KOLUMBIA, Colombia, Republika Kolumbii, República de Colombia

Państwo to zajmuje północno-zachodnią część Ameryki Południowej, leży nad Oceanem Spokojnym i Morzem Karaibskim (Ocean Atlantycki). Jest jedynym krajem Ameryki Południowej mającym dostęp do obu oceanów.

INFORMACJE OGÓLNE

Bogota (Santafé de Bogotá)- stolica Komubii jest także jednym z głównych miast. Całkowita powierzchnia kraju wynosi 1 141 748 km2. Stawia to ją na 25 miejscu na świecie. Wody śródlądowe stanowią 8,8% powierzchni. Kolumbia jest zamieszkiwana przez ponad 42 mln ludzi (2006). Do głównych miast oprócz stolicy zamieszkiwanej przez ponad 7 mln osób należą: Cali , Barranquilla. Język urzędowy to hiszpański. Walutą kolumbijską jest peso kolumbijskie. 1 peso (col $) = 100 centavos. Kolumbijczycy obchodzą swoje święto narodowe 20 lipca. Dzień ten jest rocznicą proklamowania niepodległości w 1810 roku. W podziale administracyjnym Kolumbii wyróżnia się 32 departamenty oraz dystrykt stołeczny. Sąsiadami Kolumbii są: Wenezuela, Brazylia, Peru, Ekwador i Panama. Do kolumbijskiego terytorium zalicza się także wyspy: San Andrés, Providencia, Serrana i Roncador na Morzu Karaibskim oraz Gorgona, Gorgonilla i Malpelo nad Oceanem Spokojnym.

INFORMACJE POLITYCZNE

Głową państwa i szefem rządu jest obecnie Alvaro Uribe.(aktualizacja 2006). Kolumbia jest wielopartyjną republiką posiadającą dwuizbowy parlament.

Senado czyli Senat stanowi izbę wyższą parlamentu. Niższą izbą parlamentu jest Izba Reprezentantów (Camara de Representantes). Głównymi partiami kolumbijskimi są: Partia Liberalna (PL) - 98, Partia Społeczno-Konserwatywna (PSC) - 52, inne i niezależni posiadają 11 mandatów.

WARUNKI NATURALNE KOLUMBII

W środkowej i zachodniej części kraju znajdują się Andy Kolumbijskie. W ich skład wchodzi Kordyliera Wschodnia (Cordillera Oriental) z najwyższym szczytem Alto Ritacuva wznoszącym się na 5493 m n. p. m., Kordyliera Środkowa (Cordillera Central), gdzie licznie występują czynne wulkany. Najwyższym z nich jest Hula o wysokości 5750 m, zaś najaktywniejszym Puracé, mierzący 4800 m. Częścią Andów Kolubijskich jest także Kordyliera Zachodnia (Cordillera Occidental) oraz góry Serrania del Baudó (Cordillera del Chocó) ze szczytem Alto del Buey, który mierzy 1810 m. Góry te rozdzielają doliny rzek Magdalena, Cauca i Atrato. Zachodnie wybrzeże cechuje obecność pasa wąskiego pasa nizin znajdującego się na obszarze podgórskiego (w części południowej) i śródgórskiego (w części północnej) zapadliska tektonicznego Atrato-San Juan. Nad Morzem Karaibskim rozpościerają się rozległe bagienne obszary, utworzone w dolnym biegu rzek Magdalena, Ciénaga de Ayapel. Tu także znajduje się masyw górski, będący zrębem tektonicznym - Sierra Nevada de Santa Marta. Najwyższy szczyt masywu a jednocześnie kraju Cristóbal Colóno wznosi się na wysokości 5775 m. Północny skrawek kraju leży na należącym częściowo do Wenezueli Półwysepie Guajira. We wschodniej i południowo-wschodniej Kolumbii znajdują się rozległe równiny Niziny Orinoko (Llanos del Orinoco) oraz Niziny Amazonki. Kolumbia należy do strefy klimatów równikowych. Kolumbijski fragment Niziny Amazonki i wybrzeża Pacyfiku charakteryzuje klimat równikowy wybitnie wilgotny. Nizina Orinoko, Andy i wybrzeże Morza Karaibskiego znajdują się z zasięgu klimatu podrównikowego wilgotnego, który miejscami wykazuje je cechy klimatu suchego. W łańcuchu andyjskim występuje zjawisko piętrowości klimatyczno - roślinnej. Roczne sumy opadów są bardzo zróżnicowane.

150-200 mm Półwysep Guajira,

1000-1500 mm Nizina Orinoko

2000-3000 mm Nizina Amazonki

7000-10 000 mm wybrzeża Oceanu Spokojnego

Kolumbię cechuje rozbudowana sieć rzeczna. Główną rzeką jest Magdalena (z dopływem Cauca) uchodząca do Morza Karaibskiego oraz Atrato. Do zlewiska Oceanu Atlantyckiego zaliczane są także kolumbijskie dopływy Orinoko (Guaviare, Meta) i Amazonki (Caquetá, Putumayo), które odwadniają wschodni i południowo-wschodni obszar kraju. Do Oceanu Spokojnego uchodzi wiele krótkich i zasobnych w wodę rzek spływających z Kordyliery Zachodnich Andów Kolumbijskich. Są to m.in.: San Juan, Patía. Prawie 44% powierzchni Kolumbii jest zajęte przez las. Nizinę Amazonki oraz wybrzeże Oceanu Spokojnego porastają wilgotne lasy równikowe. Na obszarze Andów wilgotne lasy górskie rosną do wysokości około 2500-2800 m.n.p.m. Wybrzeże Morza Karaibskiego oraz kotliny śródgórskie porastają suche lasy i zarośla o dużym udziale sukulentów. Nizina Orinoko jest porośnięta wysokotrawiastymi sawannami (llanos) oraz lasami galeriowymi na terenach dolin rzecznych. W Andach powyżej górnej granicy lasu roślinność alpejska tworzy typowe tylko dla północnej części Andów piętro zwane páramo.

GEOGRAFIA

Sąsiedzi Kolumbii i długość granic:

Panama 225 km

Wenezuela 2 050 km 

Brazylia 1 643 km

Peru 1 496 km

Ekwador 590 km

Całkowita długość granicy wynosi 6 004 km. Długość wybrzeża wynosi 3 208 km, w tym na Morze Karaibskie przypada 1 760 km, a na Pacyfik 1 448 km).

Do Kolumbii należą także wyspy:

na Morzu Karaibskim

o San Andrus

o Providencia

o Serrana

o Roncador

na Oceanie Spokojnym

o Gorgona

o Gorgonilla

o Malpelo

Najniższy punkt znajduje się na Pacyfiku 0 m

Najwyższym punktem jest: Pico Cristobal Colon 5 775 m oraz wznoszący się tą samą wysokość niedaleki Pico Simon Bolivar. Sieć rzeczną tworzą: Magdalena (1350 km) z dopływem Cauco (906 km) oraz lewe dopływy Orinoko - Meta (993 km) i Guaviare (1300 km). Wybrzeża i wschodnie równiny cechują się klimatem tropikalnym. Chłodniejszy klimat panuje w górach.

KOLUMBIA -LUDNOŚĆ

Większość (60%) kolumbijskiej ludności Metysi, 20% - biali, 14% - Mulaci, 4% - Murzyni, 1,6% - Indianie. 95% mieszkańców jest katolikami, 1% - to protestanci ( aktualizacja). Nierównomierne rozmieszczenie ludności wynika ze zróżnicowania warunków naturalnych. Średnia gęstość zaludnienia wynosi 30 osób na 1 km2. Największą gęstością charakteryzują się rejon ujścia rzeki Magdalena oraz departamenty położone w Kordylierach (31% powierzchni jest zamieszkany przez 77% ludności). Najmniejszą gęstością cechuje się wschód kraju. Około 68% Kolumbijczyków mieszka w miastach (aktualizacja). Do głównych miast zaliczamy: Bogotę, Medellín, Cali, Barranquillę, Bucuramangę, Cartagenę. Ponad 25% osób zawodowo czynnych jest zatrudnione w rolnictwie, leśnictwie i rybołówstwie. Prawie 13% ludności nie potrafi czytać ani pisać.

KOLUMBIA - GOSPODARKA

Kolumbia to kraj rolniczy, którego przemysł dopiero się rozwija. Wartość krajowego produktu brutto przypadająca na 1 mieszkańca wynosi 1670 USD (dane z 1994). W 1994 roku PKB w Kolumbii sięgało 58 935 mln dolarów USA. Lata 80. XX wieku charakteryzował zastój w kolumbijskiej gospodarce. Rozwój gospodarczy uniemożliwiało istnienie tzw. gospodarki równoległej (nielegalnej), związanej z handlem narkotykami. Zadłużenie zagraniczne w latach 90- tych wynosiło 18,1 mld dolarów USA.

KOLUMBIA - PRZEMYSŁ

Główne bogactwo mineralne Kolumbii stanowi ropa naftowa. W latach 90 tych jej wydobycie sięgało 22,2 mln ton rocznie. Wydobywa się ją w dolinie rzeki Magdalena oraz niedaleko granicy z Wenezuelą. W 1986 roku Kolumbia eksportuje ropę naftową i jej przetwory. Posiada także złoża węgla kamiennego, gazu ziemnego, magnezytu, rud żelaza, cynku, miedzi, rtęci i uranu, soli kamiennej i złota. W latach 90-tych Kolumbia zajmowała 1 miejsce w wydobyciu złota w Ameryce Łacińskiej. W Kolumbii wydobywa się też srebro, platynę i szmaragdy (prawie 95% światowego wydobycia). Głównymi gałęziami przemysłu przetwórczego są: przemysł rafineryjny, hutnictwo żelaza i metali nieżeliwnych, przemysł elektrotechniczny, maszynowy, spożywczy, chemiczny, włókienniczy (z naciskiem na bawełniany), skórzano-obuwniczy, ceramiczny. Rozwija się rzemiosło. O rozwoju krajowego przemysłu decyduje nakłady ze strony państwa oraz inwestycje zagraniczne.

KOLUMBIA - ROLNICTWO

Rolnictwo cechuje obecność nie wyrównanego podziału własności ziemskiej. Prawie 68% powierzchni użytkowanej rolniczo znajduje się w rękach grupy stanowiącej jedynie 4% właścicieli ziemskich. Obszary zajęte przez uprawy zajmują prawie 5% powierzchni Kolumbii. Koncentrują się one przede wszystkim w zachodniej i północnej części kraju. Duże znaczenie dla gospodarki ma eksport: kawy, bananów, bawełny, trzciny cukrowej, kakaowca, tytoniu, kwiatów (tropikalnych storczykowatych, głównie orchidei), krzewu kokainowego, konopi indyjskich. Na obszarach rolniczych uprawia się: ziemniaki, ryż, maniok, kukurydzę, olejowiec na olej palmowy, pszenicę, jęczmień. Duży nacisk kładzie się na hodowlę bydła, owiec, trzody chlewnej, kóz. Niewielki rozwój dotyczy rybołówstwa. W lesie tropikalnym zbiera się kauczuk oraz pozyskuje cenne gatunki drewno.

Fot. Plantacje kawy w Kolumbii

KOLUMBIA - GÓRNICTWO

Bogate zasoby surowców mineralnych pozwoliły na rozwój przemysłu wydobywczego. Większość złóż koncentruje się na obszarze Andów. W górach skupia się wydobycie złota, srebra, platyny oraz połowa z produkowanych na świecie szmaragdów. W latach 90 tych kolumbijskie kopalnie węgla dostarczały12,5 mln ton tego surowca rocznie. Eksploatacja dotyczy także złóż miedzi, rtęci, ołowiu oraz manganu. Bardzo duże jest także wydobycie ropy naftowej.

KOLUMBIA - TURYSTYKA

Rok 1991 był rekordowy pod względem odwiedzin zagranicznych turystów. Do Kolumbii przyjechało prawie 875 tysięcy turystów. Zasiliło to krajowy budżet o 10 mln dolarów.

KOLUMBIA - TRANSPORT I ŁĄCZNOŚĆ

Kolumbia ma słabo rozwiniętą sieć komunikacyjną. Długość linii kolejowych wynosi 5,5 tyś. km a dróg kołowych 106 tyś km. Wliczona tu także Drogę Panamerykańską. Koncentrują się one przede wszystkim w środkowym i zachodnim fragmencie kraju. Wschód kraju bazuje na transporcie rzecznym. Głównymi portami morskimi są: Buenaventura (największe przeładunki) oraz Tumaco. Oba leżą nad Pacyfikiem. Nad Morzem Karaibskim największe są

Barranquilla, Cartagena i Santa Marta. Intensywny rozwój obserwuje się w transporcie lotniczym. Główne międzynarodowe porty lotnicze to: El Dorado (dla Bogoty), Jose Maria Córdoba (dla Medellín), Barranquilla, Cartagena.

KOLUMBIA - HANDEL ZAGRANICZNY

Prawie 19% wartości eksportowanych towarów stanowi kawa. Eksport dotyczy też: ropy naftowej, węgla kamiennego, tekstyliów, bananów, kwiatów, wyrobów chemicznych, książek, szmaragdów, bawełny oraz trudnych do oszacowania ilości narkotyków takich jak kokaina i marihuana. Wymiana handlowa jest prowadzona głównie ze Stanami Zjednoczonymi,Niemcami, Holandią, Japonią, Panamą, Brazylią i Wenazuelą.

KOLUMBIA - USTRÓJ POLITYCZNY

Formą rządu w Kolumbii jest republika. Zgodnie z konstytucją z 1993 najwyższa osoba w państwie (prezydent) łączy funkcje prezydenta i prezesa rady ministrów. Wybierany jest w wyborach bezpośrednich przez ogół obywateli posiadających prawo wyborcze na okres 4 lat. Prezydent dysponuje szerokimi uprawnieniami w obszarze władzy legislacyjnej i egzekutywnej, desygnuje rząd oraz pozostałych funkcjonariuszy organów państwa (również sędziów), ponadto jest najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych. Władzę legislacyjną sprawuje 2-izbowy Kongres Narodowy (Senat oraz Izba Reprezentantów) wyłonieni drogą wyborów powszechnych na okres 4 lat. Władzę wykonawczą sprawuje prezydent wraz z odpowiedzialną przed głową państwa radą ministrów.

KOLUMBIA - SYSTEM PARTYJNY I ZWIĄZKOWY

System partyjny współczesnej Kolumbii charakteryzuje istnienie wielu patii politycznych. Główne ugrupowania polityczne to: Partia Liberalna (PL) powołana w roku 1815 oraz Partia Społeczno -Konserwatywna (PSC), działająca już od 1849 pod nazwą Partii Konserwatywnej, od 1987 w obecnej formie ( 1990 dawni członkowie PSC powołali 2 ugrupowania: Ruch Ocalenia Narodowego oraz Nową Siłę Demokratyczną) jak również Ruch 19 Kwietnia (M- 19), utworzony w 1990 w skutek wyewoluowania w ugrupowanie działające od 1970 jako organizacja partyzancka.

KOLUMBIA - NAUKA

Na obszarze Kolumbii istnieje 8 akademii nauk. Największym prestiżem cieszą się: Akademia Kolumbijska mająca siedzibę w Bogocie (powstała w 1871),. Jest ona stowarzyszona z Hiszpanią Akademią Królowej oraz Kolumbijską Akademią Nauk Ścisłych, Fizyczną i Przyrodniczą w Bogocie (założoną w 1933). Badania naukowe są wspierane przez Kolumbijski Fundusz Badań Nauk. (powstały w 1968). Kieruje on pracą 14 instytutów naukowych. Kolumbia posiada 27 uniwersytetów państwowych. Największym z nich jest Narodowy Uniwersytet Kolumbii w Bogocie. Powstał on w 1867 r. W Kolumbii są także uniwersytety prywatne (19). Najstarszy i największy z nich to katolicki Uniwersytet Św. Tomasza w Bogocie. Uniwersytet ten powstał w 1580, a do jego zreorganizowania doszło w 1965 roku.

KOLUMBIA - HISTORIA

Przed przybyciem Europejczyków do Ameryki tereny dzisiejszej Kolumbii były zamieszkiwane przez Indian. Czibczowie zamieszkiwali zachód kraju, a Arawakowie część wschodnią. Na początku XVI wieku Kolumbia została opanowana przez kolonizatorów hiszpańskich i włączona do wicekrólestwa Peru. Od 1717 podporządkowana wicekrólestwu Nowej Grenady. W 1781 w skutek rządów Hiszpanii doprowadzono do utworzenia comuneros. Przełom XVIII i XIX wieku to przede wszystkim ruchy niepodległościowe w Nowej Grenadzie naśladujące wzorce oświecenia szerzonego przez intelektualistów europejskich oraz rewolucji francuskiej.

W wyniku wybuchu powstania antyhiszpańskiego w 1810 powołano juntę, która doprowadziła do uniezależnienia się od władz hiszpańskich. W 1811 niepodległość proklamowała republika Cundinamarca (Bogota) oraz Cartagena. Powyższe ruchy zostały uśmierzone przez hiszpańskiego generała P. Morillę. Do wyzwolenia nowej Granady doszło w 1819 roku. Wyzwolenia Nowej Grenady i włączenia jej do Wielkiej Kolumbii dokonał kolumbijski prezydent - S. Bolívar. Rządy w Nowe Grenadzie z ramienia S. Bolívara objął F. de Paula Santander. W 1830 roku Kolumbia stała się republiką, do 1903 roku w jej skład wchodziła także Panama. Do 1861 roku nadzór nad Kolumbią sprawował Nowa Grenada.

Pozostałością po Wielkiej Kolumbii był długoletnie konflikty z państwami sąsiednimi, np.: z Ekwadorem w latach 1891-1840. Walka o władzę konserwatystów (zwolenników zcentralizowania władzy państwowej i umocnienia pozycji Kościoła katolickiego) z liberałami, będącymi za federalizmem i rozdziałem Kościoła od państwa, zdominowała ten okres w dziejach Kolumbii. Przewaga partii liberalnych w latach 50-tych doprowadziła do zniesienia niewolnictwa(1852) i uchwalenia federalistycznej i antyklerykalnej konstytucji (1853). Federalna struktura państwa, w formie Stanów Zjednoczonych Kolumbii (1861-86), została wprowadzona przez T.C. Mosquera y Arboleda. W czasie jego rządów władza miała skrajnie antyklerykalny charakter. Większość przywilejów została przywrócona Kościołowi dopiero w latach 80 tych XIX wieku.

Walka konserwatystów i liberałów doprowadziła do wybuchu 3- letniej wojny domowej w latach 1899-1902. W historii figuruje ona pod nazwą wojny 1000- dniowej. Zwycięstwo odnieśli konserwatyści, będący zwolennikami nowoczesnych zmian w kraju. W 1903 nastąpiło oderwanie od Kolumbii Panama i utworzenie przez nią niezależnego państwa. Przyczyniło się do tego poparcie ze strony Stanów Zjednoczonych, w których interesie leżała budowa Kanału Panamskiego. Budowa kanału stała się źródłem konfliktu między Kolumbią a Stanami. Kres temu konfliktowi położył dopiero układ z 1914 roku, kiedy to niepodległość Panamy została uznana przez Kolumbię. Rządy konserwatystów w latach 1902-30 przyniosły względny spokój. Do 1909 realizowano w Kolumbii reformy wzorowane na przemianach jakie miały miejsce w Meksyku w okresie rządów Porfirio Diaza de la Cruza. Nowy prezydent Kolumbii - R. Reyes sprowadził wielu ekspertów z Europy i USA. Priorytetami jego rządów stały się: inwestycje zagraniczne, imigracja, budowa kolei oraz modernizacja rolnictwa. Nastąpił także wzrost wpływów USA, a zminimalizowanie wpływów Wielkiej Brytanii.

W czasie I wojny światowej Kolumbia była państwem neutralnym. W latach powojennych dominującą gałęzią gospodarki kolumbijskiej było rolnictwo (produkcja kawy). Niedostatek kapitału i słabo rozwinięta komunikacja uniemożliwiały wzrost gospodarczy. Lata 20-ste były okresem, w których Kolumbia znajdowała się na czele światowych producentów platyny. Dopiero zapoczątkowanie wydobycia ropy naftowej stworzyło warunki sprzyjające dla przeobrażeń społeczno-gospodarczych. Duży udział w tych przemianach miało USA. Kolumbia otrzymała kredyty z banków brytyjskich, francuskich i amerykańskich. W tym czasie doszło do rozpadu obozu konserwatystów. W 1930 władze przejęli liberałowie i sprawowali ją do1946. W tym czasie świat borykał się z wielkim światowym kryzysem w dziedzinie gospodarki. Kryzys ten miał istotny wpływ na dalszy rozwój Kolumbii. Walka chłopów o ziemię przyczyniła się reformy rolnej. Uchwalono ją w 1936 roku, ale nigdy jej nie zrealizowano. Doszło do walk chłopów z bandami zbrojnymi organizowanymi przez właścicieli ziemskich. W 1943 roku doszło do wypowiedzenia przez Kolumbię wojny państwom osi. Po zakończeniu II wojny światowej władza powróciła w ręce konserwatystów. Po samobójstwie E. Gaitana w 1948 roku, który był popularnym politykiem liberalnym i przywódcą populistycznym, doszło do zamieszek w Bogocie. Doprowadziły one do odrodzenia do końca nie wygasłej wojny domowej, zwanej violencia. W 1949 roku wprowadzono stan wyjątkowy. Konserwatyści nie mogli jednak opanować sytuacji. Zamach stanu w 1953 r. doprowadził do wprowadzenia rządów dyktatorskich generała G. Rojasa Pinilla. Oświeconemu dyktatorstwu Pinilla sprzyjały wysokie ceny kawy, które znacznie poprawiły sytuację finansową Kolumbii. Opanowanie wojny domowej umożliwiło dopiero umocnienie przez generała kolumbijskiej armii. Obawa przed nadmiernymi wpływami Rojasa doprowadziła do zjednoczenia sił liberałów i konserwatystów, którzy w 1958 roku utworzyli sojusz pod nadzorem Frontu Narodowego. Sojusz te objął władzę w latach 1958-74. Zbiegło się to z pogorszeniem się sytuacji gospodarczej w kraju. Front opracował plany rozwoju gospodarczego dla kraju. Związano je z amerykańskim programem zwanym Sojuszem dla Postępu. Plan rozwoju obejmował też nigdy nie zrealizowany projekt zreformowania rolnictwa. Było to jedną z przyczyn zmniejszenia się wpływów i siły Frontu. Chłopi zaczęli zajmować ziemię, w miastach rozpoczęły się strajki, doszło także do nasilenia antyrządowych działań partyzantki wiejskiej i miejskiej. W latach 60- tych doszło do utworzenia 2 głównych organizacji partyzanckich: FARC (Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii) i ELN (Armii Wyzwolenia Narodowego), 1970 - Ruchu 19 Kwietnia (M-19). Sytuacja w kraju doprowadziła do zmiany stanowiska Kościóła katolickiego. Zaczął on wzywać do przekształceń społecznych i gospodarczych w strukturze Kolumbii. Wielu księży, np.: C. Torres Restrepo włączało się do walk partyzanckich. W 1974 doszło do zerwania przez liberałów sojuszu z konserwatystami i utworzenia własnego rządu. W 1982 liberałowie przegrali z konserwatystami w wyborach. W 1082 roku prezydentem Kolumbii został B. Betancur Cuartas. Jego dążenia do przywrócenia pokoju wewnętrznego doprowadziły do zawarcia rozejmu z ugrupowaniami partyzanckimi i włączenia ich do życia społeczno - politycznego państwa. Polityka ta była kontynuowana już bez większych sukcesów przez rządzących cztery lata później liberałów. W 87 roku doszło do powołania przez 6 czołowych organizacji partyzanckich kierownictwo koordynacyjne. Nadzór nad nim sprawował Dyrektoriat Partyzancki im. S. Bolivara. Zbliżające się kolejne wybory prezydenckie w 1990 zaowocowały jedną z najbardziej krwawych kampanii wyborczych w historii Kolumbii. Śmierć poniosło setki działaczy politycznych i społecznych a także tysiące zwykłych obywateli. W 1990 roku III doszło do podpisania przez Ruch 19 Kwietnia i rząd porozumienia dotyczącego zaprzestania walki zbrojnej i przekształcenia się w legalną partię polityczną. Nie uniknięto jednak krwawych walk, które rozpoczęły się końcem 1990 miedzy FARC i ELN. Działania partyzantki antyrządowej utrudniały zwalczanie mafii narkotykowej (dwóch największych karteli: z Cali i Medellín). Kolumbia przez lata znajdowała się w czołówce największych światowych producentów kokainy. Lata 80. i 90. cechowało nasilenie przez władze kolumbijskie (szczególnie w czasie rządów prezydenta C. Gaviria Trujillo 1990-94) wojny z producentami i handlarzami narkotyków. Duży udział miała tu pomoc międzynarodowa, a przede wszystkich USA. W wyniku podjętych działań w 1993 roku rozbito kartel z Medellín. Prowadzenie przez prezydenta Gaviriego neoliberalnej doprowadziło do poprawy sytuacji gospodarczej. Przyczyniło się to także do zwycięstwa liberałów w wyborach prezydenckich w 1994 roku.

KOLUMBIA - MIASTA

Stolicą kraju jest Bogota. Jest ona głównym centrum przemysłowym, handlowym i politycznym kraju. Rozwój tych funkcji ułatwia jej położenie w obrębie płaskowyżu

w paśmie Kordyliery Wschodniej.

Medellin- drugie pod względem wielkości miasto, leżące w paśmie Kordyliery Środkowej. Główny ośrodek przemysłu przetwórczego z naciskiem na przemysł odzieżowy. Słynie także z produkcji kawy.

Cali - kolejne z dużych kolumbijskich miast, jest stolicą jednego z najbogatszych regionów rolniczych.

Barranquilla - czwarte w kolejności miasto położone przy ujściu rzeki Magdalena (port). Cartagena jest jednym z głównych portów nad Morzem Karaibskim.