1. Trudności Limy

Lima jest stolicą Peru, założoną przez Francisco Pizarro, sławnego konkwistadora z Hiszpanii i jeszcze współcześnie zabudowaną przepięknymi budynkami, pochodzącymi z tych czasów. W 1900 roku Lima była zamieszkiwana przez ponad 100 tysięcy obywateli, jednakże w ostatnich czasach, tzn. od początku drugiej połowy XX wieku liczba ludności poczęła drastycznie wzrastać. Tylko w 1950 roku Limę zamieszkiwało jedynie 853 tys. mieszkańców a już w 1990 około 5826 000 obywateli. Współcześnie, co czwarty obywatel Peru mieszka w stolicy państwa - w Limie.

Lima działa jak magnes przyciągający mało zamożną ludność wiejską. Są tam nieograniczone możliwości - jedne z najkorzystniejszych na terenie całego kraju - do założenia własnej firmy czy przedsiębiorstwa, oraz stwarza duże szansa w znalezieniu posady. Lima to centrum kulturalne i gospodarcze kraju. Wartość około 40% całkowitego produktu krajowego brutto (wartości ogółu towarów i usług powstałych w Peru) wyprodukowała właśnie Lima. 80 % produktów dla przemysłu produkowanych jest w Limie, tu również zatrudnionych jest 70% wszystkich pracowników administracji publicznej oraz sfery finansowej kraju.

Limę zamieszkuje niewiele ludności reprezentującej peruwiańską klasę średnią jak również klasę elity finansowej, do której należą właściciele wielkich posiadłości ziemskich, położonych w centralnych partiach kraju. Elita zamieszkująca Limę reprezentowana jest przez niewielką liczbę osób, blisko 40% obywateli żyje nędzy, zamieszkując otaczające miasto slumsy. Większość osób w tej grupie jest jednak zadowolona z tego że mieszka w slumsach w mieście, gdyż często są to osoby pochodzące z jeszcze bardziej biednej wsi i okolic peryferyjnych.

Proces powiększania liczby ludności Limy postępuje bardzo szybko, dlatego miasto nie nadążą za zapewnieniem obywatelom godziwych warunków pracy, infrastruktury komunalnej jak: bieżącej wody, kanalizacji i sieci elektrycznej. Drastyczne dysproporcje w rozprowadzaniu dóbr materialnych kończą się często wzrostem przestępczości i częstości sytuacji konfliktowych w społeczeństwie. Konsekwencją było w okresie przełomowym w latach 80 i 90. Lima zaogniła się w wyniku starć militarnych pomiędzy sitami rządowymi a posiadającymi poparcie wśród mieszkańców slumsów partyzantami Świetlistego Szlaku, którzy za cel postawili sobie przejęcie rządów.

  1. Kontynent azjatycki

Szczególnie dynamicznie postępującym rozwojem największych ośrodków miejskich charakteryzuje się kontynent azjatycki. Miasta chińskie, kraju azjatyckiego, zamieszkiwanego przez największą liczbę ludności na świecie, były w 1990 roku domem dla 56% wszystkich Chińczyków, w czasie gdy w 1965 roku miasta zamieszkiwało jedynie 18% obywateli państwa. Najszybszym rozwojem odznaczają się miasta leżące we wschodnich obszarach kraju, w których rząd chiński pozwolił na wdrożenie namiastki zasad gospodarki rynkowej. Inne słynne metropolie regionu Azji Południowo-Wschodniej to miasta: Hongkong i Singapur - odznaczające się najintensywniejszym tempem rozwoju gospodarczego.

Pozostałe rejony Azji proces charakteryzują się nieco wolniejszym tempem urbanizacji, 50% liczby ludności na tych terenach to nadal mieszkańcy wsi. Jednakże również w krajach, których gospodarka opiera się głównie na rolnictwie, jak ma to miejsce w drugim państwie na świecie ze względu na liczbę ludności - Indiach, rozwój miast pozytywnie oddziałuje na społeczeństwo i rozwój gospodarczy. W I 965 roku tylko 19% ludności Indii zamieszkiwało miasta, współcześnie już przez około 30% obywateli kraju.

  1. Problemy w Indiach

Największym miastem Indii jest Kalkuta, zwana również krzywdzącą dla niej "najgorszym miastem na ziemi". Chociaż stanowi ona najokazalszy ośrodek gospodarczy w Indiach i zamieszkiwana jest ona przez sporą grupę z klasy elity, migracje ludności wiejskiej i znaczny stopień przyrostu naturalnego spowodował znaczny wzrost liczby mieszkańców Kalkuty w sposób, który do dziś rząd nie potrafi kontrolować ani objąć w ramy ekonomiczne, prawne i bezpieczeństwa. Lata 1931-1941 to okres, w którym w wyniku przyrostu liczby ludności uległa ona podwojeniu z 2,5 mln do około 5 mln. Lata 70. XX wieku to okres, w którym Kalkuta stała się już domem dla około 8 mln ludzi, a w 1990 roku dla ponad 11 milionów mieszkańców. Nie powinno więc nikogo dziwić, że przy tak znacznym postępie przyrostu obywateli, miasto nie nadążało za zapewnieniem mieszkańcom infrastruktury kanalizacyjnej czy dostępu do bieżącej wody. Tak samo działo się z wywozem śmieci - pozostawały one leżąc na ulicach nawet przez okres kilku dni, zanim wywieziono je na wysypisko lub składowisko odpadów. Stwarzało to sprzyjające zakażeniom warunki sanitarne i niehigieniczne, które często wywoływały epidemie a w konsekwencji śmierć wielu mieszkańców miasta.

Kalkuta odczuwa również niedogodności uwarunkowane wystarczającą ilością mieszkań i domostw. Tysiące ludzi nie ma gdzie się schronić, w wyniku czego spędzają noce na ulicy pod gołym niebem lub koczują w starych halach czy magazynach. Wiele obywateli Kalkuty zamieszkuje obudowane gliną lepianki, które niestety nie są wyposażone w podstawowe urządzenia sanitarne. Szałasy zamieszkiwane są głównie przez ludzi młodych, przeważnie samotnych mężczyzn, którzy migrowali do miasta za pracą. Złe usytuowanie miasta Kalkuty powoduje, iż slumsy ulegają regularnemu zalaniu w czasie prawie każdej powodzi. W latach 70. podjęto liczne próby likwidacji dzielnic biedoty, jednakże nie wystarczyło nakładów finansowych aby dokończyć plan restrukturyzacji Kalkuty.

  1. Kontynent afrykański

Kontynent afrykański jest pod względem zurbanizowania najbardziej ubogim i zacofanym regionem na świecie. W 1990 r. liczba ludności w miastach wynosiła tylko 34% obywateli kontynentu. Równocześnie jest ona kontynentem, na którym rozwój urbanizacji postępuje najbardziej dynamicznie. Ostatnie lata przyniosły wzrost udziału mieszkańców miast o 5% i jeżeli powyższy proces podtrzyma swoje tempo, to rok 2000 będzie okresem, w którym liczba mieszkańców miast będzie wynosiła około 42%.

Ludy arabskie mieszkające w północnych regionach Afryki kultywują ustawicznie historyczne tradycje w osadnictwie miejskim i współcześnie około 50% Arabów zamieszkuje miasta. Na północnych krańcach Afryki mieszczą się dwa miasta, które swe korzenie czerpią z czasów starożytnych epok. Miastami tymi są: największe miasto Afryki - Kair oraz egipski port Aleksandria. Jednakże nie jedynie północne krańce kontynentu wykazują silnie zurbanizowanie. Południe kontynentu zajmuje kraj - Republika Południowej Afryki - najbardziej uprzemysłowiony oraz zurbanizowany kraj kontynentu. Ponad 60% mieszkańców w RPA jest mieszkańcami miast. Afryka Środkowa obfituje również w znaczną ilość założonych jeszcze za czasów kolonializmu miasta. Największa ich gęstość obserwowana jest na terenie zachodniego wybrzeża. Podobnie jak pozostałe miasta krajów rozwijających się pełnią one funkcję regionalnych centrów gospodarczych i kulturalnych oraz na podobieństwo posiadają liczne problemy wynikające z przeludnienia.

Idealnym przykładem zdaje się byś Lagos, do niedawna pełniący funkcję stolicy państwa Nigerii, do którego z obszaru całego kraju migrowała młodzież, aby znaleźć posadę i względnie możliwe warunki utrzymania i życia. Proces ten był tak intensywny, że w szybkim tempie poczęły tworzyć się dzielnice slumsów do złudzenia przypominające podobne, powstające na innych kontynentach w biednych państwach. Położenie miasta po części na wyspie, po części zaś na lądzie stwarzało problemy w rozwijaniu przemysłu i nadal sprawia, co powoduje rozwój jedynie jednokierunkowy, wywołujący problemy z siecią transportową i komunikacyjną.

Trudności z transportem Lagosu wzrosły do ogromnych rozmiarów, aż w 1976 roku nigeryjskie władze przeniosły stolicę do Abuja, położonej w centralnej części kraju. Rozbudowa nowego miasta była prowadzona w dość powolnym tempie. Było to uwarunkowane między innymi nieustannymi konfliktami politycznymi wewnątrz kraju, jak również gwałtownym spadkiem cen ropy naftowej na rynku światowym. Powody te roku 1986 zmusiły rząd do drastycznych cięć wydatków i dotacji z budżetu państwa. W ostatecznym rozrachunku jednak Abuja stała się stolicą państwa i do dziś zyskała miano energicznie rozwijającego się centrum gospodarczego.