Mazowiecki Park Krajobrazowy rozpościera się na 14 371 hektarach powierzchni. Park dzieli się na 2 zasadnicze części, które obejmują fragment Wysoczyzny Siedleckiej (w kierunku południowo-wschodnim od stołecznej Warszawy) oraz dolinę rzeki Wisły. Cały park krajobrazowy otoczony jest ochronną strefą, której powierzchnia wynosi 7823 hektary. W strefie ochronnej leży między innymi fragment Otwocka. Blisko 64% tego całego tego obszaru jest zajęte przez lasy, w których dominuje sosna (rejony wydmowe). Jest to gwarancją dobrego oraz zdrowego powietrza. Na wielu terenach mieszają się lasy sosnowe z liściastymi, które są często podmokłe, co daje w rezultacie prawie idealny mikroklimat. Dużym zagrożeniem dla tego specyficznego mikroklimatu oraz lasów są piętrzące się śmieci, dym pochodzący ze spalania przez ludzi plastikowych rzeczy, części samochodowe, fragmenty mebli i wiele innych odpadów cywilizacji.
Lasy, łąki oraz uroczyska są ostoją wielu chronionych oraz rzadkich gatunków roślin, zabytkowych drzew, rzadkich gatunków ptaków oraz zwierząt, takich jak na przykład: wydry, łosie, czarne bociany, żurawie oraz wiele innych gatunków.
Na obszarze parku krajobrazowego znajduje się 8 rezerwatów przyrody, z czego jeden objęty jest ochroną ścisłą. Rezerwat ten nosi nazwę "Na torfach". Rezerwat ten stanowi siedliska rzadko występującej fauny. W otoczeniu jak również w samym parku zlokalizowano parę miejscowości odznaczających się dużymi walorami krajoznawczymi. Sięgając w odległą przeszłość możemy dowiedzieć się, iż cały leśny kompleks jest pozostałością ogromnej Nadwiślańskiej Puszczy. W tejże właśnie puszczy urządzali swe polowania mazowieccy książęta. Mieli oni tam także własny swój zwierzyniec, gdzie żyły pośród innych zwierząt tury. Polowania prowadzone były na tyle skutecznie, iż tury uległy całkowitemu wyginięciu.
