Akropol ateński (z gr. "akropolis" = górne miasto) jest to wapienne wzgórze, które wznosi się 95 metrów ponad miastem Ateny (157 m n.p.m.). Na jego szczycie znajdują się ruiny Partenonu - świątyni powstałej na cześć bogini Ateny Partenos ("dziewicy"), patronki miasta.
Pierwsze ślady człowieka odnalezione na tym obszarze pochodzą z okresu neolitu, sprzed około 6 000 lat. Osiedlały się tu ludy Palazgów, a następnie Jonów. Zamieszkiwali oni jaskinie znajdujące się w północnym zboczu wzgórza.
W VI w p.n.e. na szczycie Akropolu wzniesiono pierwsze kamienne świątynie Ateny - Hekatompedon i tzw. Starszy Partenon. W roku 480 p.n.e., podczas trwania wojen perskich, Akropol został doszczętnie spalony i splądrowany. W 447 r. p.n.e., z inicjatywy Peryklesa, przystąpiono do jego odbudowy. Kierownictwo przyznano rzeźbiarzowi Fidiaszowi. W owym czasie wzniesiono między innymi Partenon. Świątynię zaprojektowało dwóch architektów - Kalikrates i Iktinos. W jej wnętrzu umieszczono wiele rzeźb i pomników Ateny, między innymi olbrzymi posąg bogini ze złota i kości słoniowej dłuta samego Fidiasza. Poza Partenonem na Akropolu powstały także inne świątynie - Erechtejon, Apteros, sanktuarium Artemidy Brauronia oraz monumentalne wrota - Propyleje.
W czasach trwania Imperium Bizantyjskiego, za panowania Justyniana I Wielkiego (VI w n.e.), świątynie ateńskie przekształcono w kościoły chrześcijańskie. W wieku XV Akropol został zajęty przez Imperium Osmańskie i zamieniony w meczet. Podczas oblężenia Aten przez Wenecjan, w 1687 r., Turcy urządzili w Partenonie skład amunicji. Podczas ostrzału nastąpił wybuch, który spowodował zniszczenie znacznej części budowli. Od tego momentu rozpoczął się postępujący proces jego dewastacji. Ponadto, w roku 1816 angielski lord T. B. Elgin wywiózł część zabytków Akropolu do Londynu (tzw. marmury Elgina), które zostały sprzedane do British Muzeum.
Obecnie na wzgórzu trwają prace konserwatorskie, a Partenon jest główną atrakcją turystyczną Aten, co roku odwiedzaną przez około 3 mln turystów.
