W rozwoju człowieka nieustannym zagadnieniem jest postęp czyli zmiana w celu unowocześnienia lub poprawy efektywności działań czy wytworów działalności człowieka. Wszystkie działania człowieka zmierzają do poprawy jego bytu na Ziemi. Niestety ekspansja człowieka nie odbywa się bez przeszkód i bez negatywnych konsekwencji. Te negatywne konsekwencje odczuwa głównie środowisko naturalne otaczające człowieka. Środowisko jest więc głównie zanieczyszczane i przekształcane w wyniku działań ludzi. Zanieczyszczane jest ono głównie przez przemysł, rolnictwo i gospodarkę bytowo - komunalną. Wśród całej gamy substancji uwalnianych do środowiska niektóre są niebezpieczne dla człowieka a niektóre obojętne dla jego organizmu ale za to powodują zmiany w świecie roślin i zwierząt i pośrednio oddziaływają na nas. Metale ciężkie są szczególnie niebezpieczne ze względu na ich szybkie odkładanie się w biomasie. Natomiast niektóre gazy powodują znaczące zmiany w atmosferze ziemskiej.
Metale ciężkie w środowisku naturalnym pochodzą głównie z przemysłu. Metale ciężkie najszybciej zatruwają gleby o wody, zarówno te powierzchniowe jak i podziemne. Zwiększone stężenie metali ciężkich notuje się w pobliżu zakładów wydobywczych i przetwórczych, głównie hut metali. Wiele zakładów przemysły elektrycznego czy elektromaszynowego wykorzystuje w procesach produkcyjnych metale ciężkie. Do tych najbardziej zanieczyszczających zalicza się kadm, ołów, rtęć, chrom, tal, cynk czy miedź. Szczególnie duże stężenia notuje się na terenach kopalń i hut cynku i ołowiu. Składowanie skały płonnej w kopalniach musi być niezwykle restrykcyjne. Okolice hut to rejony o bardzo dużym stężeniu tych pierwiastków, szczególnie w glebie. Powszechnie stosowane w życiu codziennym są związki ołowiu i rtęci. Zbyt duża dawka rtęci może powodować uszkodzenia w układzie nerwowym, powoduje zaburzenia widzenia i uszkadza mózg. W zwiększonych dawkach paraliżuje nasz układ nerwowy i doprowadza do nieodwracalnych zmian w mózgu a w konsekwencji śmierć. Oprócz dostawania się do środowiska z przemysłu (miedzy innymi przy produkcji niektórych tworzyw sztucznych czy oświetlenia) uwalniana jest również w procesie spalania kopalin, które rtęć mogą zawierać. Natomiast ołów jako szkodliwy pierwiastek w organizmie niszczy układ nerwowy i pokarmowy oraz doprowadza do stanu otępienia i problemy z układem mięśniowym. Jeszcze do niedawna ołów był powszechnie stosowany do produkcji farb i emalii i było to jego główne źródło w środowisku. Dzisiaj najwięcej ołowiu pochodzi ze źródeł mobilnych czyli głównie ze spalania paliw węglowodorowych zawierających ołów. Ołów w związku jest dodawany do paliw jako substancja polepszająca parametry pracy silnika spalinowego.
Węglowodory to źródło bardzo wielu substancji. Ze względu na bardzo elastyczna budowę mogą one tworzyć setki związków i to w bardzo krótkim czasie na przykład podczas spalania. Wiele pochodnych węglowodorów jest silnie trujących a dla człowieka rakotwórczych. Najczęściej są one wykorzystywane przy produkcji tworzyw sztucznych i substancji chemicznych.
Kolejnym pierwiastkiem który negatywnie oddziałuje na środowisko przyrodnicze i często jest stosowany przez człowieka jest siarka. Siarka jest zawarta w większości paliw kopalnych które podczas spalania są źródłem dwutlenku węgla ulatniającego się do środowiska. Podobnie ulatnia się on podczas wytopu metali z rud zawierających ten pierwiastek. Taki uwolniony dwutlenek siarki w powietrzu nie stanowi jeszcze bezpośredniego zagrożenia. Jednak w środowisku gazowym atmosfery przechodzi on przemiany do między innymi trójtlenku siarki i słabego kwasu siarkowego. Tlenki siarki łączą się z parą wodną tworząc kwas. Pomimo jego niewielkiego stężenia zakwasza on wodę opadową i w konsekwencji tego na powierzchnię ziemi opada kwaśny deszcz. Takie zakwaszone deszcze mają duży wpływ na florę. Powodują one uszkodzenia części zielonych roślin, zmieniają odczyn gleby oraz wpływają na zawartość soli mineralnych w glebach. Niekorzystnie oddziałują na grzyby i bakterie żyjące w symbiozie z systemem korzeniowym roślin. Szczególnie wysokie stężenia siarki w wodach powierzchniowych występują po okresie zimy kiedy to zostaje uwolniony ładunek siarki zmagazynowany w śniegu. Pojawia się wówczas zagrożenie dla zbiorników wodnych, które są miejscami koncentracji substancji. Siarka i jej związki mają jeszcze jeden niekorzystny wpływ na otoczenie. Otóż są one głównym sprawcą niszczenia wytworów architektonicznych. Związki siarki niekorzystnie oddziaływają na skały węglanowe wypłukując z nich węglan wapnia w wyniku czego skała jako materiał budowlany szybko traci swoją spójność.
Oprócz przemysłu duże ilości zanieczyszczeń pochodzą z rolnictwa. Nawożenie mineralne jest skuteczne i w wielu przypadkach konieczne ale związki są zawsze w pewnej części wypłukiwane przez wodę pochodzącą z opadów. Wówczas to przez spływ powierzchniowy dostają się do wód powierzchniowych - potoków, rzek, jezior. Szczególnie wyraźne i szybkie zmiany powoduje fosfor i jego związki. Powoduje on bujny rozwój masy zielonej, w wodach są to głównie glony. Taki rozkwit glonów powoduje, że po ich obumarciu do rozłożenia jest bardzo dużo biomasy. Jej rozkład odbywa się tlenowo a więc bakterie ją rozkładające zużywają tlen niezbędny do życia zwierząt wodnych. W wyniku tego często dochodzi do ich obumarcia. Takie podwyższone ilości związków mineralnych również odbijają się niekorzystnie na jakości wody pitnej w ujęciach tej wody. W rolnictwie powszechnie stosuje się lub stosowało środki chemiczne do walki z szkodnikami. Stworzono na fali ekstensyfikacji produkcji rolnej w latach 60 i 70 szereg środków do walki z owadami, chwastami, grzybami. Te środki stosowane były w ogromnych ilościach dopóki nie udowodniono ich niekorzystnego wpływu na środowisko i zagrożenia dla człowieka. Często wchodziły one w reakcje z innymi substancjami oraz ulegały kumulacji w łańcuchu pokarmowym. Często takie związki zabijały nie tylko szkodniki ale również pozostały świat mikroorganizmów bardzo zaburzając procesy w ekosystemach rolnych. Rolnictwo wpływa również na przyrodę poprzez wylesianie dla uzyskania powierzchni dla pastwisk i łąk. Takie procesy trwają od tysięcy lat i trwale zmieniły oblicze Ziemi.
