Kotliny podkarpackie są obniżeniem tektonicznym powstałym w trzeciorzędzie na przedpolu Karpat. Zapadlisko przedkarpackie powstało na skutek alpejskich ruchów górotwórczych. Obniżenie to przebiega na obszarze Polski od Bramy Morawskiej na zachodzie do okolic Przemyśla na wschodzie. Najwęższy odcinek zapadliska przedkarpackiego to Brama Krakowska, której długość wynosi 40 km a szerokość około 5-6 km. Zapadlisko przedkarpackie jest wypełnione skałami osadowymi (piaskowce, iły i zlepieńce) powstałymi w trzeciorzędzie. Wśród nich spotyka się pokłady soli kamiennej, gipsu, siarki, gazu ziemnego oraz ropy naftowej. Na warstwach trzeciorzędowych zalegają młodsze utwory czwartorzędowe pochodzenia lodowcowego - iły, piaski, żwiry, gliny oraz less. Kotliny mają charakter przeważnie równinny lub postać falistych wysoczyzn (płaskowyżów). W krajobrazie spotyka się wydmy śródlądowe, powstałe z piasków polodowcowych. W kotlinach najczęściej występują gleby bielicoziemne, a także gleby płowe i brunatne oraz mady w dolinach rzek. Obszar ten jest jednym z cieplejszych regionów Polski. Średnia temperatura lipca wynosi 19°C, a w styczniu od około -3°C do -5°C. Opady w ciągu roku wynoszą około 600-800 mm.
KOTLINA SANDOMIERSKA jest największym makroregionem w obrębie Północnego Podkarpacia o powierzchni około 14 500 km2. Od południa graniczy z brzegiem Karpat, a jej granicę północną tworzy częściowo tektoniczna krawędź Wyżyn Polskich. Brama Przemyska na wschodzie stanowi szerokie przejście do Podkarpacia Wschodniego. Jako granicę ustanowiono skraj Płaskowyżu Sańsko-Dniestrzańskiego (na południe od doliny Wiszni) oraz wododział między Wisznią i Szkłem, (dopływy Sanu), a Wereszycą (dopływ Dniestru). Cały obszar Kotliny Sandomierskiej jest położony w dorzeczu Wisły, której szeroka dolina zajmuje północno-zachodnią część makroregionu. Kotlinę przecinają południkowo przebiegające karpackie dopływy Wisły: Dunajec, Raba i San z dopływami (Wisłoka, Tanew, Lubaczówka, Wisłok). Przy ujściu do Wisły tworzą one stożki napływowe. Przebieg równoleżnikowy ma przecinająca kotlinę pradolina Podkarpacka.
Obniżenie Kotliny Sandomierskiej pochodzi z miocenu. Zasięg transgresji morskiej objął oprócz obszaru zapadliska również część Wyżyn Polskich, które zapadają w kierunku południowo-wschodnim. Mioceńskie osady morskie mają dużą miąższość; na skraju Karpat dochodzi ona do 2500 m. Wśród piaskowców, zlepieńców i iłów znajdują się złoża soli kamiennej (eksploatacja w rejonach Wieliczki i Bochni), złoża gipsu oraz powstającej z jego przeobrażenia siarki, (okolice Tarnobrzega - Machów, Jeziórko) oraz niewielkie złoża gazu ziemnego i ropy naftowej. Osadami czwartorzędowymi są gliny morenowe oraz piaski wypełniające doliny rzek. Największa miąższość osadów w dolinach dochodzi do 30 m; na płaskowyżach, gdzie osady ulegały denudacji ich miąższość jest niewielka. Płaskowyże osiągają wysokość do 260-280 m. W środkowej części kotliny są one nachylone w kierunku północnym, na wschodzie kotliny w kierunku zachodnim. Dna dolin na południu kotliny (ich wylot z Karpat) są położone na wysokości około 200 m n.p.m., w pobliżu doliny Wisły znajdują się na wysokości około 130 m n.p.m.
Na terenie kotliny występują przeważnie gleby bielicoziemne wykształcone na piaskach. Na glinach i częściowo na lessach występują gleby płowe oraz brunatne, a w dolinach rzek mady. Kotlina Sandomierska była w średniowieczu pokryta puszczą. Dziś pozostały po niej jedynie fragmenty: Puszcza Niepołomicka położona na wschód od Krakowa, Puszcza Sandomierska, znajdująca się w widłach Wisły i Sanu, Lasy Janowskie, Puszcza Solska oraz Lasy Sieniawskie położone na wschód od Sanu. W składzie lasów na terenie Kotliny Sandomierskiej dominuje dąb, buk, lipa, grab, sosna, jodła, świerk i modrzew. Wyodrębniono na tym obszarze osobną krainę geobotaniczną (kraina sandomierska), a w jej obrębie 6 okręgów. W kotlinie powstały 2 parki krajobrazowe i ponad 20 rezerwatów przyrodniczych. Mezoregiony należące do Kotliny Sandomierskiej to:
Nizina Nadwiślańska
Podgórze Bocheńskie
Płaskowyż Tarnowski
Dolina Dolnej Wisłoki
Równina Tarnobrzeska
Płaskowyż Kolbuszowski
Pradolina Podkarpacka
Podgórze Rzeszowskie
Dolina Dolnego Sanu
- Równina Biłgorajska
- Płaskowyż Tarnogrodzki
Nizina Nadwiślańska obejmuje dolinę Wisły między Krakowem a Zawichostem. Jej długość wynosi około 175 km, a szerokość 8- 12 km. Wisła ma na tym odcinku kręty bieg, a jej długość wynosi 210 km. Poziom zwierciadła obniża się ze 199 do 138 m n.p.m.; spadek wynosi 0,3‰. Powierzchnia mezoregionu zajmuje około 1880 km2.Osady czwartorzędowe wypełniające dolinę osiągają miąższość kilkunastu metrów. Ponad terasą zalewową znajduje się wyżej położona piaszczysta terasa z wydmami nadrzecznymi, a powyżej kolejna terasa z warstwą lessu. Od południa do Wisły uchodzi kilka dopływów (Raba, Dunajec, Wisłoka), które tworzą przy ujściu stożki napływowe. Dolina jest wypełniona czwartorzędowymi osadami rzecznymi, które przykrywają zalegające poniżej mioceńskie osady morskie. Zawierają one złoża siarki, którą wydobywa się metodą odkrywkową i otworową w okolicach Tarnobrzega (Machów, Jeziórko). Nizina od północy graniczy z Wyżyną Małopolską, której skraj ma postać kilkudziesięciometrowej krawędzi erozyjnej. W obrębie Niziny Nadwiślańskiej, na podmokłych terenach przy ujściu Raby do Wisły, zachowały się fragmenty dawnych lasów. Są one chronione w kilku rezerwatach, znajdujących się na terenie Puszczy Niepołomickiej:
- "Lipówka" (25. ha) - fragment lasu z dębem, lipą i grabem
- "Koło" (3,1 ha) - naturalny las lipowy z udziałem grabu
- "Dębina" ( 13,1 ha) - rezerwat ścisły, fragment naturalnego lasu dębowego
- "Gibiel" (28,5 ha) - chronione ponad 200-letnie drzewa
- "Długosz Królewski" (25 ha) - stanowiska paproci długosz królewski
- "Wiślisko Kobyle" (6,7 ha) - rezerwat florystyczny, śródleśne starorzecze Wisły, miejsce lęgowe wielu gatunków ptaków wodnych i błotnych.
Środowisko naturalne w okolicach Krakowa i Tarnobrzegu jest w znacznym stopniu przekształcone. W rejonie Krakowa w latach 50. utworzono na Wiśle stopnie wodne Dąbie i Przewóz. Miały się one przyczynić do rozwoju transportu wodnego na Wiśle między Śląskiem a Nową Hutą. Obecnie ta droga wodna ma jedynie znaczenie lokalne.
Wisła ma reżim śnieżno-deszczowy. W ciągu roku obserwuje się dwa wezbrania: wiosenne - roztopowe i letnie, które często są przyczyną katastrofalnych powodzi. Jednymi z największych były powodzie w sierpniu 1813 r., w lipcu 1934 r. i w lipcu 1960 r. Po ulewnych deszczach wezbrały karpackie dopływy Wisły, a szczególnie Dunajec. Po przerwaniu wałów przeciwpowodziowych woda zalała tereny o powierzchni około 2500 km2 i spowodowała ogromne zniszczenia.
W okresie zaborów na terenie Niziny Nadwiślańskiej nie rozwijały się ośrodki miejskie, ponieważ Wisła była granicą między zaborem rosyjskim i austriackim. Na prawym brzegu jest położony Tarnobrzeg (ponad 50 000 mieszkańców), Baranów (około 1 500) i wieś Szczucin.
Podgórze Bocheńskie jest położone między doliną Wisły pod Krakowem a doliną Dunajca. Od południa obszar jest ograniczony przez próg pogórzy Wiśnickiego i Wielickiego. Powierzchnia regionu wynosi 750 km2 Podgórze Bocheńskie jest zbudowane ze sfałdowanych utworów mioceńskich. W wyniku nacisku płaszczowin Karpat zostały one spiętrzone do około 260-300 m n.p.m. W czwartorzędzie osady mioceńskie zostały przykryte czwartorzędowymi (lessem). Teren ma charakter falistej wysoczyzny, przeciętej doliną Raby. Dolina dzieli cały region na dwie części: Wielicko-Gdowską oraz Wojnicką.
Utwory mioceńskie zawierają pokłady soli kamiennej, która jest eksploatowana od XI w. Największe znaczenia ma kopalnia soli w Wieliczce, która obecnie jest udostępniona dla turystów i w której zostało utworzone podziemne sanatorium dla osób chorych na astmę. W 1978 r. kopalnia w Wieliczce została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Poza Wieliczką miastem o długich tradycjach górniczych jest Bochnia. Na wschód od tych miast położone jest Brzesko, gdzie znajduje się browar Okocim. Cały region jest gęsto zaludniony i znacznie przeobrażony. Z Krakowa do Tarnowa prowadzi ważny szlak drogowy i kolejowy.
Płaskowyż Tarnowski otaczają: Nizina Nadwiślańska od północy, Dolina Dolnego Dunajca od zachodu, Dolina Wisłoki od wschodu oraz Pogórze Ciężkowickie od południa. Powierzchnia regionu wynosi około 1000 km2. Obszar ma charakter falistej równiny, która osiąga wysokość 200-260 m n.p.m. Teren jest lekko nachyla się w kierunku północnym. Płaskowyż jest zbudowany z morskich osadów miocenu, przykrytych czwartorzędowymi glinami i piaskami o miąższości 10-20 m. Obszar jest użytkowany przede wszystkim rolniczo, choć warunki glebowe dla rolnictwa nie są zbyt korzystne. Lasy zajmują niewiele powierzchni. W południowo-zachodniej części regionu, na prawym brzegu Białej (dopływ Dunajca) położony jest Tarnów (ponad 120 000 mieszkańców). Miasto jest ośrodkiem przemysłowym i ważnym węzłem komunikacyjnym regionu. W części północnej regionu znajdują się mniejsze miasta Dąbrowa Tarnowska (około 11 000 mieszkańców) i Radomyśl Wielki (około 1500).
Dolina Dolnej Wisłoki znajduje się między Płaskowyżem Tarnowskim i Kolbuszowskim. Na odcinku między Pilznem i Mielcem dolina rozszerza się od 3 do 10 km i przechodzi w szeroki stożek napływowy, który zalicza się do Niziny Nadwiślańskiej. Ten fragment doliny Wisłoki ma długość około 40 km. Powierzchnia mezoregionu wynosi 320 km2. W dolinie zaznaczają się dwie terasy. W obrębie terasy zalewowej znajdują się liczne starorzecza. Wyższa terasa o wysokości od 13 do 25 metrów ponad dnem doliny jest zbudowana z materiału piaszczystego z wydmami. Na prawym brzegu Wisłoki, przy wylocie doliny z Pogórza Środkowobeskidzkiego, znajduje się Dębica (około 49 000 mieszkańców). W mieście produkuje się między innymi opony, urządzenia chłodnicze oraz farby i lakiery. Niedaleko ujścia Wisłoki położony jest Mielec (64 000 mieszkańców), w którym powstały zakłady przemysłu lotniczego. Na terenie Doliny Dolnej Wisłoki utworzono trzy rezerwaty przyrody:
- "Słotwina" (3,3 ha) - rezerwat florystyczny w gminie Pilzno
- "Bagno Przecławskie" (25,6 ha) - rezerwat torfowy, położony między Dębicą a Mielcem
- "Torfy" (11,7 ha) - rezerwat florystyczny w gminie Czarna.
Równina Tarnobrzeska jest położona między Niziną Nadwiślańską a Doliną Dolnego Sanu. Od południa obszar graniczy z Płaskowyżem Kolbuszowskim. Powierzchnia regionu wynosi około 1410 km2. Równinę budują plejstoceńskie piaski rzeczne, z których powstały liczne wydmy. Przeważają wydmy paraboliczne, których wysokość może dochodzić do 25 m. Miejscami piaski są przykryte madami powstałymi w holocenie. Pod warstwą piasków zalegają osady mioceńskie, wśród których znajdują złoża siarki. Przez Równinę Tarnobrzeską płyną dwa dopływy Wisły Trześniówka i Łęg. Trześniówka wykorzystuje fragment plejstoceńskiej pradoliny. Dużą część obszaru równiny zajmuje Puszcza Sandomierska. Teren porastają bory mieszane, w drzewostanie dominuje sosna i dąb. W tym rejonie w okresie międzywojennym zaczęto budowę Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP). Wybrano ten obszar ze względu na oddalenie od granicy zachodniej oraz w celu zmniejszenia bezrobocia na terenie Kotliny Sandomierskiej. W ramach COP wybudowano w okolicy Rozwadowa hutę Stalowa Wola. Większości planowanych obiektów nie skończono budować przed wybuchem II wojny światowej. Po odkryciu w latach 50. bogatych złóż siarki, rozpoczęto jej wydobycie. Początkowo stosowano metodę odkrywkową (kopalnie Piaseczno i Machów), która powoduje dużą degradację środowiska. Obecnie stosowana jest także metoda otworowa (Jeziórko). Szlaki komunikacyjne regionu, poza linią kolejową łączącą Tarnobrzeg z Rzeszowem, przebiegają na jego peryferiach.
Dolina Dolnego Sanu obejmuje fragment doliny Sanu i ma postać bruzdy erozyjnej, której długość wynosi ponad 130 km, a szerokość około 10 km. Powierzchnia mezoregionu wynosi około 1320 km2. Dolina rozciąga się od okolic Przemyśla (wylot Sanu z obszaru Karpat) do okolic Sandomierza (ujście Sanu do Wisły). San w dolnym biegu ma 160 km długości i płynąc tworzy liczne meandry. Dno doliny wypełniają osady rzeczne, których miąższość wynosi 20-30 m. Pod nimi znajduje się erozyjne dno doliny. Koryto jest częściowo regulowane i otoczone wałami. Dno doliny porastają łąki, a także lasy łęgowe. W obrębie terasy zalewowej znajdują się liczne starorzecza. Na terasach położonych powyżej terasy zalewowej występują wydmy. Pomiędzy Przemyślem a Medyką dolina rozszerza się, miejscami osiągając szerokość 15 km. W dolinie powstało kilka rezerwatów. Rezerwaty "Orzechów" i "Pniów" są położone w starorzeczach w dolnym odcinku doliny Sanu, gdzie występuje orzech wodny - gatunek chroniony. W rezerwacie "Jastkowice" chroni się fragment pierwotnego lasu mieszanego z dębem, jodłą, sosną oraz domieszką lipy i buka. Wzdłuż doliny dolnego Sanu przebiega ważny szlak komunikacyjny prowadzący z Sandomierza do Przemyśla. Obecnie miasta są połączone linią kolejową o znaczeniu międzynarodowym (łączy ona Warszawę ze Lwowem, Kijowem i Odessą). Na obszarze Doliny Dolnego Sanu znajdują się niewielkie miasta Rudnik i Nowa Sarzyna oraz Leżajsk.
Równina Biłgorajska zajmuje północno-wschodnią część Kotliny Sandomierskiej, a jej powierzchnia wynosi ponad 2000 km2. Równinę otacza Dolina Dolnego Sanu oraz Wyżyna Lubelska i Roztocze. Obszar ma postać piaszczystej równiny o wysokości około 200 m n.p.m., nachylonej w kierunku zachodnim. W krajobrazie spotyka się śródlądowe wydmy oraz obszary podmokłe, na których tworzą się torfowiska i występują niewielkie jeziora oraz stawy. Na południu regionu znajdują się wzgórza, których wysokość przekracza 200 m n.p.m.. Spotyka się tam odsłonięcia mioceńskich iłów, przykrytych żwirami. Główną rzeką regionu jest Tanew. Mniejszymi rzekami, płynącymi przez Równinę Biłgorajską są Sanna, Karasiówka, Bukowa i Łada, które wypływają u stóp Roztocza. Doliny rzek wcinają się w równinę na głębokość 10-40 m. Dużą powierzchnię terenu zajmuje Puszcza Solska, w obrębie której w 1988 r. utworzono położony nad Tanwią park krajobrazowy o powierzchni 289 km2. Występują tu przeważnie bory sosnowe, ale w drzewostanie spotyka się też świerki, jodły i buki. Obszar ten jest dość słabo zaludniony. Największe miasta regionu to Biłgoraj (26 000 mieszkańców) i Janów Lubelski (12 000). Biłgoraj jest położony przy linii kolejowej, która łączy Stalową Wolę i Zwierzyniec. Przez zachodnią część równiny biegnie droga łącząca Stalową Wolę z Lublinem. W centralnej części Równiny Biłgorajskiej utworzono w 1978 r. park krajobrazowy "Lasy Janowskie" o powierzchni 392 km2. W parku "Lasy Janowskie" oraz w parku utworzonym na terenie Puszczy Solskiej powstało kilkanaście rezerwatów przyrody, miedzy innymi torfowe: "Kacze Błota", "Obary", "Nowiny" oraz leśne: "Szklarnia" i "Marynopole".
Płaskowyż Kolbuszowski znajduje się w środkowej części Kotliny Sandomierskiej i jest otoczony doliną Wisłoki na zachodzie, Sanu na wschodzie, Wisłoka na południu oraz Pradoliną.Podkarpacką. Wysokość płaskowyżu wynosi 200-300 m n.p.m. Najwyższą kulminacją jest Królewska Góra o wysokości 265 m n.p.m. Głównymi rzekami regionu są Łęg i jego lewy dopływ Przyrwa, Tuszymka, która jest dopływem Wisłoka i Trzebośnica - dopływ Sanu. Obszar Płaskowyżu Kolbuszowskiego jest zbudowany z mioceńskich iłów. Są one przykryte żwirami karpackimi, pochodzącymi sprzed zlodowacenia, a także częściowo morenami, pyłami i piaskami, których miąższość wynosi 2-20 m. Teren płaskowyżu jest nieco nachylony w kierunku północnym. Obszar ten jest wykorzystywany rolniczo, ale znaczna powierzchnię zajmują lasy z sosną, jodłą, bukiem, dębem i grabem. Na terenie Płaskowyżu Kolbuszowskiego utworzono wiele rezerwatów. W okolicy Woli Żarczyckiej powstał rezerwat "Kołacznia", który jest jedynym w Polsce naturalnym miejscem występowania różanecznika żółtego (azalii pontyjskiej). W rezerwacie "Las Klasztorny" chroniony jest fragment naturalnego lasu jodłowo-sosnowego z dębem i grabem. Występują tam gatunek reliktowy zimoziół północny. Kolejny rezerwat "Zmysłówka" obejmuje fragment lasu z jodłą i sosną oraz domieszką modrzewia polskiego. Lasy bukowe jodłowo-bukowe i dębowo-grabowe są chronione w rezerwatach "Wydane", "Buczyna na Cyrance" i "Jaźwiana Góra". Na terenie rezerwatu "Suchy Łuk" znajduje się torfowisko wysokie. Przez Płaskowyż Kolbuszowski przebiega droga łącząca Tarnobrzeg, Stalową Wolę i Rzeszów, a także linia kolejowa z Tarnobrzega do Rzeszowa. Największe miasto regionu to Kolbuszowa (około 8500 mieszańców), gdzie produkuje się meble, materiały budowlane i maszyny.
Płaskowyż Tarnogrodzki jest położony w południowo-wschodniej części Kotliny Sandomierskiej. Jest on otoczony Doliną Dolnego Sanu od zachodu, Roztoczem od wschodu, Równiną Biłgorajską od północy i leżącym na terenie Ukrainy Płaskowyżem Sańsko-Dniestrzańskim od południa. Przez środek płaskowyżu płynie Lubaczówka, wpadająca do Sanu. Na obszarze Polski znajduje się część Płaskowyżu Tarnogrodzkiego o powierzchni 2260 km2. Płaskowyż jest położony na wysokości około 220-280 m n.p.m. Wysokość względna dochodzi do 60 m. Obszar budują mioceńskie iły przykryte warstwą czwartorzędowych glin i piasków oraz lessem. Na lessach rozwinęły się urodzajne gleby. Na terenie płaskowyżu rozwinęło się rolnictwo. W środkowej części regionu występuje duży kompleks mieszanych lasów o wielogatunkowym składzie. W jego obrębie utworzono rezerwat "Lupa". Największym miastem regionu jest Lubaczów, w którym mieszka około 13 000 ludzi. Miasto leży przy linii kolejowej, łączącej Jarosław nad Sanem oraz Hrebenne na Roztoczu. Na północy regionu znajduje się Cieszanów i Tarnogród, a na terenie Ukrainy Jaworów.
Pradolina Podkarpacka jest biegnącym równoleżnikowo obniżeniem w południowo-wschodniej części Kotliny Podkarpackiej. Pradolina jest otoczona od zachodu doliną Wisłoki, a od wschodu doliną Sanu. Bruzda ma długość około 70 km i szerokość kilkunastu kilometrów. Powierzchnia pradoliny wynosi niecałe 1000 km2. W obrębie Pradoliny Podkarpackiej znajduje się wododział między Wisłokiem a Wisłoką. Wysokość terenu w pobliżu działu wodnego wynosi do 240 m n.p.m., a w dnach dolin powyżej 180 m n.p.m. Na stokach pradoliny zaznacza się kilka poziomów trasowych zbudowanych z utworów piaszczysto-żwirowych. Dna dolin są wypełnione osadami, naniesionymi przez lodowce oraz osadami holoceńskimi., których miąższość osiąga 10 m. Wzdłuż pradoliny biegnie z zachodu na wschód dawny, ważny szlak komunikacyjny. Linia kolejowa i droga prowadzą z Czech i Niemiec na Ukrainę. Wzdłuż z tego szlaku rozwinęły się największe miasta regionu Rzeszów, Jarosław, Łańcut, Dębica, Przeworsk, Przemyśl. Cały region jest gęsto zaludniony i użytkowany rolniczo.
Podgórze Rzeszowskie jest położone między dolinami Sanu i Wisłoka, a od północy jest ograniczone Pogórzem Dynowskim. W rzeźbie terenu zaznaczają się spłaszczone garby. Są one zbudowane z mioceńskich iłów, przykrytych czwartorzędowymi piaskami i glinami oraz lessem. Wysokość garbów dochodzi do 240-280 m n.p.m. Teren Podgórza Rzeszowskiego jest użytkowany rolniczo. Część obszaru zajmują lasy z udziałem dęba i grabu, a także roślinność stepowa. Największe miasta regionu, między innymi Rzeszów, są położone poza jego granicami, a na terenie Podgórza Rzeszowskiego leży małe miasteczko Kańczuga, w którym mieszka około 3 000 ludzi.
Płaskowyż Sańsko-Dniestrzański jest położony na terenie Ukrainy. Do Polski należy jedynie mały jego fragment o powierzchni około 100 km2, leżący na południe od Przemyśla. Na terenie Polski Płaskowyż Sańsko-Dniestrzański od zachodu ogranicza próg Pogórza Przemyskiego. Północną granicą regionu jest Wisznia - dopływ Sanu, a od wschodu jest on ograniczony doliną Wereszycy, która jest dopływem Dniestru. Powierzchnię terenu pokrywa less. Przez płaskowyż przebiega dział wodny między zlewiskami Morza Bałtyckiego i Czarnego. Wododział wznosi się do około 280-300 m n.p.m. Wzdłuż Wiszni poprowadzono linię kolejową i drogę z Przemyśla do Lwowa. Przy drodze leży kilka niewielkich miast: Mościska, Sądowa Wisznia i Gródek Jagielloński. W odległości kilkunastu kilometrów od Przemyśla przebiega granica między Polską a Ukrainą Medyka - Szeginia. Z Przemyśla w kierunku południowym poprowadzono przebiegającą przez terytorium Ukrainy linię kolejową, którą kursują polskie pociągi pospieszne z Warszawy do Zagórza nad Osławą. Odcinek ten jest fragmentem dawnej kolei austro-węgierskiej prowadzącej z Przemyśla do Budapesztu. Pod Przemyślem utworzono dwa rezerwaty (florystyczny oraz rezerwat żółwi).
Źródło: Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, Złota encyklopedia PWN
