Juliusz Cezar przyszedł na świat 12 lipca w 102 bądź 100 roku przed Chrystusem. Rodzina Cezarów pochodziła z rodu Juliuszów, którego rzekomym założycielem był sam Eneasz. Juliusze zaliczali się do zamożnych patrycjuszowskich rodzin. Pomimo, że przedstawiciele rodziny Cezarów sprawowali wysokie stanowiska państwowe to wyraźnie ustępowała innym familią należącym do tej warstwy społecznej. Ojciec Juliusza Cezara sprawował godność pretora. Zmarł, kiedy jego potomek skończył 16 lat, oprócz Juliusza osierocił także dwie córki, obydwie o imieniu Julia. Chłopiec był wychowywany przez matkę, Aurelię.

Już w rok później Cezar, mając 17 lat, poślubił wnuczkę stojącego na czele ugrupowania popularów Korneliusza Cynny, Kornelię. Po objęciu rządów w Rzymie przez stronnictwo optymatów Cezar otrzymał od dyktatora Sulli w roku 82 p.n.e. rozkaz, mówiący o konieczności rozwodu z Kornelią. Cezar nie wypełnił rozkazu, a odmowa równała się wygnaniu. Cezarowi skonfiskowano majątek, odebrano cały posag Kornelii i pozbawiono tytułu kapłana Jowisza "Flamen Dialis". Jednak niebawem działania rodziny Juliusza zaowocowały ułaskawieniem. Cezar nie wrócił jednak do Rzymu, lecz udał się w kierunku wschodnim, gdzie został zaciągnięty do armii. Wziął udział w starciu pod Mytelene, gdzie wsławił się męstwem, za które otrzymał wieniec z dębowych liści nazywany "corona vita".

Ku zaskoczeniu wszystkich w roku 79 p.n.e. Sulla zrezygnował z władzy, a jego następcą miał zostać Marek Emiliusz. Jednak szybko poniósł wielką klęskę na Sardynii, po czym zmarł. Wówczas Cezar pragnąc wykorzystać okoliczności i osiągnąć dużą popularność oskarżył byłego konsula Gnejusza Dolabellę o malwersacje w Macedonii, a niedługo potem dowódcę wojskowego Gajusza Antoniusza o złupienie licznych miast w Grecji. Posunięcia te zmniejszyły jednak szanse Juliusza na szybkie zdobycie wysokiego stanowiska i dlatego z końcem roku 75 p.n.e. wyjechał z Rzymu na Rodos. W trakcie wyprawy został zaatakowany i pojmany na morzu przez piratów. W pirackiej niewoli spędził 40 dni, po czym udało się go wykupić za kwotę 50 talentów. Wkrótce potem dotarł do Miletu i natychmiast zorganizował flotę, na czele której wyruszył w kierunku okrętów pirackich. Udało mu się zaskoczyć piratów i odnieść pierwszy, samodzielny triumf militarny.

Niebawem Cezar wrócił do Rzymu. W roku 68 p.n.e. zmarła córka Cezara Julia, której pochówek wykorzystał w celach politycznych. Jeszcze tego samego roku Juliusz stracił także swoją małżonkę Kornelię. Po owych wydarzeniach wyprawił się do miejscowości Gades, a następnie w rejon doliny Padu, gdzie usiłował zebrać oddziały mające wspomóc próbę wywołania powstania przeciwko Rzymowi. Do tego jednak nie doszło i Cezar szybko wrócił do Rzymu, gdzie poślubił wnuczkę Sulli, Pomponię. Małżeństwo to należało do typowo politycznych zawartych pomiędzy optymatką a popularem. Cezar chciał poprzez nie nawiązać przyjazne stosunki z Gnejuszem Pompejuszem. Niebawem jednak zawarł porozumienie z Markiem Krassusem politycznym przeciwnikiem Pompejusza i najbogatszym obywatelem Rzymu.

W roku 65 p.n.e. Cezar został edylem kurulnym. Zaciągnął spore kredyty i zorganizował wspaniałe igrzyska, dzięki którym pozyskał sobie przychylność szerokich rzesz ludności. Wykorzystując liczne intrygi Cezar został w roku 63 p.n.e. wybrany na stanowisko wielkiego pontyfika. W tym samym czasie uczestniczył jeszcze w spisku Katyliny, dzięki któremu obaj chcieli dokonać przewrotu i objąć władzę, aby wyzwolić się z długów. Ich poczynania zostały jednak ujawnione przez pełniącego wtenczas urząd konsula Cycerona. Poczynając od tamtej chwili na Juliuszu ciążyły nieustanne oskarżenia o współudział albo zachęcanie do spisków.

Po ustąpieniu ze stanowiska konsula Cycerona, w dniu 1 stycznia roku 67 p.n.e. Juliusz został powołany na urząd pretora. Jednak po nieustannych atakach utracił to wysokie stanowisko. W zamian za dobrowolną rezygnację został mianowany namiestnikiem prowincji Hiszpanii. W roku 61 p.n.e. wyruszając do swojej prowincji Cezar dostał się w ręce swoich wierzycieli, domagających się natychmiastowego uregulowania należności. Juliuszowi udało się opuścić Rzym dzięki poręczeniu Marka Krassusa. Na terenie Hiszpanii Cezar zwyciężył plemiona zamieszkujące obszary Luzytanii i Galicji i już w następnym roku wrócił do Rzymu w chwale triumfatora i z pełnymi sakiewkami.

W związku z uzyskaniem znacznego majątku dzięki zdobyczom wojennym wywiezionym z Hiszpanii, Cezar chciał wykorzystać pozyskane środki do zdobycia godności konsula. Napotkał jednak na zdecydowany opór ze strony senatorów, którzy nie dopuścili do rozpoczęcia przedwyborczej kampanii Cezara. Juliusz nie zdobył wówczas upragnionego urzędu, a ponieważ cały majątek wykorzystał na spłacenie wierzycieli, zdecydował się zawrzeć porozumienie z Markiem Krassusem i Gnejuszem Pompejuszem. W taki sposób, w całkowitej tajemnicy doszło w roku 60 p.n.e. do zawiązania trójstronnego układu. Tak oto najsłynniejszy wódz (Pompejusz), najmożniejszy bogacz (Krassus) i najpoważniejszy kandydat do urzędu konsula (Cezar) zawiązali porozumienie zwane pierwszym triumwiratem zgodnie z zasadą: "odtąd w Rzeczypospolitej nie stanie się nic, co mogłoby nie spodobać się któremukolwiek spośród trzech".