Trudno uwierzyć , że kiedyś nie było aparatów fotograficznych, a jedyną metodą uwieczniania postaci i widoków było przedstawianie ich na płótnie. Dzisiaj fotografuje każdy z nas chcąc zatrzymać na zawsze ważne w życiu chwile. Niektórzy z tej czynności uczynili swoją pasję a nawet zawód.

Cała historia fotografii zaczęła się od Leonarda da Vinci, wielkiego człowieka, który swoim umysłem o wiele wieków wyprzedzał epokę w której przyszło mu żyć. Był malarzem, teoretykiem sztuki, rzeźbiarzem architektem , uczonym i myślicielem. Uchodzi za autora wielu wynalazków, które nie mogły być zrealizowane w jego czasach głównie ze względu na brak możliwości technicznych.

Legenda głosi, że pewnego bardzo słonecznego dnia w jednej z kamienic na terenie Włoch pracował malarz, którym był właśnie Leonardo da Vinci. Ze względu na bardzo ostre słońce zmuszony był do pracy przy zamkniętych drewnianych okiennicach. W jednej z okiennic był jednak niewielki otwór tak, że wiązka promieni słonecznych mogła dostawać się do środka. I co się okazało? Mianowicie na ścianie przeciwległej do okna malarz dostrzegł w pewnym momencie obraz kościoła, który znajdował się naprzeciwko jego domu. Obraz ten był odwrócony. Malarza zainspirowało to zjawisko do tego stopnia, że rozpoczął malowanie obrazu widocznego na ścianie. Okazało się, że w efekcie uzyskał wierniejszą niż kiedykolwiek kopię kościoła.

Zaciemniony pokój ze szczeliną w okiennicy stanowił zatem pierwowzór aparatu fotograficznego. Później pokój został zastąpiony zaciemnioną skrzynką z małym otworem w jednej ze ścianek. Naprzeciwległa do otworu ścianka pokryta był matową szybką , na której powstawał obraz. Wynalazek ten został nazwany "camera obscura".

Od tamtego czasu minęło wiele lat i technika bardzo poszła do przodu. Ale zasada budowy aparatu pozostała niezmieniona. Nadal wnętrze aparatu chronione jest przed dostępem światła szczelną obudową, a jedyny otwór stanowi obiektyw czyli układ soczewek o skomplikowanej budowie. Zamiast białej ściany jak w zaciemnionym pokoju stosuje się specjalne światłoczułe klisze.

Wprawdzie termin "camera obscura" jest pochodzenia włoskiego, ale samo słowo "fotografia" ma korzenie greckie. W dosłownym tłumaczeniu oznacza "pisanie światłem".

W rozwoju fotografiki decydujące znaczenie miało odkrycie własności światłoczułych związków srebra, a konkretnie niektórych soli jak bromki czy chlorki. To właśnie dzięki temu możliwe jest utrwalanie obrazów na kliszy fotograficznej. Wydarzenie to miało miejsce w roku 1727 czyli wiele lat po konstrukcji urządzenia o nazwie "camera obscura".

W roku 1852 został skonstruowany pierwszy aparat podróżny, natomiast trzynaście lat później po raz pierwszy zastosowano papier fotograficzny. W roku 1891 możliwe stało się wykonanie pierwszego trójkolorowego zdjęcia . Jednak fotografia jako metoda "chwytania chwili" stała się powszechna dopiero po roku 1925 kiedy to seryjnie zaczęto produkować aparaty fotograficzne marki Leica. Pierwsze kolorowe odbitki zaczęto otrzymywać dopiero w roku 1943. W połowie lat pięćdziesiątych w aparatach fotograficznych wprowadzono automatyczne przysłony w obiektywach. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych do masowej produkcji weszły łatwe w obsłudze automatyczne aparaty jednoobiektywowe takich firm jak Nicon, Canon czy Minolta. Od tej pory zdjęcia mógł robić dosłownie każdy bowiem posługiwanie się takimi aparatami nie wymagało znajomości żadnych technik fotografowania.

Jednak mimo takich uproszczeń sposób powstawania obrazu w aparacie fotograficznym nie uległ zmianie. Jak się to zatem dzieje, że możliwy jest zapis obrazu na kliszy fotograficznej? Mianowicie światło aby dostać się do wnętrza aparatu musi przejść przez obiektyw czyli układ soczewek. Soczewki te powodują odpowiednie skupienie promieni świetlnych i ich załamanie tak aby natężenie światła było większe od progu czułości kliszy fotograficznej. Pod wpływem padającego na kliszę światła następuje rozkład soli srebra na srebro oraz brom lub chlor , w zależności od tego jaka sól srebra została użyta. Kliszę fotograficzną przygotowuje się bowiem w ten sposób, że drobiny soli srebrowych zawiesza się w żelatynowym ośrodku. W ten sposób powstaje światłoczuła warstwa. Pod wpływem światła ulega ona naświetleniu a stopień naświetlenia uzależniony jest od natężenia światła.

W ten sposób na kliszy fotograficznej zostaje zapisany utajony obraz. Następnie kliszę fotograficzną poddaje się obróbce przy pomocy rozmaitych odczynników i uzyskuje się odtajnienie obrazu czyli powstaje negatyw. Na negatywie następuje odwrócenie barw. Czyli to co w naturze jest jaśniejsze na negatywie przyjmuje barwy ciemne i odwrotnie. Aby uzyskać rzeczywisty obraz przedmiotu należy negatyw poddać kolejnej obróbce. W ten sposób powstaje pozytyw.

Wiadomo więc, że jednym z elementów aparatów fotograficznych jest obiektyw. Jego zadaniem niezależnie od stopnia złożoności jest wychwytywanie promieni świetlnych . Następnie wiązka ta ulega załamaniu i w dalszej kolejności skupieniu w centralnej części obiektywu. W ten sposób skupiona wiązka wędruje ku kliszy fotograficznej rozmieszczonej na tylnej ściance aparatu. Tam właśnie powstaje pomniejszony ale dokładny obraz fotografowanego przedmiotu.

Dla każdego obiektywu istnieje określona odległość pomiędzy punktem zwanym ogniskiem a płaszczyzną obrazową . W tej odległości przy nastawieniu na nieskończoność powstaje ostry obraz przedmiotu. Ta odległość nosi nazwę ogniskowej obiektywu. Wartość ogniskowej podawana jest w milimetrach na obiektywie z zewnątrz tak aby można było łatwo odczytać. Obiektyw małoobrazkowy na wartość ogniskowej równą 50 milimetrów.

Aparaty fotograficzne zaopatrzone w soczewki silnie wypukłe noszą nazwę aparatów krótkoogniskowych. Nazwa wzięła się stąd, że w takich aparatach ogniskowa jest bardzo krótka. Jeśli natomiast w danym aparacie zastosowano soczewki mniej wypukłe wówczas ogniskowa jest dłuższa. Stad nazwa aparaty długoogniskowe lub teleobiektywy.

W funkcjonowaniu aparatu fotograficznego ważną funkcję spełniają także dwa inne elementy zwane przysłoną i migawką. Dzięki nim możliwa jest kontrola ilości światła oraz czasu jego wpadania do wnętrza aparatu fotograficznego. Budowę przysłony stanowią cienkie metalowe płytki , które tworzą w obiektywie otwór, przez który wpada światło. Jeśli w miejscu robienia zdjęcia natężenie promieniowania jest małe wówczas średnica otworu tworzonego przez przysłonę musi być większa niż w przypadku dużego natężenia światła.

Tak więc przysłona reguluje ilość światła. Natomiast migawka decyduje o tym jak długo to światło będzie wpadało. Jeśli fotografuje się obiekty w ruchu należy nastawiać jak najkrótszy czas naświetlania, przeważnie rzędu 0.001 s. Jeśli natomiast fotografowane przedmioty nie poruszają się wówczas czas naświetlania może być dłuższy, przeważnie wynosi 0.5 s.

W zależności od budowy można obecnie wyróżnić dwa główne typy aparatów fotograficznych. Są to :

- aparaty celownikowe - w tych aparatach , przedmiot fotografowania obserwuje się poprzez specjalny element zwany celownikiem. Jest on lokalizowany w sąsiedztwie obiektywu.

- aparaty zwane lustrzankami - taki sam obraz przechodzi przez obiektyw jaki jest obserwowany w celowniku.

W najnowszego typu aparatach fotograficznych do zapisu zdjęć służą specjalne nośniki cyfrowe zastępujące klisze fotograficzne.