Pamukkale, znane w starożytności jako Hierapolis, to bardzo popularna turystyczna miejscowość znajdująca się w południowo- zachodniej Turcji, nieopodal Denzili. Nad Pamukkale dominuje potężny masyw Cokelez Dagi osiągający wysokość 1840m n.p.m. Obszar ten położony jest w dolinie rzeki Aksu będącej dopływem Menderesu.
Największą atrakcją Pamukale, a jednocześnie magnesem przyciągającym corocznie rzesze turystów są trawertyny uformowane z wapienia, które już z daleka zaznaczają się w terenie. Te białe kaskady uformowane zostały na zboczach góry Cal. Spływające po zboczach gorące wody, których temperatura przekracza 35oC zawierają bardzo dużo związków wapnia, który wytrąca się i osadza w postaci białego kalcytowego nalotu. Proces ten trwa nieprzerwanie od tysięcy lat. Na zboczu obserwuje się naprzemiennie występujące stalaktyty oraz płytkie baseny wypełnione wodą. Cały system zasilany jest przez szereg źródeł, w których lecznicze właściwości wierzono już w czasach starożytnych. Aby ułatwić korzystanie z dobroczynnego działania tutejszych wód w II wieku p.n.e. zbudowano tu uzdrowisko oraz miasto Hierapolis, do którego przybywali licznie wysoko urodzeni kuracjusze. Do dziś zachowały się ruiny budowli rzymskich, w tym świątyń, term, nekropolii oraz amfiteatru. Ten ostatni mogący pomieścić około 7 tys. osób został odrestaurowany w czasach współczesnych.
W drugiej połowie XX wieku Pamukkale stały się bardzo popularne; zbudowana tu została baza turystyczna, która każdego roku pozostaje do dyspozycji przyjezdnych. Potwierdzeniem wyjątkowości Pamukkale było wpisanie tego miejsca na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Tureckie trawertyny szczególnie modne stały się w latach 90. minionego stulecia, co z jednej strony cieszyło właścicieli hoteli, pensjonatów, restauracji, z drugiej jednak stanowiło poważne zagrożenie dla samych form kalcytowych. Baseny wypełnione wodą były odpłatnie udostępniane dla turystów, którzy mogli spacerować po zboczach góry i namacalnie doświadczać niezwykłości miejsca. Dzień po dniu rzesze turystów wydeptywały jednak zbocze, które coraz bardziej traciło swój naturalny charakter. Ostatecznie zdecydowano się na zamknięcie trawertynów dla zwiedzających; na razie pozostają one w rękach konserwatorów, którzy podejmują szereg działań, by przywrócić je do odpowiedniego stanu. Nie jest do końca pewne czy kiedykolwiek zostaną one udostępnione w takiej formie, jak miało to miejsce przed pracami konserwatorskimi.
Gdyby zdecydowano się na objęcie Pamukkale ściślejszą ochroną wówczas prawdopodobnie liczba przyjeżdżających zmniejszyłaby się. Stanowi to zagrożenie dla miejscowej ludności utrzymującej się z turystyki. Z drugiej strony trzeba podkreślić, że przepiękne formy wapienne zachwycają nawet z daleka, są imponująco białe i wspaniale odbijają się od szarego krajobrazu okolicy. Ponadto zaletą tego miejsca jest również fakt, że stanowi ono doskonały punkt wypadowy do takich miejscowości jak Afrodyzja, Aglayan Kayalar, Sakizcilar.
