TATRY są najstarszą tektoniczną jednostką w Polsce a zarazem najwyższym łańcuchem górskim Karpat (Karpaty dzielą się na Karpaty Wewnętrzne i Zewnętrzne); Od południa z Tatrami graniczy Kotlina Liptowska, z południowego wschodu przylega Kotlina Spiska, od strony północno zachodniej przylega Kotlina Orawska, ze strony północnej Tatry sąsiadują z Kotliną Nowotarską, z zachodu z Przełęczą Chociańską, od kierunku północno wschodniego z Przełęczą Zdziarską; rozciągłość południkowa wynosi 52 km długości (kierunek W-E), rozciągłość równoleżnikowa natomiast wynosi 17 km szerokości (kierunek N-S). Tatry składają się z trzonu krystalicznego i mezozoicznych skał osadowych. Głównymi skałami trzonu są łupki metamorficzne i gnejsy w Tatrach Zachodnich oraz granity w Tatrach Wysokich. W skałach osadowych Tatr wyróżnia się serie reglowe i wierchowe. Utwory serii reglowych gromadziły się na trzonie krystalicznym, w czasie ruchów fałdowych część tych utworów pozostała na miejscu, a druga część - płaszczowinowa, została przerzucona ponad serią autochtoniczną i znajduje się na północnej stronie trzonu. Serie reglowe budują pas regli zakopiańskich. Wygląd rzeźby jest uzależniony od rodzaju skał. Trzon krystaliczny tworzą skały, które są odporne na proces wietrzenia i to właśnie z nich są zbudowane wysokie szczyty takie jak Rysy czy Świnica; W mezozoicznych skałach osadowych (tworzą one płaszczowiny) szczyty są już niższe; w wapieniach rozwinęły się zjawiska krasowe doprowadzając do powstania jaskiń, lejów, a wody krasowe wypływają w postaci wywierzysk. W obrębie Tatr wyróżnia się wiele form terenu: grupy górskie oraz szczyty, wysokie łańcuchy, oraz przełęcze i obniżenia, turnie (granitowe), formy krasowe, granie (linia grzbietowa), formy rzeźby wysokogórskiej, formy działalności polodowcowej oraz takie które są efektem wietrzenia mrozowego, elementy rzeźby współczesnej (takie jak: doliny U-kształtne, cyrki, żłoby i wygłady lodowcowe, wszystkie rodzaje moren [boczna, denna, środkowa], gołoborza, niewielkie doliny V-kształtne, stożki piargowe i usypiskowe, żleby, progi skalne). Głównym czynnikiem rzeźbotwórczym była woda płynąca, która rzeźbi koryto, pogłębia doliny, niszczy skały dna; Tatry są odwadniane przez rzekę Dunajec; rzeki górskie mają nieduży spadek, tworzą się bystrza oraz wodospady, których jest około 40, a największym jest Siklawa; najgłębszym jeziorem jest Wielki Staw, a największą powierzchnię zajmuje jezioro: Morskie Oko; Klimat Tatr ma charakter wysokogórski, jego zmiany (temperatura i opady) występują wraz z wysokością. Średnie temperatury roczne wynoszą od 6 st. C w obniżeniach do -4 st. C na szczytach. Opady kształtują się w granicach 1500 - 1700 mm . Śniegi w zależności od wysokości zalegają przez okres od 4 do 8 miesięcy. Charakterystycznym zjawiskiem jest wiatr typu fenowego nazywany halnym przynoszący ocieplenie. Powstaje on, gdy po przeciwnych stronach gór występują różnice ciśnienia. Góry są w tym przypadku przeszkodą dla wznoszącego się powietrza. Powietrze zostaje podniesione do góry, tworzą się chmury i opad i zachodzą przemiany powietrza wilgotnadiabatycznego po stronie dowietrznej na suchoadiabatyczne po stronie zawietrznej. Cechą charakterystyczną obszarów górskich jest zmienność klimatu wraz ze wzrostem wysokości, a w efekcie - zmienność roślinności w układzie pionowym. Wytwarzają się jednostki fitogeograficzne zwane piętrami. W Tatrach występują następujące piętra. Piętro pogórza porastają lasy grądowe lub mieszane. Udział gatunków górskich jest niewielki. Piętro regla dolnego sięga do wysokości 1200 m n.p.m. Dominującym zbiorowiskiem są tu lasy bukowe - buczyna karpacka, oprócz nich występują tu lasy jodłowo - świerkowe, a wzdłuż potoków rozwijają się olszyny. Piętro regla górnego sięga do wysokości 1800 m n.p.m. .Tworzy je zbiorowisko krzewiastej sosny - kosodrzewiny. Piętro halne występuje w Tatrach na Babiej Górze sięga do 2300 m n.p.m. Występują tu zbiorowiska muraw wysokogórskich, złożone z traw, turzyc, sitów z domieszką ziół i niskich krzewinek. Piętro turniowe występuje w Tatrach Wysokich powyżej 2300 m n.p.m.. Wskutek skrajnie trudnych warunków klimatycznych i glebowych roślinność jest tu rzadka, pojawia się w miejscach uprzywilejowanych np. w zagłębieniach terenu oraz szczelinach.
GÓRY ŚWIĘTOKRZYSKIE leżą w obrębie Wyżyny Kielecko-Sandomierskiej, pomiędzy Pilicą a Wisłą; mają strukturę blokowo - uskokową. Są one izolowanym masywem górskim zbudowanym ze sfałdowanych w orogenezie hercyńskiej skał paleozoicznych, stanowiących tak zwany trzon paleozoiczny. Wyłania się on spod utworów permsko- mezozoicznych, określanych jako jego osłona, do nich należą pasma: Masłowskie, Zagórskie, Jeleniewskie, Dymińskie, Daleszyckie, Orłonińskie, Iwanickie, Cisowskie, Wygiełzowskie (zbudowane z kwarcytów karbońskich i dewońskich), Klonowskie (młodsze od poprzedniego utworzone z kwarcytów dewońskich), Szalejowskie, Chęcińskie wytworzone w wapieniach dewońskich i jurajskich; Góry Świętokrzyskie należą do niskich gór rusztowych, o równoległym przebiegu pasm górskich. Układ pas jest piętrowy. Najwyższy (Łysica - 612 m n.p.m.) centralny grzbiet łysogórski budują odporne kwarcyty kambryjskie. Pasma i grzbiety górskie porozcinane są rozległymi obniżeniami o założeniach tektonicznych. Ich wyrównane dna są silnie skrasowiałe, z lejami krasowymi i ostańcowymi pagórami wapiennymi w Kadzielni. Z form krasowych należy także wymienić formy naciekowe (stalagmity oraz stalaktyty), żłobki krasowe; Pozostałością po lądolodzie są: morena płaska denna, pola piaszczyste, równina lessowa (Wyżyna Sandomierska), gołoborza. Warunki klimatyczne przedstawiają się następująco: znaczne amplitudy dobowe temperatury powietrza, te różnice temperatur są wywołane przez ekspozycją stoków, umiarkowane ale wyższe niż średnie opady atmosferyczne, okres wegetacyjny trwa około 200 dni; Sieć rzeczna: brak jest większych rzek, umiarkowane spadki, cieki płyną poprzecznie w stosunku do pasm górskich (obniżeniami), występują liczne przełomy (największym jest Lubrzanka, która oddziela pasmo Masłowskie od pasma Łysogór); rzeka Kamienna płynie wzdłuż pasma Świętokrzyskiego; Występują tu gleby bielicowe, brunatne, a w części wschodniej czarnoziemy. W wyższych partiach gór występują gleby skaliste oraz szkieletowe (Łysogóry), szare gleby leśne utworzone na lessach, mady ciągną się wzdłuż Kamiennej; W niższych partiach rosną tu bory sosnowe i bory bagienne, lasy dębowo - grabowe i bukowe, stoki porośnięte lasami jodłowo - bukowymi i sosnowymi, a w paśmie Łysogór jodłowymi. Na obszarze Gór Świętokrzyskich istnieje Świętokrzyski Park Narodowy.
LASY w Polsce zajmują powierzchnię 8700 tys. ha, co oznacza że lisiość kraju wynosi 28 %. Największe powierzchnie leśne występują na zachodzie kraju, natomiast najmniejsze w centrum Polski, oraz w województwie małopolskim. Na glebach bielicowych występują lasy iglaste, na glebach brunatnych porastają lasy mieszane oraz liściaste; w północno wschodniej części kraju występują lasy świerkowe, na Pomorzu lasy liściaste, iglaste i mieszane, na południowym wschodzie roślinność stepowa, na terenach podmokłych bagna, roślinność wydmowa oraz torfowiska; zbiorowiska leśne stanowią około 78% wszystkich zbiorowisk roślinnych (bory, olsy, łęgi, grądy); z czego bory stanowią około 80% , iglastych jest więcej niż liściastych, wśród iglastych przeważają takie gatunki drzew jak: sosna, świerk, jodła, bory świerkowe występują głównie w północno - wschodniej Polsce ; grądy stanowią 10% wszystkich zbiorowisk leśnych, tu dominującymi gatunkami są dąb, brzoza, buk, piętro krzewów oraz runa leśnego, mieszane są z sosną, modrzewiem i jodłą; łęgi występują na madach (w pobliżu rzek), gatunkami chronionymi są wierzba, jesion, wiąz, olcha; olsy występują na bagnach, a tworzą je: olsza czarna, wierzba, brzoza, piętro krzewów (tak zwana kalina) i runa (tworzą je borówki); murawy ksenotermiczne to rozległe obszary traw oraz roślin zielnych, występują na terenie Zamościa i Roztocza, obszary stepowienia; w wysokich górach występują łąki górskie tak zwane hale; najwięcej lasów chronionych występuje na południu i na północnym wschodzie. Parki Narodowe w Polsce to: Tatrzański (obszar Tatr), Gorczański (na północny wschód od Tatr, i na południe od Beskidu Wyspowego), Pieniński (obszar Pienin), Babiogórski (na północnej stronie Babiej Góry w Beskidzie Żywieckim), Magurski (tereny Beskidu Niskiego), Bieszczadzki (region Bieszczad Zachodnich, na wschód od Jeziora Solińskiego), Karkonoski (najwyższe partie Karkonoszy), Park Narodowy Gór Stołowych, Roztoczański (fragment Roztocza Środkowego, na zachód od Zamościa), Świętokrzyski (fragment Gór Świętokrzyskich z pasem Łysogór), Ojcowski (w dolinie Prądnika oraz Sąspówki, na północ od Krakowa), Poleski (zachodni fragment Równiny Łęczyńsko-Włodawskiej), Kampinoski (obejmuje Puszczę Kampinoską, na zachód od Warszawy), Białowieski (fragment Puszczy Białowieskiej), Wielkopolski (okolice Poznania), Narwiański, Biebrzański (na północ od Białystoku), Wigierski (Jezioro Wigry, Puszcza Augustowska, rzeka Czarna Hańcza), Drawieński (Puszcza Drawska), Tucholski (stanowi kompleks leśny na północ i północny zachód od Tucholi), Słowiński (obejmuje tereny Mierzei Łebskiej), Woliński (obszar wyspy Wolin).
