłąki, a więc głównie w czasie kampanii wojennych. Zdarzało się, że stęskniony małżonek pisał nawet trzy listy dzienne. Zachwycają one nie tylko formą, ale są także nieocenionym źródłem informacji na temat ówczesnego życia, czy obyczajów. Sobieski relacjonował w nich swoje wyprawy, ale także zapewniał ukochaną Marysieńkę o stałości swych uczuć. Zgodnie z panującą wówczas modą, listy te posiadają kunsztowna formę, a autor obdarza adresatkę wyszukanymi epitetami (m. in. porównania do bohaterów mitologicznych).
