Korea Północna to kraj, o którym mówi się dosyć często w kontekście łamania praw człowieka, ubóstwa, problemu głodu na świecie. Takie postrzeganie Korei Północnej z pewnością nie jest bezzasadne. Warto przyjrzeć się z bliska temu azjatyckiemu krajowi, który pod względem gospodarczym i politycznym tak bardzo różni się od swego południowego sąsiada- Korei Południowej, pozostając jednocześnie bardzo do niego podobnym pod względem przyrodniczym. Pełna nazwa Korei Północnej brzmi: Koreańska Republika Ludowo- Demokratyczna. Jest ona usytuowana w Azji Wschodniej i zajmuje północną część Półwyspu Koreańskiego. Z jednej strony oblewana jest przez wody Morza Żółtego, zaś z drugiej Morza Japońskiego. Jak na warunki azjatyckie jest to raczej niewielkie państwo, którego powierzchnia wynosi niespełna 123 tys. km2. Skupia się na niej 21,4 mln mieszkańców. Korea Północna posiada trzech sąsiadów: Chiny, Rosję oraz Koreę Południową, przy czym granica chińsko- koreańska jest najdłuższa, liczy bowiem aż 1416km. Długość granicy morskiej wynosi jeszcze więcej- 2495 km. Odległość pomiędzy skrajnymi południkami ograniczającymi Koreę Północną (tzw. rozciągłość równoleżnikowa) jest równa 512 km, podczas gdy rozciągłość południkowa (odległość między skrajnymi równoleżnikami) wynosi nieco więcej, bo 650 km.

Językiem państwowym w Korei jak nietrudno się domyślić jest koreański, zaś podstawową jednostką monetarną jeden won. Pod względem administracyjnym państwo podzielone jest na 9 prowincji, dodatkowo trzy ośrodki miejskie mają status miast wydzielonych (Phenian, Nampho, Kesong). W Korei Północnej funkcjonuje również jeden dystrykt specjalny (Nadzin- Sonbong).

1. Warunki naturalne

Korea Północna jest krajem w większości górzystym oraz wyżynnym, niziny należą tu do rzadkości i spotkać je można na wybrzeżach (zachodnim ora wschodnim). Najwyższymi wysokościami bezwzględnymi odznacza się północna część kraju, w której to części występują Góry Północnokoreańskie tworzone przez bardzo stare skały prekambryjskie. Wspomniane góry składają się z wielu pasm; najwyższym jest pasmo Gór Tumańskich, których maksymalna wysokość dochodzi do 2541 m n.p.m. Nie jest to jednak najwyższy punkt Korei Północnej; wyżej wznosi się bowiem wulkan Pektu- san (2744 m n.p.m.) uważany obecnie za wygasły. Na wschodzie kraju w krajobrazie dominują Góry Wschodniokoreańskie osiągające wysokość 1638 m n.p.m. Wnętrze kraju ma rzeźbę znacznie mniej urozmaiconą, nizinną oraz wyżynną. Na wyżynach koreańskich, które zbudowane są ze skał wapiennych podziwiać można formy krasowe, a zwłaszcza piękne jaskinie i znajdujące się w nich formy naciekowe. Linia brzegowa Korei Północnej jest dosyć urozmaicona. W pasie wybrzeża licznie spotykane są półwyspy, niewielkie wysepki oraz zatoki. Warunki naturalne sprawiają, że pływy morskie odznaczają się tu znacznymi amplitudami (nawet do 11 m w południowej części wybrzeża). Korea Północna znajduje się w strefie klimatu umiarkowanego monsunowego. Na północy kraju jest to klimat chłodny, zaś w kierunku południowym przechodzi on w ciepły. W obszarach wysoko położonych zaznaczają się cechy klimatu górskiego. Bardzo duży wpływ na klimat Korei ma oddziaływanie cyrkulacji monsunowej. W czasie oddziaływania monsunu zimowego temperatura powietrza obniża się nawet do -44oC. Z kolei w okresie letnim monsun letni sprawia, że opady na terytorium kraju są bardzo intensywne. Całkowita roczna suma opadów na terytorium Korei nie jest jednakowa. Na północnym- wschodzie suma ta nie przekracza 600 mm, na zachodzie wznosi się ona do 1000 mm, zaś swoje maksimum osiąga w części wschodniej osiągając 1300 mm. Nierównomierny jest również rozkład opadów w ciągu roku; aż 70% wszystkich opadów ma miejsce w okresie letnim tj. w miesiącach czerwiec- wrzesień. Związane jest to rzecz jasna z występowaniem monsunu letniego. W Korei mają miejsce również opady śniegu, najwięcej występuje ich w północnej części kraju; tam pokrywa śnieżna utrzymuje się przez około 100 dni w ciągu roku. Znacznie bardziej skąpe opady śniegu mają miejsce na południu kraju, gdzie czas zalegania pokrywy śnieżnej wynosi jedynie około 25 dni w ciągu roku. Klimat Korei Północnej odznacza się dużymi rocznymi wahaniami temperatur. W okresie zimowym najniższa temperatura powietrza notowana jest w północnej części kraju; średnia miesiąca stycznia przeważnie nie jest wyższa od -22oC; zdecydowanie cieplej jest wówczas w części wschodniej i południowej. Na południu Korei temperatura najzimniejszego miesiąca jest zawsze dodatnia (ok. +6oC). Temperatury najcieplejszego miesiąca- sierpnia nie są tak silnie zróżnicowane w skali kraju i mieszczą się w przedziale 22- 26oC.

Sieć rzeczna Korei Północnej jest dosyć dobrze rozwinięta. Przez terytorium kraju przepływa wiele rzek niosących znaczne ilości wody; rzeki te są jednak krótkie. Stan wód w rzekach koreańskich ulega znacznym wahaniom w ciągu roku. Najwięcej wody niosą one w okresie letnim, w czasie oddziaływania monsunu letniego, zaś najmniej w półroczu zimowym, w którym to półroczu ilość opadów jest znacznie ograniczona. Charakterystyczną cechą sieci rzecznej Korei Północnej jest jej asymetryczność. Tylko niewielka część rzek odwadniana jest do Morza Japońskiego; większość spływa do Morza Żółtego. Do tego ostatniego odwadniana jest również najdłuższa rzeka kraju- Amnok- kang (790 km) stanowiąca naturalna granicę z Chinami. Rzeki w Korei odgrywają dosyć ważną rolę dla rolnictwa oraz energetyki. Wody rzeczne wykorzystuje się bowiem do nawadniania pól w suchej porze roku, a także do produkcji energii elektrycznej. Charakteryzując wody śródlądowe Korei Północnej wspomnieć trzeba również o jeziorach, choć są one niezbyt liczne i nie odgrywają ważnej roli gospodarczej. Największym jeziorem kraju jest Chhondzi (9 km2), odznacza się ono ciekawym położeniem, jako że zlokalizowane jest w kraterze wulkanu Pektu- san.

Pokrywa glebowa Korei Północnej nie sprzyja prowadzeniu intensywnej gospodarki rolnej. Dominującymi typami gleb są: górskie utworzone pod roślinnością lasów iglastych oraz mieszanych, płowe oraz bielicowe. Nieco żyźniejsze gleby pokrywają centralną oraz południową część kraju (gleby brunatne leśne) oraz wybrzeże Morza Japońskiego. na północnym- wschodzie z kolei najpowszechniej spotykane są gleby torfowe zaliczane do torfowisk niskich. Z kolei w pobliżu ujść rzecznych roztaczają się obszary pokryte przez gleby aluwialne.

2. Ludność Korei Północnej

Według danych z roku 1999 liczba mieszkańców Korei Północnej wynosi 21,4 mln. W ciągu ostatnich 50 lat liczba ludności nieustannie się zmieniała. W momencie powstania Korei Północnej jako odrębnego państwa w roku 1948 liczba mieszkańców wynosiła prawie 10mln, jednak mająca miejsce kilka lat później wojna koreańska (1950- 53) sprawiła, że liczba mieszkańców zmniejszyła się do 8,5 mln. Po tym kryzysie następował stały przyrost liczby Koreańczyków wynikający z dosyć wysokiego dodatniego przyrostu naturalnego. Sprawił on, że na początku lat 80. XX wieku liczba mieszkańców uległa podwojeniu w stosunku do lat 50. Kolejny kryzys ludnościowy zaznaczył się jednak pod koniec lat 90. minionego stulecia i był spowodowany bardzo złą kondycją materialną rodzin koreańskich, głodem i niedożywieniem milionów osób. W tym czasie po raz pierwszy w historii Korei Północnej przyrost naturalny osiągnął wartości ujemne. Wiadomo, że ze względu na tragiczną sytuację w kraju poziom życia mieszkańców drastycznie się obniżył, średnia wieku obywateli Korei spadła do 63 lat podczas gdy jeszcze w roku 1980 wynosiła ona 67 lat. W ostatnich latach brakuje wiarygodnych danych na temat sytuacji obywateli Korei Północnej. Rząd bardzo pilnie strzeże wszelkich wiarygodnych danych statystycznych, w obawie by społeczność międzynarodowa mnie poznała faktycznej sytuacji w kraju. Według szacunków sporządzanych przez organizacje międzynarodowe w ciągu ostatnich lat liczba mieszkańców tego kraju zmniejszyła się co najmniej o jeden milion, a powodem tego była tragiczna sytuacja żywnościowa.

Pod względem etnicznym Korea północna (podobnie zresztą jak jej południowy sąsiad) jest krajem niemal jednorodnym. Jedyna zauważalną mniejszość etniczną stanowią Chińczycy, których liczba nie przekracza jednak 25 tysięcy. Językiem urzędowym jest koreański, posługuje się nim praktycznie 100% społeczeństwa. Znaczne trudności sprawia określenie faktycznej struktury wyznaniowej. Komunistyczne władze kraju tępią wszelkie objawy religijności, a także fałszują statystyki na ten temat. Według rządowych danych aż 67% mieszkańców Korei Północnej stanowią osoby niewierzące, jest to jednak informacja mało wiarygodna. W strukturze wyznań dominują wyznawcy religii tradycyjnych (16%), na drugim miejscu pod względem liczebności znajdują się natomiast osoby identyfikujące się z tzw. Religią Niebiańskiej Drogi czyli Czhodogjo (14%). Ta ostatnia religia jest stosunkowo młoda, utworzona została w XIX wieku i jest wyznaniem synkretycznym skupiającym w sobie elementy buddyzmu, szamanizmu oraz chrześcijaństwa. Niewielki odsetek społeczeństwa stanowią ponadto wyznawcy buddyzmu (2%) oraz chrześcijaństwa (1%).

Mimo problemów demograficznych i utrzymującego się od kilku lat bardzo niskiego, wręcz ujemnego przyrostu naturalnego społeczeństwo Korei Północnej określić należy jako młode. Nieco ponad ¼ wszystkich obywateli nie przekroczyła jeszcze 15. roku życia, a tylko 6% Koreańczyków ma 65 lat lub więcej. Ze względu na fakt, że w omawianym kraju uczęszczanie do szkoły podstawowej jest obowiązkowe odsetek analfabetów jest niewielki i wynosi tylko 5%.

Większość obywateli Korei Północnej zamieszkuje miasta o czym świadczy wskaźnik industrializacji na poziomie 62%. Największym ośrodkiem miejskim jest stołeczny Phenian, w którym skupia się 2,4mln mieszkańców. Kolejnymi pod względem liczby mieszkańców miastami Korei są: Hamhyng (710 000), Czhongdzin (525 000), Nampho (375 000) oraz Sunczhon (360 000).

3. Gospodarka Korei Północnej

Charakterystyka gospodarki tego kraju w oparciu wyłącznie o dane pochodzące ze źródeł rządowych jest niemożliwa, należy zatem odnieść się do informacji jakimi dysponują między innymi organizacje międzynarodowe. W dużej mierze podane poniżej wiadomości opierać się będą na szacunkach, nie zaś na konkretnych danych. Względna dobra kondycja gospodarki północnokoreańskiej utrzymywała się do początku lat 90. XX wieku. Stan ten przypisać należy współpracy z innymi krajami socjalistycznymi, a zwłaszcza ze Związkiem Radzieckim. Pomiędzy Koreą Północną a pozostałymi państwami komunistycznymi miała miejsce stała wymiana towarowa, ponadto Korea liczyć mogła na pomoc materialną ze strony krajów należących do tego samego bloku. Ten korzystny układ zakończył się wraz z upadkiem ZSRR, tj. w roku 1991. Od tego momentu sytuacja Korei Północnej drastycznie się pogorszyła. Kraj stracił bowiem swego najważniejszego partnera handlowego, a ponadto nie mógł już liczyć na wsparcie finansowe ze strony Rosji. W tej sytuacji rząd koreański zwrócił się w kierunku swego drugiego potężnego sąsiada- Chin. Z czasem stały się one najważniejszym partnerem gospodarczym Koreańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej. Współpraca z Chinami okazała się jednak mniej korzystna aniżeli ze Związkiem Radzieckim; ponadto sytuację gospodarczą kraju pogorszył szereg klęsk żywiołowych (susz i powodzi), które nawiedziły kraj w latach 1995- 1997. Efektem nałożenia się na siebie szeregu niekorzystnych zjawisk było popadnięcie w zależność od innych krajów oraz drastyczne pogorszenie się poziomu życia Koreańczyków, którego najbardziej jaskrawym przejawem był i nadal jest problem głodu i niedożywienia trapiący miliony obywateli. Według dostępnych danych wartość produktu narodowego brutto przypadająca na jednego obywatela Korei Północnej wynosi średnio 990 dolarów amerykańskich. Struktura zatrudnienia kraju przedstawia się w ten sposób, że udział wszystkich trzech sektorów gospodarki jest podobny. Najwięcej, bo 37% wszystkich zawodowo czynnych obywateli zatrudnionych jest w sektorze usług, kolejne 33% znalazło zatrudnienie w rolnictwie, zaś pozostałe 30% w przemyśle. Pod względem wytwarzania produktu krajowego brutto największe znaczenie maja usługi (32,3%), nieznacznie wyprzedzając sektor przemysłowy (32%) oraz rolnictwo (27,6%).

Od momentu powstania kraju, tj. od roku 1948 władze Korei Północnej skupiały się na rozwoju przemysłu ciężkiego oraz na eksploatacji surowców mineralnych. Dalszym krokiem było całkowite skolektywizowanie rolnictwa, do tego stopnia, że prywatne gospodarstwa praktycznie przestały istnieć. Takie działanie władz miało na celu miedzy innymi unowocześnienie rolnictwa, a tym samym zapewnienie samowystarczalności żywnościowej państwa. Istotnie na początku udało się poprawić warunki gospodarowania, podnieść efektywność pracy. Rolnictwo koreańskie istotnie stało się bardziej nowoczesne dzięki upowszechnieniu mechanizacji oraz chemizacji. Stan ten nie trwał jednak długo, ponieważ ogólna zła kondycja gospodarcza kraju oraz nawiedzające ten teren klęski żywiołowe sprawiły, że obecnie rolnictwo koreańskie znajduje się na dosyć niskim poziomie rozwoju. Do najważniejszych roślin uprawianych w Korei Północnej zaliczają się: ryż, kukurydza, pszenica, proso, ziemniaki. Istotne są również: soja, warzywa, owoce oraz rośliny przemysłowe (len, tytoń, bawełna, żeń- szeń). W hodowli najważniejszą rolę odgrywa trzoda chlewna i bydło, jednak ze względu na nadmorskie usytuowanie kraju wiele mieszkańców Korei para się również rybołówstwem.

Bazę surowcową Korei północnej określić można jako bogatą. Głównymi kopalinami eksploatowanymi w tym kraju są węgiel kamienny oraz brunatny oraz rudy metali: żelaza, magnezytu, cynku, ołowiu, srebra, złota. Dosyć duże znaczenie ma również pozyskanie złóż soli kamiennej. Ogólnie w Korei Północnej- kraju na terytorium którego skupia się aż 80% wszystkich surowców mineralnych Półwyspu Koreańskiego- eksploatowanych jest aż 200 kopalin, które posiadają znaczenie gospodarcze.

Ze względu na zasobność kraju w surowce energetyczne Korea północna pozostaje w znacznym stopniu samowystarczalna pod względem zaopatrzenia w energię. Importuje się natomiast ropę naftową, która jest ważnym elementem handlu zagranicznego. Należy podkreślić, że paliwa kopalne nie stanowią tu jedynego źródła energii, ponieważ aż 55% całkowitych zasobów energii elektrycznej kraju wytwarzane jest w elektrowniach wodnych. Dodatkowo pewna część potrzeb energetycznych kraju zaspokajana jest przez siłownię jądrową działającą w stołecznym Phenianie. Przemysł Korei północnej charakteryzuje się dominacją branży surowco- i energochłonnych, tradycyjnych. Największe znaczenie ma bowiem branża metalowa, maszynowa, chemiczna oraz hutnictwo. Ponadto istotną rolę w wytwarzaniu produktu krajowego posiada przemysł zbrojeniowy. Zasadniczo większość zakładów przemysłu przetwórczego skupia się w Phenianie oraz kilku największych miastach kraju. Przez szereg lat kraj pozostawał zamknięty na inwestycje zagraniczne; inwestorzy z innych krajów nie mięli możliwości rozwijania produkcji na rynku północnokoreańskim. W ciągu ostatnich lat sytuacja ta nieco się zmieniła, utworzona została bowiem strefa wolnego handlu Nandzin- Sonbong w północno- wschodniej części kraju.

Dla gospodarki każdego kraju bardzo duże znaczenie odgrywa komunikacja, a zwłaszcza transport. W przypadku Korei Północnej transport oparty jest głównie na kolei. Całkowita długość linii kolejowej w kraju wynosi około 5 tyś km. Istnieją dwa główne szlaki kolejowe o przebiegu południkowym. Prowadzą one wzdłuż zachodniego oraz wschodniego wybrzeża w ten sposób, że jeden z nich dociera do granicy z Chinami, zaś drugi do granicy rosyjskiej. Od tych głównych szlaków biegną także mniejsze odgałęzienia, które penetrują wnętrze kraju. Jedno z takich odgałęzień o przebiegu równoleżnikowym tnie kraj na dwie części. Znacznie mniejsze znaczenie odgrywa sieć drogowa. Poruszanie się samochodami, a zwłaszcza indywidualnymi jest bardzo mało popularne. Jedną z przyczyn niskiej popularności indywidualnego transportu kołowego jest bardzo zły stan dróg północnokoreańskich; mimo że całkowita długość dróg kołowych w kraju wynosi nieco ponad 31 tysięcy km, to długość dróg utwardzonych liczy jedynie 2 tysiące km. Drugą, nie mniej ważną przyczyną niskiego stopnia motoryzacji jest ubóstwo społeczeństwa. Przebieg głównych dróg kołowych jest zbliżony do przebiegu najważniejszych szlaków kolejowych kraju. W większości przypadków biegną one względem siebie równolegle. W Korei Północnej dość dużą popularnością cieszy się żegluga śródlądowa, odbywa się ona głównie po rzekach: Amnok- kang, Tedong- gang oraz Czerjong- gang. Całkowita długość szlaków wykorzystywanych w tej żegludze wynosi 2,3 tys. km. Wspomnieć należy również o żegludze morskiej, której znaczenie w ostatnich latach systematycznie wzrasta. Głównymi portami morskimi Korei Północnej zlokalizowanymi nad Morzem Żółtym są: Nampho, Hedzu, Tasa. Z kolei nad Morzem Japońskim największą rolę odgrywają następujące porty: Czhongdzin, Wonsan, Hyngnam oraz Nadzin. Porty północnokoreańskie w większości obsługiwane są przez flotę krajową, której całkowita nośność pod koniec lat 90. XX wieku wynosiła 937,5 tys. DWT. Dużo mniejsze znaczenie w obsłudze wymienionych portów odgrywają statki pływające pod banderami innych krajów.

Omawiając transport Korei Północnej należy wspomnieć również o lotnictwie, choć jego znaczenie jest bardzo niewielkie. Funkcjonuje tylko jedno lotnisko obsługujące połączenia międzynarodowe ( z Moskwą oraz Pekinem), jest nim port lotniczy w Phenianie. Ponadto lotniska krajowe znajdują się również w Hamhyng, Czhongdzin oraz Wonsan.

Znaczenie turystyki dla gospodarki Korei Północnej jest marginalne. Władze państwa nie robią nic w tym celu, aby Korea stała się krajem chętnie odwiedzanym przez turystów. Co roku kraj odwiedza mniej niż 200 tysięcy osób z innych państw. Zwiedzanie podlega ścisłej kontroli państwa. Żaden turysta nie może zapuszczać się w głąb Korei bez specjalnego pozwolenia. Dla turystów przygotowanych zostało kilka specjalnych tras, na których znalazły się następujące miejsca: Phenian, Kesong (dawna stolica państwa Korjo), plaże w okolicy Wonsan, Góry Diamentowe. Nie lepiej, a może nawet jeszcze gorzej przedstawia się sytuacja turystyki krajowej w Korei Północnej. Władze państwowe ustaliły bowiem, że żaden obywatel Korei nie może opuścić miejsca swego zamieszkania bez uzyskania zgody władz państwowych. W związku z tym podróżowanie po własnym kraju staje się dla przeciętnego Koreańczyka bardzo utrudnione. Wymiana handlowa Korei Północnej z innymi krajami jest bardzo ograniczona, chociaż w ostatnich latach notuje się tendencję wzrostową. Zdecydowanie więcej produktów trafia na rynek koreański z innych krajów aniżeli Korea Północna eksportuje, w związku z czym bilans handlowy kraju z roku na rok jest ujemny. Według danych z roku 2000 wartość importu tego kraju kształtuje się na poziomie 1,4mld dolarów USA, podczas gdy wartość eksportu wynosi jedynie 560mln dolarów USA. Głównymi produktami sprowadzanymi do Korei Północnej są: ropa naftowa, węgiel koksujący, maszyny i urządzenia, zboże. Z kolei do najważniejszych produktów północnokoreańskich przeznaczanych na eksport należą: surowce kopalne, elementy metalowe, urządzenia i elementy dla przemysłu zbrojeniowego, płody rolne oraz ryby i ich przetwory, odzież i tekstylia. Zdecydowanie najważniejszymi odbiorcami produktów wytwarzanych w omawianym kraju są państwa sąsiednie tj. Japonia, Korea Południowa oraz Chiny i Rosja. Oprócz sąsiadów istotne znaczenie odgrywają również Niemcy. Skład głównych dostarczycieli produktów na rynek północnokoreański jest podobny. Zaliczają się do nich: Japonia, Rosja, Korea Południowa i Niemcy.

4. Ustrój polityczny Korei Północnej i życie polityczne kraju

Korea Północna jest republiką socjalistyczną. Na jej czele stoi prezydent. Konstytucja ustanowiona w roku 1972, a znowelizowana w 1998 ustanawia, że wieczystym prezydentem tego kraju pozostaje Kim Ir Sen, który zmarł w roku 1994. Obecnie na fotelu prezydenckim zasiada Kim Dzong II, jednak oficjalnie fotel prezydencki od śmierci Kim Ir Sena już zawsze pozostanie pusty, co ma wyrażać szacunek dla zmarłego wodza. Głowa państwa wybierana jest przez parlament na okres czterech lat. Władzę ustawodawczą sprawuje Najwyższe Zgromadzenie Ludowe, w skład którego wchodzi 687 członków; są oni wybierani w wyborach powszechnych co pięć lat. Władza wykonawcza należy do Rady Administracyjnej, której przewodzi premier. Ten ostatni powoływany jest przez Najwyższe Zgromadzenie Ludowe.

Mimo że na scenie politycznej Korei Północnej istnieje kilka partii, to faktyczna władza spoczywa w rękach Partii Pracy Korei. Ta komunistyczna partia praktycznie decyduje o wszystkim, a dwie inne organizacje partyjne (Koreańska Partia Socjaldemokratyczna oraz Partia Młodych Zwolenników Sekty Niebiańskiej Drogi) są jedynie figurantami na północnokoreańskiej scenie politycznej i nie posiadają żadnego wpływu na to co dzieje się w kraju.

Władze Korei Północnej przywiązują dużą wagę do posiadania licznej i dobrze przeszkolonej armii, co poważnie odbija się na życiu męskiej części społeczeństwa. Służba wojskowa jest bowiem powszechna i trwa długo (od 3 lat w lotnictwie do 10 w marynarce wojennej). Pod koniec minionego stulecia armia północnokoreańska liczyła w sumie 1 055 000 żołnierzy.

W życiu politycznym Korei Północnej bardzo ważna jest ideologia Juche, za twórcę której uznaje się Wielkiego Wodza Prezydenta - Kim Ir Sena. Najlepszą charakterystyką tej ideologii są słowa wypowiedziane przez samego jej autora: "Ideologia Juche w kilku słowach oznacza, że twórcami rewolucji są ludzkie masy". Przesłanie to zostało wprowadzone w życie w KRL-D i obecnie jego wpływ widać w każdym elemencie życia w kraju. Kim Ir Sen pragnął takiego kraju, w którym przywódca i obywatele pozostawaliby w bardzo bliskich relacjach, a wszelkie działania podejmowane przez obywateli prowadziłyby do poprawy sytuacji całego społeczeństwa. Ideologia Juche wyklucza prywatne posiadanie. Ono bowiem jest źródłem podziałów, a Koreę Północną mają zamieszkiwać osoby równe. Według tej ideologii wszyscy Koreańczycy są robotnikami w socjalistycznym kraju. Głównym celem rządu ma być doprowadzenie do zjednoczenia Korei Północnej i Korei Południowej, jednak nie przy użyciu siły, ale na drodze działań pokojowych.

5. Historia Korei Północnej

Historia Korei Północnej jako niezależnego państwa jest stosunkowo krótka. Terytorium tego kraju wraz z obszarem dzisiejszej Korei Południowej przez całe stulecia stanowiły bowiem jeden organizm państwowy. Podział Półwyspu Koreańskiego na dwa odrębne państwa nastąpił w połowie minionego stulecia; w roku 1948 Najwyższe Zgromadzenie Narodowe ogłosiło powstanie Koreańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej. W tym samym roku uchwalona została konstytucja i powołany rząd, na czele którego stanął wspominany już wcześniej Kim Ir Sen- wielki propagator ustroju komunistycznego. Jako przywódca przejawiał on ambicje powiększenia terytorium swego kraju i zapanowania nad całym Półwyspem Koreańskim. W celu zrealizowania swych zamierzeń rozpoczął on przygotowywania Koreańskiej Armii Ludowej (KAL) do podboju południowego sąsiada. Swą pomoc zadeklarował także Związek Radziecki. Agresja północnokoreańska rozpoczęła się w czerwcu 1950 roku, kiedy to wojska KAL przekroczyły granicę Korei Południowej. W ten sposób rozpoczęła się trwająca niespełna trzy lata (1950- 1953) wojna koreańska. Zamiary Kim Ir Sena nie zostały jednak osiągnięte, gdyż pomoc jakiej udzieliły Korei Południowej Stany Zjednoczone zahamowały ekspansję agresora; co więcej zmusiły wojska północnokoreańskie do odwrotu. Ostateczny bilans tej wojny okazał się bardzo niekorzystny dla Korei Północnej. Poniosła ona bardzo wiele strat. Władze państwowe obarczyły kosztami odbudowy Korei zwykłych obywateli, co znacznie pogorszyło poziom życia w kraju.

W rok po zakończeniu wojny koreańskiej rząd koreański wprowadził zasady centralnego planowania w gospodarce narodowej, a najważniejszym zadaniem dla Korei Północnej miała być rozbudowa przemysłu ciężkiego. Zadania przeznaczone na najbliższy okres okazały się jednak zbyt trudne do realizacji z racji swej kosztowności, w związku z czym nie udawało się ich zrealizować. W tym czasie Korea korzystała z pomocy innych państw komunistycznych, jednak i te środki okazywały się niewystarczające. Do roku 1961 przeprowadzona została kolektywizacja rolnictwa; odtąd koreańskie gospodarstwa rolne przestawały już być własnością indywidualnych rolników a stawały się dobrem ogółu. Przez szereg lat rządów Kim Ir Sena sytuacja w kraju nie była zbyt stabilna. Kolejne plany pozostawały w mniejszym lub większym stopniu niezrealizowane. Sytuację pogarszała również polityka Związku Radzieckiego wobec Korei Północnej wynikająca z napięć z Chińską Republiką Ludową. Wobec zaistniałego stanu władze koreańskie postanowiły zwrócić się w kierunku Chin i właśnie z tym krajem starać się utrzymywać przyjazne stosunki, co oczywiście odbiło się na kontaktach koreańsko- radzieckich. Na początku lat 60. XX wieku władze Związku Radzieckiego podjęły decyzję o zaprzestaniu pomocy militarnej Korei Północnej, na co odpowiedzią ze strony Korei było przeznaczenie znacznej części budżetu na zbrojenia. Sytuacja kraju zważywszy na przepychanki pomiędzy potężnymi sąsiadami (Związkiem Radzieckim i CHRL). W tym czasie przywódca narodu- premier Kim Ir Sen otaczany był coraz większą czcią ze strony obywateli. Do niego należała realna władza w kraju. W roku 1972 na własne życzenie przestał pełnić funkcję premiera, a po zmianie konstytucji został wybrany na prezydenta Koreańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej. Z czasem udało mu się osiągnąć tytuł wieczystego prezydenta. W roku 1980 podczas VI zjazdu Partii Pracy Korei przekazał on władzę w kraju swemu synowi Kim Dzongilowi, jednak dopiero śmierć Kim Ir Sena w roku 1994 faktycznie zakończyła okres jego rządów. Od początku lat 90. XX wieku prowadzone były rokowania w sprawie zacieśnienia współpracy pomiędzy Koreą Północną i Koreą Południową, jednak ze zmiennym skutkiem. W roku 1991 podpisany został pomiędzy tymi państwami układ o pojednaniu nieagresji, który jednak rok później został zawieszony ze względu na izolacjonistyczną politykę KRL-D, a ściśle z powodu odmowy przeprowadzenia kontroli broni nuklearnej przez to państwo.

Sytuacja mieszkańców Korei Północnej uległa drastycznemu pogorszeniu w roku 1994. Krajem wstrząsnęła klęska głodu, która pochłonęła miliony ofiar. Ogólne pogorszenie sytuacji w kraju zmusiło rządzących do szukania pojednania z bogatszym sąsiadem oraz zabiegania o pomoc międzynarodową. W czerwcu 2000 roku Kim Dong Il spotkał się w Phenianie z prezydentem Korei Południowej- Kim De Dzungiem. Gdzie doszło do sygnowania " Wspólnej deklaracji północy i Południa Korei"- dokumentu będącego pierwszym krokiem na drodze do porozumienia i pojednania na Półwyspie Koreańskim.