Australia, w całości swego kontynentalizmu, położona jest na półkuli południowej. Od sąsiednich kontynentów oddzielają ją znaczne odległości. Najbliżej położona jest Azją, posiada ona z Australię swoistego rodzaju pomost. Jest nim strefa płytkich mórz szelfowych, Nowa Gwinea i Archipelag Malajski. W kierunku południowo - wschodnim od tego kontynentu, w okolicach Nowej Zelandii, mieści się środek morskiej półkuli Ziemi.

Australia posiada symetryczną powierzchnię, rozmieszczoną po obu stronach zwrotnika Koziorożca, a kształt jej zwartej bryły lądowej ma charakter wydłużony na linii zachód - wschód. Wybrzeża Australii w wielu miejscach są trudne a nawet niedostępne dla eksploracji. Zwłaszcza w północnym rejonie, na Ziemi Arnhema i w Zatoce Karpentaria, gdzie brzegi są niskie i podmokłe. W części południowej, w sąsiedztwie Wielkiej Zatoki Australijskiej, występuje pas stromych, urwistych klifów. Dostęp do północno - wschodnich wybrzeży zagrodzony jest pasem Wielkiej Rafy Koralowej. Stanowi ona najdłuższą w świecie rafę o charakterze barierowym. W Australii jedynie w niewielu zatokach zbudowano porty. Właśnie w takich zatokach zakładano miasta, przedstawicielami tej grupy są miasta::

  • Sydney, położone w rejonie zatok Port Jackson i Botany;
  • Adelaide, położone nad Zatoką Św. Wincentego;
  • Melboure w zatoce Port Phillip;
  • miasteczka portowe wokół Zatoki Spencera.

Australia, podobnie jak Europa, jest jednym z najniżej położonych kontynentów. Nie ma tutaj wysokich gór, a powierzchnia tereny jest słabo urozmaicona. Na linii zachód - wschód wyróżnić można kolejno trzy wyraźnie rysujące się regiony geograficzne. Są nimi:

  • Wyżyna Zachodnioaustralijska - ukształtowanie główne równinne, wyżynne z licznymi pustyniami: Wielką Pustynią Piaszczystą, Wielką Pustynią Wiktorii i Pustynią Gibsona. Pierwsze dwie to pustynie typu piaszczystego, natomiast ostatnia należy do typu kamienno- żwirowego, zwanego gibber. Na tym obszarze występują również pasma gór zrębowych oraz liczne ostańce (izolowane kopulaste wzgórza). Największym skalnym monolitem, znanym na całym świecie, jest Ayers Rock.
  • Nizina Środkowoaustralijska - jest rozległym obniżeniem, usytuowanym w centralnej części kontynentu. W tej krainie znajduje się największa australijska depresja - Jezioro Eyre ( 12 m p.p.m.)
  • Wielkie Góry Wododziałowe - jest to rozległy łańcuch górski, ciągnący się na wschodnim wybrzeżu Australii, powstałym w czasie orogenezy hercyńskiej. Jego najwyższa część nazywana jest Alpami Australijskimi. Najwyższym szczytem pasma Gór Śnieżnych jest Góra Kościuszki. Alpy są jedynym rejonem tego kontynentu, w którym nawet przez kilka miesięcy w roku istnieje możliwość uprawiania "białego szaleństwa", czyli sportów zimowych.

Australia położona jest w strefie klimatu zwrotnikowego, stąd tak wysokie notowane rocznie wysokości temperatur. Największe upały i maksymalne temperatury powietrza spotykane są w centralnej części rozgrzanego lądu. Na australijskich pustyniach wartość średniej temperatury powietrza przekracza często 33 stopni C. Dlatego kontynent ten zwie się często najsuchszym kontynentem świata. Położone w północnej części, w zasięgu klimatu podrównikowego: Ziemia Arnhema i Półwysep Jork, nawiedzane są latem przez wilgotne monsuny, przynoszące obfite deszcze. Dlatego w strefie wybrzeży suma opadów jest o wiele większa. W części południowej kontynentu, gdzie panuje klimat podzwrotnikowy, suma opadów jest większa w porze zimowej, kiedy obfite deszcze niesione są przez wiatry zachodnie. Jedynie Wybrzeże Pacyfiku otrzymuje w ciągu całego roku równomierną ilość deszczu. Jest to uwarunkowane trzema głównymi czynnikami:

  • Przynoszącym opady ciepłym prądem morskim,
  • Wiatrami - pasatami,
  • barierą Wielkich Gór Wododziałowych.

Owe góry stanowią barierę dla wilgotnych mas powietrza jednocześnie nie pozwalają na przemieszczanie się wilgotnych mas powietrza oceanicznego do centrum kontynentu. Stąd tak niskie sumy opadów w tej części lądu. Niskie sumy opadów, zwiększone parowanie wywołane wysokimi temperaturami oraz ukształtowanie terenu z licznymi, nieckowatymi obniżeniami sprawiają, że problem niedostatku wody w Australii jest powszechny.

  1. Niemalże połowa powierzchni kontynentu to obszary bezodpływowe. Klimat oraz przesiąkanie wód przez przepuszczalne warstwy piaszczyste powodują, że te obszary stają się obszarami bezwodnymi, tzn. pozbawionymi jakichkolwiek cieków i zbiorników wód powierzchniowych.
  1. Australia jest obszarem, na którym często tworzą się rzeki epizodyczne, zwane tutaj creeks. Ich kręte koryta, rozcinające wysuszone równiny, napełniają się wodą jedynie w okresie po ulewnych deszczach (a przecież te opady zdarzają się bardzo rzadko).
  1. Gęsta sieć rzeczna występuje jedynie na obszarach, położonych w pasie wybrzeża na północy i wschodzie kontynentu. Tylko tu występują stałe cieki rzeczne. Jednakże podczas okresu zmniejszonych opadów ulegają one wyschnięciu na górnych odcinakach, tak jak dzieje się to w przypadku rzek okresowych.
  1. Jedynym dużym systemem rzecznym jest system, tworzony przez rzeki Murray i Darling. Wody rzeki Murray służą do nawadniania znacznych obszarów ( często rzeka ta zwana jest "Nilem Australii"). Jej dopływ Darling to rzeka żeglowna, pomimo okresowego wysychania w środkowym odcinku cieku.
  1. Często spotykane są tutaj słone jeziora i zagłębienia, wyścielone zasolonymi osadami. Największe takie jezioro to jezioro Eyre.
  1. Przy braku wód powierzchniowych, ważną rolę odgrywają zasoby wód podziemnych. Australia pod względem geologicznym dzięki specyficznemu układowi warstw skalnych stanowi jeden wielki basen artezyjski. Na znajdujące się w nich wody podziemne wywierane jest ogromne ciśnienie nieprzepuszczalnych warstw wyżej położonych. Przez sztucznie odwierty woda samoczynnie wytryskuje na powierzchnię ziemi. Dla wielu obszarów jest to jedyna możliwość ocalenia przed suszą.

Tektoniczna przeszłość Australii wpłynęła na szczególny sposób na tutejszą florę i faunę. Na obszarze tego kontynentu spotkać można wiele endemitów (roślin i zwierząt, żyjących na ograniczonych terytoriach, niespotykanych w innych częściach kuli ziemskiej- ich udział w australijskiej florze i faunie wynosi 85%) i reliktów (gatunków, pochodzących z poprzednich epok geologicznych).

Rozmieszczenie formacji roślinnych zależy przede wszystkim od ilości opadów. W strefie największych opadów rośnie wilgotny las równikowy. Składa się on z drzew oplecionych lianami: palm, bambusów, araukarii, cedrów, drzew różanych, paproci drzewiastych i eukaliptusów. Ten ostatni gatunek spotykany jest na kontynencie australijskim w kilkuset odmianach. Najwięcej eukaliptusów buduje podzwrotnikowe lasy na wschodnim wybrzeżu kontynentu.

Wraz z przemieszczaniem się do centralnej części kontynentu, maleją sumy opadów. Las wypierany jest przez sawannę, którą tworzą kępy eukaliptusów, akacji oraz bujne trawy. Miejscami zauważyć można na horyzoncie drzewa butelkowe i kazuaryny. W centralnej i częściowo zachodniej Australii rocznie spada najmniejsza ilość opadów. Dlatego te obszary pokrywają rozległe piaszczyste i piaszczysto - żwirowe pustynie, miejscami porośnięte kępami ostrej trawy. Jedyny bujnie porośnięty roślinnością obszar tej części Australii ciągnie się wzdłuż dolin epizodycznych i okresowych rzek - gęsto rosną tam lasy galeriowe oraz drzewa gumowe.

Na kontynencie australijskim spotykamy również bogactwo fauny. Niektóre gatunki występują tylko w tym rejonie kuli ziemskiej. Spotykamy tutaj ssaki łożyskowe: nietoperze, drobne gryzonie, psy dingo. Bardzo charakterystycznymi zwierzętami są gatunki z rodziny torbaczy: kangury, koale, wombaty, workowate wiewiórki, diabły tasmańskie. Niezwykłymi gatunkami zwierząt są stekowce: dziobaki, kolczaki. To ssaki, które rozmnażają się przez składanie jaj. Wśród ptaków spotkać można: strusie emu, papugi, czarne łabędzie. Kąpiele "na dziko" w australijskich rzekach mogą być niebezpieczne i skończyć się tragicznie dla człowieka - pełno w nich jadowitych węży i drapieżnych krokodyli.